Benimle Oynar mısın? (Alsel)

10.

Multimedia; Bölüm şarkısı

-

Gitmek istememek mi bu? Yoksa babamın korkusu mu? Bilmiyorum. Ama içimde bir his var. Çok yoğun, nefes almamı zorlaştırıyor. Ağlama diye bağırdım ya kendime, ağlıyorum. Ama güçsüzlüğümden değil. Eğer Aliye aşıksam, aşık olduğum adamla evlenemeyeceğim demek oluyor bu. Çünkü biliyorum, insan bir kez aşık oluyor. En imkansızına. 

Taksiden indim. Yanımda sadece boş okul çantam, telefonum ve cüzdanım vardı. Durmayacaktım. Hızla havaalanına girdim. İstanbul'a ilk uçak, yirmi dakika sonra kalkıyordu. Bir bilet aldım. Banklara oturup, beklemeye başladım. 

Keşke Aliyle tanışmasaydık demiyorum. Daha farklı tanışsaydık. Ben bir yalancı olmasaydım, o da bir şantajcı. Sadece Ali ve Selin olsaydık. Aşık olduğunuz adamla hayaller kurdunuz mu hiç? Ben ilk defa kuruyorum. Yaşayamayacağımı bildiğim halde. Öleceğini bile bile yaşamak gibi. Hayattasın, canlısın, yaşamışsın. Gülmüşsün, oynamışsın, öpüşmüşsün. Ama sonra tatlı bir uykuya yatıyorsun, hiç yaşamamış gibi. Bir kaç kişi üzülüyor, sonra unutuluyorsun. Hayal kurmakta böyle. Hayallerinde onunlasın, istediğiniz her şeyi yapıyorsunuz. Sonra yine tatlı bir uykuya dalıyorsun. Hikayenin unutulan kahramanı sen oluyorsun. Buna yaşamak diyorlar. 

Uçağım anons edildi. Ayağa kalktım. 

Gidiyorum. İçimdeki ukdeler her zaman burada kalacak. Gidiyorum. Yaşanmamışlıklarım her zaman burada kalacak. Gidiyorum. On yedinci yaşımda her zaman burada kalacak. 

Yavaş yavaş yürüyorum. Sanki uçağı kaçırmak ister gibi. Adımlarımı biraz daha hızlandırdım. Saçımı tokayla arkaya bağladım. Kendime kızdım yine. Gitmesen ne yapacaksın Selin? Ne? 

"Selin!"

"Selin bekle!"

Bu sesin Ali olduğuna emindim. Ama ona bakmayacağım. Bakarsam, geri dönerim. 

"Selin!"

Yanıma geldi ve kolumdan tuttu. Beni kendisine çevirdi. 

"Nereye gidiyorsun?"

"Delirdin mi sen?"

Göğsü hızla inip kalkıyordu. Saçları dağılmıştı ve titriyordu. 

"İstanbul'a"

Sanki ben İstanbul'a gidersem, o da aklımdan gidecek. 

"Neden?"

Neden değil, gitme diyeceksin salak. 

"Çünkü böyle olması gerekiyor."

"Hayır, böyle olması gerekmiyor."

Bu çocuğun gururuna da hayranım. Gitme diyemiyor da, dokuz doğuruyor. Ama bu sefer, o gitmeyi söyleyeceksin Ali bey. 

"Gitmeyeyim mi?"

"Git.."

"O zaman?"

"Gitme." 

Bir saniye önce 'git' deyip, şimdi 'gitme' diyen adam. Aklınla kalbin aynı fikirde değil mi? Benimde. 

"Ali, lütfen dahada zorlaştırma." 

"Gidecek misin yani?"

"Evet."

"Tamam, güle güle."

Güle güle mi? Kalbime küçük iğneler battı yine. Arkamı döndüm ve uçağa doğru yürümeye başladım. Gitme dersen kalırım Ali. Biliyorum demeyeceksin, ama durdurmazsan geri dönmem. Bende böyleyim. Hayatımın geri kalanını geri dönmediğim için pişman olarak geçiririm, ama dönmem.