Nieziemskie Marzenie

PROLOG

Witajcie :) Zachęcam do czytania i komentowania. Jakbyście zauważyli jakiś błąd to liczę na wyrozumiałość i powiadomienie mnie. Miłego czytania 

„Idąc samotnie ulicą, zmęczona po pracy nie spodziewasz się nagłego przybycia kosmity. W sumie i tak oni nie istnieją. Złudnie wierzysz w tak powszechną teorię, ale twoja dusza chociaż po części wie, że to kłamstwo. Ale w takim razie czemu przybysze nigdy się nie ujawniają? Nie mają odwagi, boją się? Czy po prostu ukrywają, by nikt nie mógł ich znaleźć?"

Elizabeth zawsze twierdziła, że oni wyglądają tak samo jak my. Zawsze jej przekonania różniły się od innych ludzi. Od wczesnych lat dzieciństwa uważano ją za obłąkaną. Zawsze wierzyła we wróżki, kosmitów, różne inne magiczne stworzenia. Jednakże z biegiem czasu ludzie mówili: „ To głupie", „ to dziecinne", śmiali się: „ Ty dalej wierzysz w te brednie? Masz przecież już 20 lat!". Pod presją otoczenia, no cóż... Po prostu przestała wierzyć, straciła swój świat pełen magii. Czas było żyć według brutalnej prawdy.

„ (...) Ale nie chwalą się swoją tożsamością, chcą po prostu żyć. Niektórzy robią tak, aby tylko poznawać naszą kulturę, natomiast inni starają się pomóc mieszkańcom Ziemi. Pewnie każdy spyta : „Czemu?". Może dlatego, że się nudzą, może chcą być mili... Albo jest nam ich żal. TEN, konkretny, którego teraz mam na myśli... On po prostu został sam, sam we wszechświecie. Co można robić będąc jedynym ze swojego gatunku? TEN, pomagał Ziemianom, miał niezwykły sentyment do tej planety i ich mieszkańców. Co w sumie... Wyszło mi, ale też innym na dobre. Drogi pamiętniku, drogi dzienniku, drogi zeszycie moich dziwnych myśli... Poznałam kosmitę. Ale nie takiego zwykłego. Wręcz przeciwnie. Jego oryginalność jest zauważalna nie tylko przez to, że jest kosmitą. On jest sobą, on jest Doktorem. Jakim Doktorem?

PO PROSTU Doktorem. Przedstawiam Ci, Władcę Czasu, kosmitę, mojego drogiego przyjaciela, Doktora. "

Doktor, Doktor, Doktor.

Nasuwa się pytanie:

- Doktor, Who?