Amnesia (Greek)

Κεφάλαιο 14

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτώ γύρω μου. Βρίσκομαι σε δωμάτιο νοσοκομείου.

Λίγο πιο πέρα βλέπω τον Liam κοιμισμένο σε μια καρέκλα.

"Liam;" λέω σιγά σιγά ελπίζοντας να με ακούσει.

Ξυπνάει. Μόλις συνειδητοποιεί ότι είμαι ξύπνια σηκώνεται απότομα και έρχεται προς το μέρος μου.

"Jess, είσαι καλα;" ρωτάει και χαϊδεύει το μάγουλό μου.

"Δεν..Τι έγινε; Γιατί είμαι εδώ;" είναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό.

"Δεν θυμάσαι τίποτα έτσι;" ρωτάει απογοητευμένος.

Κουνάω το κεφάλι μου ως απάντηση. Πραγματικά δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ.

"Το μόνο που θυμάμαι είναι την Mary να μου επιτίθεται. Μετά από εκεί κενό." Του εξηγώ. "Πόσες ώρες είμαι αναίσθητη;"

"Κάπου στις 10 ώρες." Με ενημερώνει.

Δέκα ώρες; Πώς έγινε αυτό;

"Τι σκέφτεσαι;" ρωτάει.

"Απλά θέλω να μου εξηγήσεις λίγο το λόγο που ήμουν αναίσθητη."

"Jess..."

Δίσταζε να μου πει. Ίσως ήταν κάτι σοβαρό. Ίσως να κινδύνευε η ζωή μου.

"Liam, πες μου."

"Παραλίγο να σε χάσουμε." Μου είπε τελικά.

"Ττι;" άρχισα να κλαίω.

Για άλλη μια φορά η ζωή μου είχε φτάσει υπερβολικά κοντά στο τέλος της. Δύο φορές μέσα σε 8 χρονιά. Τελικά ο Θεός δεν ήθελε να ζήσω πολύ. Μια μου την χάρισε αφήνοντας μου την αμνησία, τη δεύτερη επίσης με άφησε. Θέλω να μάθω τι δωράκι μου χάρισε αυτή τη φορά.

"Σσς μην κλαις." Ο Liam με αγκάλιασε στο κεφάλι προσπαθώντας να κρατήσει και αυτός τα δάκρυά του.

"Πώς να μην κλαίω; Liam, παραλίγο να πεθάνω! Ξανά! Πώς μπορώ να το ξεπεράσω αυτό!" Φώναξα λίγο και έκλαψα ακόμα περισσότερο.

Τότε δεν άντεξε και άρχισε και εκείνος να κλαίει μαζί μου.

Ήμασταν σαν να μας έχει ανακοινωθεί ότι πέθανε κάποιος δικός μας.

Μείναμε αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια για αρκετή ώρα. Είχαμε έρθει εδώ για να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Να αλλάξουμε σελίδα στην ζωή μας.

Αλλά έλα που δεν έγινε αυτό. Πάλι κακό μας βρήκε. Και θα μας βρει ξανά είμαι σίγουρη σε λίγο καιρό πάλι. Γιατί δεν θα ζήσω ποτέ μου φυσιολογική ζωή. Πάντα θα γίνεται κάτι και θα μου τα καταστρέφει όλα. Πάντοτε.