Amnesia (Greek)

Κεφάλαιο 6

Ξυπνάω. Τρέχω στο μπάνιο χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει. Κοιτάζω τον καθρέφτη και αντικρίζω μία 17χρονη. Ακούω θόρυβο από τη σκάλα. Μία γυναίκα γύρω στα 40 μπαίνει στο δωμάτιο.

"Jessica, καλημέρα είμαι η μητέρα σου, η Ashley. Είσαι δεκαεπτά. Όταν ήσουν 16, χτύπησες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από τότε έχεις αμνησία. Κάθε μέρα επί ένα χρόνο ξυπνάς και ρωτάς ακριβώς τα ίδια πράγματα. Μην ανησυχείς όμως, κάνεις θεραπεία. Έχεις έναν αδερφό που μένει στην Αγγλία. Σήμερα είναι Σάββατο, δεν έχεις σχολείο, ακολούθησε με."

Ακολουθώ τη μητέρα μου στην κουζίνα όπου έχει ετοιμάσει πρωινό. 'Υστερα από αρκετή ώρα χτυπάει στο κουδούνι.

"Κάθισε, πάω να ανοίξω."

Η μητέρα μου φεύγει από το δωμάτιο και επιστρέφει με τη συνοδεία ενός αγοριού στην ηλικία μου.

"Καλημέρα Jess. Είμαι ο Ed, o καλύτερος σου φίλος.Γνωριζόμαστε από μικροί." Μου λέει, μου δίνει το χέρι του και ανταποδίδω τη χειραψία. Σηκώνομαι και πάμε όλοι μαζί στο σαλόνι.

"Πώς νιώθεις σήμερα Jess;" ρωτάει ο Ed.
"Καλά, υποθέτω. Αν θυμόμουν κιόλας θα ήταν καλύτερα."
"Λοιπόν παιδιά εγώ θα σας αφήσω, πρέπει να πάω στη δουλεία. Τα λέμε γλυκιά μου." με φιλάει στο κούτελο.
"Γεια σας κυρία Hastings, αποχαιρετά τη μητέρα μου,.Ω καλά που το θυμήθηκα. Σου είχα δώσει εχθές ένα ημερολόγιο στο οποιό θα έγραφες τη χθεσινή ημέρα. Το έχεις βάλει στο πρώτο συρτάρι του γραφείου σου. Αν θες πήγαινε φέρτο να το διαβάσουμε μαζί, για να σου δώσω και περισσότερες εξηγήσεις," γυρίζει και μου λέει.

Γνέφω και κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου. Ανοίγω το πρώτο συρτάρι και πράγματι ήταν εκεί. Το παίρνω και κατεβαίνω γρήγορα στο σαλόνι.

"Λοιπόν ξεκινάω,

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016,
Είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ. Μπορώ να πω ότι είμαι λίγο αγχωμένη και πιστεύω ότι το να γράφω δεν θα με βοηθήσει και πολύ. Αλλά σίγουρα αξίζει μία προσπάθεια. Ήταν μία πολύ συναισθηματικά φορτωμένη μέρα για μένα. Έμαθα ότι έχω αμνησία, πως κάθε μέρα ξυπνάω και δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, γιατί το έπαθα αυτό, ακόμα και ποιος μου το έκανε...

[...]

Όταν τελείωσα την αφήγηση δεν μπορούσα να πω τίποτα. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα το όνομα αυτού που με είχε καταντήσει έτσι. Είχα πολλά συναισθήματα μέσα μου. Θυμό, απορία, λύπηση γι'αυτόν. Ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω και να κλάψω. Όμως δεν μπορούσα να εκφραστώ. Από την άλλη όμως ένιωθα και κάποια συμπόνια για τον Liam γιατί πρέπει να είχε μετανιώσει. Φαινόταν ότι είχε κάνει προσπάθειες για να ξεχάσει όλα αυτά καθώς και να με βοηθήσει να τον συγχωρέσω. Ο Ed δεν μιλούσε. Μόνο με κοιτούσε θυμωμένα. Μπορώ να καταλάβω το γιατί. Μου είχε πει να μην γράψω το όνομα του Liam. Με είχε προειδοποιήσει πως θα πονέσω. Αλλά εγώ δεν τον άκουσα. Μάλλον έτσι ήμουν. Δεν εκτιμούσα την αγάπη που μου έδειχναν οι άλλοι. Ακόμα και ο Liam δεν ήθελε να μου μιλήσει για να με προστατέψει.