The Escape

Proloog

*POV Tamara*

Ik zal beginnen bij het begin. Het was vier jaar terug. Het was winter en het vroor dat het kraakte. Het sneeuwde, het regende, het deed zowat alles wat het in de winter doet.  De meeste kinderen gingen sneeuwmannen maken of deden een sneeuwballen gevecht, maar ik, nee ik was anders. Ik had een hekel aan sneeuw, en dus maakte ik geen sneeuwmannen en nam ik niet deel aan een sneeuwballen gevecht. In plaats daarvan zat ik gezellig thuis in de zetel, binnen dus. 'Tamara, ga eens buitenspelen, maak een sneeuwman of nodig wat vrienden uit en hou een sneeuwballen gevecht.' Ik hoor het mijn moeder nu nog zeggen, in mijn hoofd dan, want mam is niet van plan om mij een bezoekje te brengen, in de gevangenis...

Maar goed, terwijl de andere kinderen hun record van hoogste sneeuwman verbraken, zat ik gezellig thuis, ik verveelde me en probeerde iets leuk te bedenken, iets wat alleen ik durfde, iets met een risico. En zo, zo kwam ik op een geweldig idee...

FLASHBACK

'Fuck ik krijg die deur niet open' mompelt Olivia. Olivia is de enige die ik kon overtuigen om met me mee te gaan. 'Weet je wat me lachen lijkt?' Vroeg ik. 'Nee, wat?' 'Wel, dat zal je vanavond wel zien.' Zei ik. Ik wist dat ze nieuwsgierig zou zijn en dat ze zou komen, wat ze ook deed. 'Geef hier' zeg ik en ik trek de koevoet uit haar handen. Ik zet het loodzware ding onder het randje van de deur en gebruik al mijn kracht. Met veel lawaai kraakt de houten deur door midden en valt op de grond. Geschrokken kijken we om ons heen, maar niemand lijkt ons gehoord te hebben. De parking is nog altijd even leeg en de gordijnen van de buren zijn nog steeds dicht. 'Kom, snel naar binnen' fluister ik zachtjes. Voorzichtig sluipen we naar binnen. Het is er donker en muisstil. Je hoort geen piepende kassa's en pratende mensen, geen kinderen die smeken bij hun moeder om dat ene speelgoedje en geen slenterende oude oma's. Het enige wat je hoort is het zachte gezoem van de frigo's en het kletteren van de regendruppels op het dak. 'Neem alles wat je kan vinden' beveel ik haar. Ze knikt en ook ik start mijn zoektocht naar waardevolle dingen. 'Mmm Nutella' hoor ik haar fluisteren. 'Wat?! Sukkel! Ik breek niet in in een winkel voor een pot Nutella!' Protesteer ik. 'Nutella is lekker oké' werpt ze tegen. 'Ach neem hem dan mee als je dat per se wil, maar zoek nu naar dingen die geld waard zijn!' Ze knikt en volgt me richting de afdeling multimedia. 'Dit soort dingen?' Vraagt ze wijzend naar een gigantische flatscreen-tv. 'Wat ben jij toch een dom kalf! Hoe wil je dat mee naar huis krijgen zonder gepakt te worden?!' Zeg ik met mijn ogen draaiend. 'Neem liever wat dure laptops en telefoons'

'Oke we hebben genoeg, nu naar huis' zeg ik terwijl ik naar de uitgang loop. 'Ik weet niet of we nog thuis zullen raken..' Zegt ze naar buiten starend. Ik volg haar blik en.. 'Fuck politie!' Ik wil wegvluchten, maar het is te laat, ze staan al voor ons neus.
'Jongedames? Wat doen jullie om 4uur 's nachts in de supermarkt?' 'Ik euh, ik had honger en ik dacht, hé daar is een winkel, en toen kocht ik Nutella' zegt Olivia. Aah domme koe! Kon ze echt niks beters verzinnen. 'Ah en je dacht, laat ik ook maar wat laptops meenemen' zegt de agent streng.

EINDE FLASHBACK

Ja, die keer ben ik er wel nog vanaf geraakt, ik kreeg een waarschuwing dat als ik nog één iets deed dat er ergere dingen zouden gebeuren. Maar ja, het pikken van dingen gaf me een soort kick en ik bleef het doen, maar deze keer in kleinere mate. Af en toe stal ik eens wat kauwgommen of een tijdschrift, gewoon voor de lol. Maar toen ik achttien werd, wou ik meer. En met meer bedoel ik ook echt meer.

Ik reed al maanden rond met een oude Peugeot die bijna uit elkaar viel, en waarom zou ik met die oude bak blijven rijden, als de overbuur een splinternieuwe Ferrari voor de deur had staan?

Toen hebben ze me wel niet direct gepakt, ik had de auto op tijd weer verkocht. Maar als ik later ook nog de splinternieuwe Audi die twee straten verder geparkeerd stond probeerde te jatten, ging ineens het alarm af en kwam de eigenaar woedend naar buiten gestormd, die belde de politie en ja, nu zit ik hier, al twee jaar. Maar een ding weet ik zeker en dat is dat ik hier ooit uitraak, ooit.

Tadam, dit is de proloog.
Wat vinden jullie? Wordt dit verhaal wat?

Vote😉