Don't let me go

hoofdstuk 1

"Madison heb je nu al je koffer in gepakt!" Riep mijn moeder. Ik zat nog op mijn kamer en had helemaal geen zin om te gaan. Ik ga mijn vrienden, vriendinnen en alles hier missen. Het huis de omgeving. En het ergste was nog wel dat ik tegen iedereen Engels moet gaan praten. 

Ik liep nog een laatste rondje door mijn kamer om te kijken of ik niks vergeten was. Mijn kamer was dan wel helemaal leeg maar toch checkte ik alles nog een keer. 

Ook omdat ik hier echt niet weg wou.  Ik ritste mij koffer dicht en tilde hem op en liep er mee de trap af. 

"Dit is het laatste" zei ik tegen mijn moeder en ik zuchtte.

"Kom op Madison, we gaan het daar vast leuk hebben!" Ik wilde echt niet waarom moest mijn vader nou een nieuwe baan aangeboden krijgen. 

Ik liep nog een keer naar boven om te kijken waar Anna was. Ik deed de deur van haar kamer open en daar zat ze in een hoekje te huilen. 

"Anna wat is er?" Vroeg ik voorzichtig en ging naast haar zitten. Ze keek op. 

"Ik wil hier niet weg, Madison" zei ze en ze begon te huilen.

"We zullen wel moeten papa heeft een nieuwe baan" Ik vind het ook echt niet leuk dat we gaan verhuizen. Ik hoopte alleen maar dat het daar allemaal wel mee zou vallen en dat ik me dus druk had gemaakt om niks. 

"Ga je mee naar beneden we moeten zo gaan" ik stond op en stak mijn hand naar uit. Ze keek me aan maar stond uiteindelijk toch op. Haar ogen waren rood en af en toe liep er nog een traan over haar wang heen. Het liefst zou ik nu ook huilen maar dat deed ik niet. Ik liep de trap af en ging op de laatste trede zitten en pakte mijn iphone, maakte een groepsgesprek aan met mijn beste vriendinnen. 

Madison: Het is nu bijna zo ver, nu ga ik echt weg.. :( 

Ashton: Ik ga je zo erg missen :( Maar ik kom je zeker een keer opzoeken als dat mag?!

Zoey: We gaan je zeker een keer opzoeken! Chicago lijkt me zo leuk!

Madison: Het lijkt mij dus helemaal niet leuk..

Ashton: Niet zo negatief het wordt er vast leuk!

Madison: Ik hoop het, ga jullie zo erg missen maar moet nu echt gaan mijn moeder begint te zeuren. xx

Ik pak nog snel mijn tas en stop mijn telefoon erin en ga in de auto zitten. Anna zit al netjes in de auto en heeft haar schetsboek op haar schoot liggen en is aan het tekenen. Voor een 6 jarige kan ze echt goed tekenen. Soms was ik daar best wel jaloers op.

Het was herfst dus het was nu totaal niet warm en het regende. Het voelde net alsof het regende omdat ik ook bijna moest huilen. Ik voelde tranen in mijn ogen opkomen maar probeerde ze in te houden. Huilen was wel het laatste wat ik nu wou doen. Het zou toch niks veranderen.

Mijn vader en moeder stapte ook in en mijn moeder ging achter het stuur zitten en startte de auto. Ik keek nog even naar Anna die druk aan het tekenen was. Ze had al bijna haar hele schetsboek vol. Sommige tekening waren alleen krabbels maar ze tekende ook heel serieus. Tenminste voor haar leeftijd, en toch waren haar tekeningen soms nog beter dan mij. 

Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas en wilde nog even een berichtje sturen. "Prinses wil je niet de hele tijd met je telefoon zitten" zei mijn vader. Hij noemde me altijd prinses, ik had dan ook echt een goede band met mijn vader. Omdat hij het niet leuk vond dat ik zoveel met mijn telefoon zat legde ik hem maar weer weg. Echt veel had ik nu toch niet meer hebben aan mijn telefoon, mijn abonnement was afgesloten en kon dus alleen nog maar met Wi-Fi op internet.

Eindelijk na lang wachten zaten we dan eindelijk in het vliegtuig. We moeten lang vliegen, hoelang eigenlijk helemaal geen idee. Ik pakte mijn roze koptelefoon, het was dan wel geen beats maar er kwam echt mooi geluid uit en hij is Roze! Ik zette snel 'Change You're Life' van LittleMix op. Niet veel later viel ik in slaap.