Don't let me go

Hoofdstuk 2

Pov Olivia

De jongens zijn nu al een aantal weken weg, ik heb niet eens bijgehouden hoeveel weken ze al weg zijn, het is nu rustiger dat wel maar of ik dat zo leuk vind weet ik nog zo net niet. Ik mis Liam wel heel erg maar ik verheug me nu al op het bezoek, we mogen van management een aantal dagen komen, ik ben de enige die het weet, Liam heeft het mij verteld hij kon gewoon niet meer wachten.

Over een paar dagen gaan we, al moet ik de meiden nog wel op de hoogte stellen, of moet het een verrassing blijven?

"Olivia, ga je ook mee naar buiten voetballen?" vraagt Ashton die al in haar voetbal outfit in de deur opening staat.

"Mag ik mij dan nog wel even omkleden?"

"Tuurlijk"

Ik sta op van de bank en loop de trap op naar boven, Ashton is ondertussen al begonnen met voetballen in de gang, ik hoor de bal met enige regelmaat tegen de muur aan knallen. Ik pak een hemdje en een shortje uit de kast en leg die op het bed neer, echte voetbal kleren heb ik niet dus moet ik het vandaag maar hier mee doen.

Als ik op het punt sta weer naar beneden te gaan pak ik nog mijn vest van de grond af, ik was gister een beetje te lui om die nog op te rapen, en het vest kan nu misschien nog wel van pas komen voor als ik het koud krijg.

"Ik ben er klaar voor" schreeuw ik als ik nog op de overloop sta, het geschop tegen de bal die tegen de muur aan knalt, is op dat moment ook gelijk opgehouden. Ashton staat met de bal onder haar arm al bij de voor deur te wachten.

"Madison, Felice en Lisanne zijn er al, ze wachten op ons" ongeduldig doet ze al de deur open terwijl ik net de trap af kom lopen. De deur doe ik achter mij dicht en ren dan even naar Ashton toe die al verder op in de straat loopt.

Bij het voetbal veldje aangekomen, zitten Felice, Lisanne en Madison er inderdaad al. Lisanne ligt languit in het gras, Madison zit er naast en Felice loopt wat heen en weer.

"Dat duurde lang" zegt Madison dan terwijl van uit haar zithouding opstaat. Ashton staat nu midden op het veld met de bal al onder haar voet geklemd, ze heeft een hele tijd gevoetbald maar omdat ze nu hier is kan ze het niet altijd meer doen, daarom gaan we wel vaker naar een afgelegen veldje waar we heerlijk wat kunnen voetballen, al is voetbal niet iets waar ik goed in ben.

"Anders doen we een partijtje? Ashton en ik tegen de rest?" zeg ik terwijl ik naar Ashton toe ren. Iedereen lijkt het goed te vinden want we beginnen te voetballen.

Na ik denk een uurtje te hebben gevoetbald gaat het mis. Daar lig ik dan op de grond, ik val wel vaker maar nu doet het echt heel veel pijn. Ik blijf stil liggen terwijl iedereen nu rondom mij staat.

"Gaat het Olivia?" vraagt Felice die mij met een bezorgd gezicht aan kijkt.

"Mijn enkel doet pijn maar verder gaat het wel"

"Kun je opstaan?" vraagt Ashton, zij zal hier wel ervaring mee hebben bij voetbal zal het heus wel vaker gebeurd zijn. ik voel de armen van Ashton die mij helpen omhoog te komen, maar op mijn zere enkel steunen lukt niet, ik hou me groot en probeer me niet aan te stellen.

"Kom we gaan wel naar het ziekenhuis je kunt niet eens normaal staan" zegt Felice die nog steeds bezorgd overkomt.

Ik voel dat Felice voorzichtig mijn schoen en mijn sok uit probeert de doen, ik voel enorm veel pijn wanneer ze alleen al mijn enkel aanraakt of beweegt.

"Je enkel is nu al helemaal dik en blauw" en met dat Madison dat zei wordt ik opgetild en naar huis gedragen, om waarschijnlijk naar het ziekenhuis te gaan.

Zo'n 10 minuten later zitten we inderdaad in de auto, Felice is de enige met een rijbewijs dus zij is de gene die achter het stuur zit. Ik zit naast Felice en Ashton zit op de achterbank, die is mee voor ondersteuning.

"Felice je mag ook wel rustig rijden hoor, ik ga niet dood ofso" Felice glimlacht even maar let dan weer op het verkeer, de borden met 'ziekenhuis' geven aan dat we er bijna zijn. ik heb echt helemaal niets met ziekenhuizen, het wachten duurt er altijd heel lang en al die mensen die daar liggen geeft mij gewoon een naar gevoel. Ik kom er ook niet graag en ga er nu nog steeds niet graag heen, al moet ik toegeven mijn enkel is wel heel erg dik geworden in die korte tijd. Bij de gedachten aan het ziekenhuis krijg ik al rillingen.

----------------------------------------------

Ik heb nog even tijd gemaakt om te schrijven, omdat dit toch echt wat leuker is dan verslagen schrijven, leren voor toetsen of andere opdrachten maken en het zorgt wel even voor wat afleiding.

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk ook leuk vinden!

Comment/vote/follow?