Don't let me go

hoofdstuk 2

Ik draaide mijn laptop om en liet ze een deel van mijn kamer zien. "Het is echt nog heel leeg je moet snel je kamer op pimpen hoor!" zei Ashton

"Dat moet je zeker doen het is nu echt kaal en saai!" vulde Zoey Ashton aan. Ze hadden ook wel gelijk het is nu echt nog saai. Maar wat wil je dan ook ik ben hier nog maar net een uurtje.

"Mijn moeder roept mij we gaan eten, dus ik moet afsluiten" zei Zoey naar een tijdje gepraat te hebben, het was hier pas 10 uur maar dat is vanwege het tijdsverschil. Ik moet er wel echt aan wennen. Het is hier nu ochtend terwijl Zoey en Ashton nu al gaan avond eten.

Zoey en Ashton hadden nu beide afgesloten en daar zat ik dan alleen op mijn kamer in Chicago zonder mijn beste vriendinnen.. Ik bekeek nog even mijn facebook en twitter maar zoals gewoonlijk had ik geen berichten. Ik klapte mijn laptop dicht en begon te denken over wat ik nu wou met mijn kamer. Nu was het ook nog zo saai.

Na een half uur denken en rondjes gelopen te hebben in mijn kamer wist ik nog steeds niet wat ik nu wou met mijn kamer. Ik stond op en keek uit mijn raam, het is een groot raam maar het enige wat ik zag was bomen en gras. Niet iets waar ik op gehoopt had toen we hierheen gingen verhuizen. Ik was er sowieso al op tegen om hierheen te verhuizen. Mijn ouders hebben mij uiteindelijk weten te overtuigen om mee te gaan, hoe ze het voor elkaar hebben gekregen weet ik nog steeds niet.

Zuchtend liep ik naar mijn bed en ging languit op mijn bed liggen. Ik zette met mijn telefoon een liedje op en staarde lang naar het plafond.

Na tien minuten naar het plafond gestaard te hebben was ik het al zat. Ik ken hier niemand, ik ken de stad niet ik was hier alleen zonder mijn vriendinnen. En ineens kreeg ik zin in Starbucks en dat bracht me op een idee. Ik trok snel mijn schoenen aan en pakte snel mijn portemonnee en rende naar beneden.

"Mam, Pap ik ga naar Starbucks" Zei ik en pakte mijn jas en liep de deur uit. Niet wetend waar ik heen moest liep ik maar gewoon daarheen waar ik dacht dat ik heen moet.
Eindelijk had ik dan een Starbucks gevonden. Het was helemaal niet zo ver van huis maar omdat ik niet wist waar ik heen moest was het best moeilijk te vinden.

Ik stapte de Starbucks binnen en ging in de rij staan. Tot mijn verbazing was deze Starbucks veel groter dan dat ik was gewend in Nederland. Er waren op dit moment ook veel mensen een plekje vinden werd dus nog moeilijk.

Eindelijk was ik dan aan de beurt, en nu nog bedenken wat ik wil hebben.. Dit heb ik altijd al moeilijk gevonden en nu staan er ook nog is veel mensen achter mij die al erg ongeduldig worden.

"One Caramel macchiato" zei ik voorzichtig, als ik niet wist wat ik wou hebben nam ik altijd karamel omdat ik wist dat die lekker was.

"What's you're name?"

"Madison" antwoordde ik en liep wat verder en wachtte daar op mijn koffie, ik keek een beetje de zaak rond of er nog ergens een plek was. Ik zag dat er nog 1 stoel vrij was bij een meisje. Dan vraag ik zo wel of ik erbij mag zitten.

Ik kreeg dan eindelijk mijn koffie en liep naar de lege stoel bij het meisje. "Excuse me, can I sit here?" Met de hoop dat het niet al te raar klonk wees ik voorzichtig naar de stoel. Ze knikte en ik ging zitten. Ze deed volgens mij net alsof ik er niet was en dronk rustig veder van haar koffie. Nu zat ik hier in een Starbucks in Chicago en ik ken er echt helemaal niemand. Zal ik dan maar tegen haar gaan praten, ik ken hier verder toch niemand dan is een afgang ook niet zo erg. Als ik in Nederland naar de Starbucks ging kende ik bijna iedereen die daar kwam.

"Hi, I'm Madison" Ik hoopte niet dat ik nu niet een enorm rood hoofd had gekregen. Ze keek op van haar telefoon en glimlachte naar mij.

"I'm Lisa, nice to meet you Madison" Ze keek mij vriendelijk aan en legde haar telefoon neer op de tafel.

"Is it you're first time here?" Vroeg ze om denk ik maar een gesprek te beginnen.

"Well yeah it's my first time here in Chicago "

"So you are not from here?"

"No I moved here today, I am from The Netherlands"



We pratte verder echt over van alles en nog wat, het is echt een lief meisje met echt een super leuke blonde dip dye. Ik was er eigenlijk wel een beetje jaloers op maar ik durfde het zelf niet te doen ook heeft ze bruine ogen en een bril. Het staat haar echt super leuk. Misschien is het hier nog wel zo slecht niet.



We hebben samen nog een hele tijd bij Starbucks gezeten. Daarna had ze mee gesleurd naar winkels en liet ze mij de omgeving zien zodat ik al een beetje de weg leerde kennen.




Met een zucht loop ik alle trappen weer op naar mijn kamer en plof neer op mijn bed. Mijn koffer stond nog steeds op dezelfde plek als vanmiddag en besefte me nu pas dat ik die nog niet heb uitgepakt. Ik had ook helemaal geen zin om mijn koffer uit te pakken en bleef dus ook lekker op bed zitten. Ik was nu eigenlijk wel moe maar ik moest nog wel douchen. Het was ondertussen al avond geworden de hele dag was ik met Lisa. Ik stond op en ritste mijn koffer opzoek naar mijn pyjama. Het leek wel of die gewoon niet te vinden was. Dat had ik dan ook altijd als ik iets nodig had was het nooit te vinden. Na mijn hele koffer over hoop te hebben gehaald had ik eindelijk mijn pyjama gevonden.



Ik opende de deur in mijn kamer ik was er ondertussen achter gekomen dat ik mijn eigen badkamer had. Hoe gaaf! Ik legde mijn pyjama op de grond. Naja legde ik gooide hem op de grond en kleedde me uit en sprong meteen onder de douche. Ik maakte de douche nog even droog en deed mijn pyjama aan en ging voor de spiegel staan. Ik haalde mijn make up eraf voor zover het er nog op zat en kamde mijn haar. Nadat alle knopen er eindelijk uit waren deed ik mijn haar in een losse vlecht.

Ik liep nog even naar beneden want ik had zin gekregen in een kopje warme chocolade melk. Nu maar hopen dat we dat hier al hebben. Gelijk liep ik richting de keuken want die wist ik gelukkig al wel te vinden. Het zal voor mij nog wel een paar dagen duren voor ik echt de weg weet hier. Ik maakte echt alle kastjes en lades open opzoek naar een kopje en de chocomelk poeder.

Ik begon me nu echt te ergeren. Ik had echt alle kastjes opengemaakt maar nergens zag ik een kopje of iets waarvan ik chocomelk kon maken. Zuchtend liep ik terug naar de woonkamer en plofte met op de bank neer.

"Wat is er prinses?" Vroeg mijn vader lief. Ik zuchtte nog een keer.

"Ik kreeg zin in chocomelk maar kan hier niks maar dan ook niks vinden"

Mijn vader stond op en liep volgens mij naar de keuken want nog geen minuut later kwam hij terug met een kop warme chocolademelk.

"Kijk is prinses" zei hij en gaf het kopje met warme chocomelk aan mij.

Ik dronk rustig mijn chocomelk op en zette daarna mijn kopje in de keuken neer. En liep gelijk door naar boven. Weer al die trappen op, ik ergerde me nu al aan die trappen ik weet zeker dat dit niks ging worden elke dag weer al die trappen op. Eenmaal boven plofte ik gelijk op mijn bed en viel meteen in slaap. Zo moe was ik dus. Dat tijdsverschil moet ik echt nog aan gaan wennen.




S' ochtends werd ik wakker door mijn zusje die op mijn bed aan het springen was.

"Anna, waarom maak je me wakker" zei ik nogal geïrriteerd omdat ze me wel vaker zo wakker maakt.

Ik zeg er verder nooit wat van want het is mijn kleine zusje. En eigenlijk is het wel lief als ze mij wakker maakt. Op een of andere manier maakt ze mij altijd vrolijk. Mijn zusje en ik waren dan ook fan van One Direction, ze verstond dan wel niks van de liedjes maar ze danst altijd zo leuk op die liedjes. Anna is echt het liefste en leukste zusje, ze mag dan nog wel jong zijn en dus ook een laatkomer zijn. het is en blijft mijn zusje!

"Madison, ik heb honger" zei ze zeurderig en trok aan mij arm. Ik gooide mijn deken van mij af en liep samen met haar naar beneden. Weer doorzocht ik alle kastjes en lades maar kon geen brood vinden.

"Anna we gaan ons even aankleden en dan gaan we naar de bakker"

Ze knikte en achtervolgde me naar boven. Als eerste liep ik naar haar kamer en zocht een setje kleren voor haar uit. Zelf liep ik door naar boven en zocht ook wat kleding uit. Ik rende een verdieping naar beneden met mijn Vans in mijn hand en liep naar de kamer van mijn zusje. Ze zat daar netjes op haar bed te wachten.

"Ik ben klaar om te gaan" zei ze en liep vrolijk de trap af naar beneden. Ik deed het zelfde maar ging onderaan de trap zitten en trok mijn schoenen aan. Ik pakte nog snel mijn portemonnee en telefoon en trok mij jas aan.

"Anna heb jij ook al je jas aan?" Ze kam vrolijk naar mij toe gerent met haar jas in haar hand.
"Nog niet dus" ik zuchtte en hielp haar met haar jas.

Ze deed de deur open en ik liep achter haar aan en deed de deur achter mij dicht. Ze pakte mijn hand en we liepen samen door de straten van Chicago. Het was nog best rustig op de straten vergeleken met gister middag maar dat zou hier wel normaal zijn denk ik. Gister had ik goed opgelet naar de weg en kon nu hopelijk een bakkerij vinden voor broodjes. De weg vinden is nou niet mijn sterkste punt maar hopelijk lukte het nu wel een beetje.

Niet veel later had ik een bakkerij gevonden of naja ik kon er broodjes kopen ik weet alleen niet zeker of het echt een bakkerij is. Op straat werd het langzamerhand wat drukker. Anna was vooral onder de indruk van wat ze zag en dan heb ik het vooral over auto's wat ik dus al heel raar vind. Zo hadden we nu al een paar keer een limousine gezien. Ze werd er zo enthousiast van dat ze er elke keer naartoe wou rennen, ik kon haar dan ook nog maar net tegen houden.



Ik liep de zaak binnen en gelijk rook ik al die lekkere lucht van vers gebakken broodjes. Ik koos een aantal soorten bolletjes omdat ik dus nog niet wist wat lekker was. Ik rekende netjes af, gelukkig werkte mijn pinpas wel. Want contant geld had ik niet meer of in ieder geval niet genoeg.

Samen met mijn zusje liepen we de bakkerij weer uit. Ze zag nu al wat meer auto's en bleef maar wijzen naar elke grotere auto die ze zag


--------------------------------

Hier is dan hoofdstuk 2 ik ben super blij met al die lieve comments van jullie! :)