Kiralık Aşk& Sevdan Bir Ateş (Tamamlandı)

Sonsuzluğun Başlangıcı

    
     Defne meraklı gözlerle Ömer'in evini inceliyordu. Ömer'in yalnız yaşadığı evinden anlaşılıyordu. Defne'nin aklında binlerce soru dönmeye başlamıştı. Kız arkadaşı yok muydu? Ailesi neredeydi? Bu kadar mükemmel bir adamın nasıl kız arkadaşı olmazdı?

Defne içinden "Ne diyorum ya ben?" deyip kendine kızdı. Dış görünüşüne aldanmamalıyım diye düşündü. Fakat daha fazla kendisini kandıramadı. Ömer'in kötü birisi olmadığını adı gibi biliyordu Defne. Şiir okuyan bir adamın kötü olma ihtimali var mıydı? Yoktu Defne için. Hem iyi hemde insanın nefesini kesecek kadar yakışıklı olduğunu kabul etti Defne. Ömer mutfaktan Defne için hazırladığı kahveleri alıp salona doğru ilerledi. Güneş saçlı kızın düşünceli bir şekilde etrafı incelediğini gördü.

"Bir insan nasıl böyle kusursuz görünebilir?" dedi Ömer içinden. Aklı almıyordu bunu. Bir yandan Defne'nin onu nasıl böyle etkilediğine şaşırıyordu. Ömer hiçbir zaman bir kadınla böyle ilgilenmemişti. Ömer için her şey işinden ibaretti. Böyle duygulara çok uzaktı. Defne'yi sahilde gördüğünden beri çok farklı birisi olmuştu Ömer. Fakat aşk değiştirirdi.

Ömer elindeki kahveleri sehpaya bırakıp yavaşça düşünceli Defne'ye yaklaştı.

"Derin derin ne düşünüyorsun Defne?" dedi Ömer gülerek. Defne düşüncelerinden uzaklaşıp Ömer'e baktı.

"Hiç, hiçbir şey. Eviniz çok güzel, etrafa bakıyordum. Dalmışım. Tek mi yaşıyorsunuz? Yani öyle merak ettiğimden değil, kimseyi göremeyince sorayım dedim. Yanlış anlamadınız değil mi?"

Yine saçmaladım diye düşündü Defne. Merak ettiği anlaşıldığı için heyecanlanıp saçmalamıştı. Ama bilmiyordu ki Defne. Ömer, Defne'nin bu hallerine bayılıyordu. Ömer gülümseyip Defne'nin sorularını yanıtladı.

"Merak etme Defne, yanlış anlamadım. Tek yaşıyorum evet. Ailemi kaybettim zaten. Evli falanda değilim. Yani anlayacağın tek yaşıyorum." dedi Ömer. Defne Ömer'in ailesini kaybettiğini duyunca duraksamıştı. Biraz daha kendini yakın hissetmişti ona. Anne, baba yokluğunun nasıl hissettirdiğini biliyordu.

"Özür dilerim saçma sorularım için. Başınız sağolsun." dedi Defne içinden kendine lanet okuyarak.

"Özür dilenecek bir şey yok Defne, saçmalama. Peki sen kiminle yaşıyorsun Güneş saçlı kız?" dedi ve Defne'nin yanına oturdu Ömer.

"Ben, anneannem, ağabeyim Serdar ve ekmek arası. Ekmek arası küçük kız kardeşim bu arada. Öyle diyoruz ona. Dördümüz birlikte yaşıyoruz." dedi Defne.

Ömer, Defne'nin annesiyle babasını merak etmişti. Fakat sormaya çekinmişti. Defne'yi mezarda gördüğü günü hatırladı. Hüseyin Topal yazıyordu. Babası olabilir mi diye düşündü.

"Sormaktan çekiniyorum ama...-" cümlesini tamamlayamadan Defne konuşmaya başladı.

"Babam öldü. Annem ise bizi terketti." dedi Defne sesindeki üzüntüyü gizlemeye çalışarak. Ömer anlamıştı Defne'nin üzüldüğünü. Deli gibi sarılmak istiyordu Defne'ye. Yapamıyordu ama. Hafifçe Defne'ye yaklaşıp elini okşadı Ömer. Küçük bir serçeye yaklaşır gibi yaklaşmıştı Güneş saçlı kızına. Narindi Defne, Ömer ise kırılmasından çok korkuyordu. Defne'nin kalbi yine ağzında atmaya başlamıştı. Defne, Ömer'in ona dokunduğu an her şeyi unutmuştu. Ömer ise ona dokunduğu an huzuru bulmuştu. Defne yavaşça Ömer'e doğru döndü. Ne yapacaktı şimdi? Sakin ol dedi Defne içinden. Ömer'in dokunduğu yer Defne'yi yakıyordu. Uyuşuyordu teni. Kızardığını hissetti. Ömer yavaşça elini Defne'den çekti. Çekmemesini diledi Defne. Ne oluyor bana dedi Defne içinden. Kendine gelmeliydi. Hiç hazır değildi buna. Hissettiklerinin ne olduğunu bilmiyordu bile. Bilmemeliydi bir süre.