Gece'nin Mavisi

Bölüm 22 - Arkadaşım, Dostum, Sevdiğim

*

Evdeki misafirler dağılınca, Hatice Abla baş ağrısı için bir ilaç alıyor ve kendi odasına çekiliyor.
Seren ve ailesi varlığından yeni haberdar olduğum evlerinde kalmaya gidiyorlar. Arzu da onu arayan Pelin ile konuşmak için Ayşe'nin odasına girdiğinde, Ayşe ile salonda baş başa kalıyoruz.
Dışarıdaki havanın aksine sıcak olan evde, Ayşe'nin yanına sokuluyorum.
"Her şey ne kadar değişti değil mi?" diyor sakince.
Başımı sallıyorum. Bir yandan da ona destek verici bir şekilde sırtını sıvazlıyorum.
"Yaza geri dönebilmek için her şeyimi verebilirim."
Yüzüne acılı bir gülümseme yerleşiyor.
"O zamanlar tek derdimiz senin mantı şeklini tutturmaya çalışmandı."
Gülümsüyorum.
"Abim ile didişip duruyordunuz, çocuk gibi."
"Sen de bizden küçük olmana rağmen daha olgundun."
"Eh, orası doğru tabii.."
Gülüşlerimiz birbirine karışıyor. Sonra Ayşe'nin gülüşü yeniden soluyor.
"Abimin Nino ile evlenmesine asla izin vermemeliydim.."
"Sen engelleyemezdin ki.."
Omuz silkiyor.
"Abimle sen evlenmeliydin. O, bunu hak etmiyor."
"Yoksa Nino senin sinirini bozacak bir şey mi yaptı?" diye soruyorum ciddiyetle.
Sanki Nino bunun aksi bir şeyi yapmayı başarabilecekmiş gibi..
"Hayır. Sadece.. Onunla altı ay aynı evde yaşayınca sandığımdan daha işgüzar biri olduğunu anladım diyelim.."
Nino'nun altı ay burada yaşama düşüncesi tüylerimi ürpertiyor. Karnım sinirden sanki sıkışıyor.
"Nino neden burada kalmıyor? Bugün hiç yoktu."
"Onun annesi biraz hastaymış sanırım, gelmedi bugün."

İyi ki gelmemiş.. Gelse bugünü nasıl atlatırdım bilmiyorum..
Ama Cemil ya Mert'in evinden oraya geçerse? Ayşe onun orada kaldığını söylemişti..
"İstanbula döndüğün zaman... burayı özledin mi?"
Tebessüm ederken gözlerim istemsiz bir şekilde doluyor.
"Sürekli. En çok seni."
Başını sallayıp sırıtıyor.
"Hayır, abimi."
"Hiç de bile.."
"Abim seni çok özledi."
Yutkunurken mideme ağrı giriyor. Sessiz kalıyorum.
"Arar bulurdu, gerçekten özleseydi.."
"İkiniz de yapmadınız. Yapamadınız, biliyorsun. Sizi bu hale getirenler.."
Bunu söylerken sinirle dişlerini sıkıyor. Yanağına dokunuyorum.
"Bizi bu hale getirenlerin.. Emin ol, elimden çekeceği çok şey var."
Bana güvenle, sevgiyle hatta biraz özlemle bakıyor. Ona sarılıyorum.
"Beni de hiç aramadın," diyor sitemkar bir hüzünle.
"Yapamadım. Burasına ait her şeyi kafamda silmem gerekiyordu. Zaten benim için o kadar zordu ki.."
"Peki, silebildin mi?"
Başımı olumsuz anlamda sallıyorum.
"Silemedim."
"Güzel.."
Bana sarılırken biraz daha sokuluyor.
"Ayşe, sen benim hiçbir zaman sahip olamadığım kız kardeşimsin.."
Sessizliğinden, ağladığını anlıyorum. İçim eziliyor.
Bu sırada Arzu elindeki telefonu arka cebine sokarak odadan çıkıyor.
"Ooo, hemen sulu gözlüler çeşmeleri açmış.. Yakışıyor mu bu kadar güzel kızlara?"
Sonra huysuz bir çocuk gibi suratını buruşturuyor. Ve tüm çocukluğunu kullanarak yanıma gelip tıpkı Ayşe gibi bana sarılırken,
"Selin benim.." diyor.
"Aaa haa-yır."
Ayşe beni sardığı kollarını biraz daha sıkıyor. Kısık bir kahkaha atıyorum.
"Tamam, ben ikinize de yeterim."

Ne kadar süre birbirimize sokulmuş bir vaziyette durduğumuzu bilmiyorum. Ama Arzu abartılı bir şekilde esneyerek artık uyuma vakti geldiğini belli ediyor.
"E biz nerde yatıcaz?"
Eski evimin yerinde yeller estiği için burada kalmak zorundayız.
"Şuan boşta olan iki oda var" diyor Ayşe yerinden doğrulurken.

Gergin bir tavırla parmaklarımla oynamaya başlıyorum. Ayşe bu tavrımdan, istediğim şeyi daha ben söylemeden anlıyor.
"Selin, sen abimin odasında kalabilirsin."
Sebebini bilmediğim bir şekilde kalbim sıkışıyor.
"Peki siz nerde yatacaksınız?"
Arzu, tek kolunu Ayşe'ye doluyor.
"Biz Ayşe ile birlikte yatarız.. di mi kız Ayşe?"
"Tabii ki."
"E hadi o zaman.."
Ayşe ve Arzu bana iyi geceler diledikten sonra içeri çekiliyorlar. Salonda tek başıma kalıyorum önce. Hem kendimi bir an önce onun odasına atmak hem de hiç o kapıyı açmamak istiyorum. Kendi içimde yaptığım savaşta bir galip çıkmayınca pes ederek ayağa kalkıyorum, salonun köşesindeki küçük bavulumu alıyorum ve onun odasına gidiyorum.