You Are The Risk I'll Always Take

Chapter 20

So we're heading to Baguio Burnham Suites' lobby para maka-pagcheck-in.

Umupo nalang ako sa couch dun sa lobby tapos si Mcchaine na ang kumausap dun sa receptionist sa front desk.

"Babaeng ubod maka-panglait, they only have 1 room available because it's a peak season. Kunin ba natin?" tanong nito with compliment pa.

Aba, di naman kita nilait a! Compliment nga yung sinabi ko sayo e. Sino ba naman ang nabubuhay na nilalang ngayon na napopogi-an pa sa tae di ba?

So, Mcchaine shut up ka nalang.

"Lalaking di marunong mag-appreciate ng compliments, wala na bang ibang hotel aside dito?" tanong ko with matching endearment pa.

Sweet ko talaga sa taong 'to. Don't meh.

"Ito na nga lang ang may available room e. Pinacheck ko mga hotels dito sa pinsan ko and we should be lucky na may matutuluyan pa tayo. Are we going to take it?" tanong nito.

Nagtanong ka pa. E ito lang naman pala ang available edi sana tinake mo nalang. Jusko. Ka-stress. Charot! Hahahahaha.

"Take it na." sagot ko.

"Is it okay if we share one room?" tanong nito.

Paki-sabi nalang kung nasa talk show ako. Daming tanong oh. Charot na naman. Hahahahaha.

Pagod ako e. Beast ako pag pagod. So, please don't meh.

"Oo. Basta sa floor ka." sagot ko.

Ini-snoban niya nalang ako ng parang bakla tapos kinausap muli yung receptionist.

Pagkatapos noon ay tinawag niya na ako at pina-akyat yung mga luggage dun kay kuya na naka-tayo sa may front desk.

We went inside the elevator and siya na ang nagpress ng button kung ano ang floor number ng kwarto namin.

Halos gusto ko na humiga sa floor ng elevator sa sobrang antok ko. Sht. Stay awake, Niella!

"You sleepy?" tanong ni Lalaking di marunong mag-appreciate.

"Nahalata mo?"

"Oo. Para kang lasing tumayo tapos parang naka-ilang cases ka ng beer sa boses mo. Kaya mo pa?" tanong nito.

Di na. Di ko na kaya. Antok na antok na ako. Isabay mo pa yung bagong pasok sa elevator na parang mas uunahin ng elevator dalhin sa destination niya.

"Oo naman. I'm shtill paayn!" sagot ko tapos tinaas yung thumb ko to show that I'm really fine.

"Di na. Di mo na kaya. Bubuhatin na kita." sabi nito.

Wahaaat?! Ako? Bubuhatin? Wag na. Wag nalang. May kasama pa naman kami dito sa elevator. Nakakahiya.

Huwaw! May hiya na siya.

"Wag na. I can manage." agad agad kong sagot.

Tumindig naman ako ng maayos na kinatawa ng kasama namin sa elevator.

"Raniella, you're sleepy and tired. I'll carry you." he insisted.

Sige na. Buhatin mo na ako. Please? I wanna sleep.

"Di na. Okay lang ako. Kuya..." kalabit ko sa kasama namin na di ko kaano-ano at di ko kilala. "Kuya.. Mukha naman akong okay diba? Okay lang ako. Tanong mo pa kay kuya e, di ba kuya?"

Nakita kong na-awkward yung kuya.

"I'm sorry. She's tired. Don't mind her." pagpapa-umanhin ni Mcchaine kay kuya.

"Its okay." sabi ni kuya tapos at last! Binaba na siya ng elevator na una kaming sumakay pero iba ang inuna.

Parang sa pag-ibig, ikaw na nagbigay lahat lahat para maka-siguro na ikaw ang pipiliin niya yun pala may mas gusto siyang iba at ang masaklap di ka pa na-appreciate sa mga efforts na ginawa mo.

"That's it, Harcind. I'll carry you."

I felt his arms around me. Gently lifted me. I felt his body close to me as he carries me.

Then, I fell asleep.

~

It was a long night last night.

I still feel so tired. Gusto ko pang matulog kaso kailangan ko nang bumangon para maaga din kaming makapag-lakwatsa.

Pero damn, I think this bed has magnet on it. I can't get up! Gusto ko pang matulog.

I wanna SLEEP! I'm still freaking tired of the traveling and annoying Mcchaine.

"Hey beautiful. Wake up." Mcchaine tapped my knee and opened the curtains.

Ay. Bongga! That endearment made my day instantly. Sino ba naman kasing babae ang hindi mafa-flutter kung tatawagin kang ganun when you wake up in the morning di ba?

He sat down beside me and gave me a piece of white rose with a sticky note on its stem saying "Apology accepted :) I Love You, Harcind."

"I Love You, Harcind." ulit ni Mcchaine.

"Mcchaine, why me?" tanong ko.

Di naman sa di ko ko gustong sabihan niya ako ng 'I Love You' pero parang swerte ko naman sa buhay kung itong lalaking nasa tabi ko ay ako ang pinili sa dami-daming babae sa mundo.

The way he said it... It was something that I want the most. Something that makes me want him. Something that makes me let him enter my life.

"Why not?" he said with a smile on his face.

Damn. I'm so kinikilig right now. But I don't want to show it. Siyempre, kailangan munang ligawan niya ako hanggang sa point na na-made up ko na ang decision ko. Yung decision na "I Love You and I cant wait to tell the world how much I'm lucky to have you."

"Breakfast is ready. Nagpa-deliver nalang ako ng food natin. Don't worry. Less sodium parin yung sayo. Tumayo ka na diyan." Sabi nito sabay tayo.

Maluwang yung kinuha ni Mcchaine na room. Spacious and fully airconditioned.

May couch and table sa left side ko. On the right side naman, windows.

Humiwalay na ako sa boy friend ko (yung kama. Forever na kami nun e.) At umupo sa tabi ni Mcchaine

Naglagay siya ng maliit na unan sa floor saka siya umupo siya (indian sit) doon. Kaharap niya na ngayon yung table.

Kumuha pa siya ng isang unan at linapag sa tabi niya.

"Sit with me" yaya nito.

Ngumiti lang ako pabalik at sinunod siya.

He served me a vegetable salad. Buti nalang kumakain ako ng gulay. Hahaha. Kawawa ako nito. Mamamatay ako ng wala sa oras.

"Susubuan na kita" he said while holding my spoon

Whuuuuttt? *O_O*