ZOR AŞK SERİSİ_1 NEFRETTEN KALBE

YIKIM

Keyifli bir hafta sonu kahvaltısının hemen ardından ailecek kahve keyfi yapıyorlardı. Pazartesi açılacak olan okulun heyecanı her birinin odağıydı. İki yıl ardından yeniden okula dönecek ve sonunda mezun olabilecekti. Sadece bunu düşünerek bile Nisa yerinde durakta zorlanıyordu. Üstüne bir de pazartesi Black Otelde kendisi yerine abisin işe aldığını da öğrendiklerinde, mutlulukları iki katına çıkmıştı. Kötü olan zamanlar geldiği gibi hızla son bulmuştu.

Nisa'nın aklında hala Derya'nın durumu büyük bir yer ediniyordu ama onun da yakında bir çözüme kavuşacağını düşünerek kendisini rahatlatıyordu. İşten çıkarılmışlardı ama Derya zeki ve güzel bir kızdı. Bebek konusunda kararını vermişti ve çözüme kavuşturduğunda yeni iş bulması zor olmayacaktı. Her şey yine eskisi gibi sorunsuz günlere geri dönecekti sonunda. Buna yürekten inanıyordu.

Dün Doğan'ın söylediği gibi korkmasını gerektirecek bir durum gerçekleşmemişti. Bu yüzden daha da mutluydu. O adama vermek istediği dersi verdiği konusunda artık emindi. Hukuk kadını olarak ilk başarısını almıştı. Hala sesi çıkmadığına göre bu konu sonsuza kadar da kapanmıştı. Onu bir daha görmeyi bile istemiyordu. Onun adı geçen haberleri görmezden gelecek, çevresinde konuşuldu mu kulaklarını tıkayarak yoluna devam edecekti. Savaş'la karşılaştığından beri işler hiç de iyi gitmemişti. Sürekli bir felaketle yüzleşmek zorunda kalmıştı. Sonunda bu da bitmişti.

Dışarıda yağan yağmuru izleyerek kendisine sıcak çikolata yapmak için su ısıtmaya başlamıştı. Yağmurlu havaları gündüz severdi. Yağan yağmuru izlemek dinlendirici bir müzik gibi gelirdi. Sakinleşir, arınır ve mutlu olurdu. Ama gece yağan yağmurdan çok korkardı. Bir de gök gürültüsü ve şimşekler eklenince asla uyuyamazdı.

Babasının öldüğü günü hatırlatıyordu böyle geceler. Öldüğü gün, fırtınayı andıran bir yağmur yağıyordu dışarıda. Göz gözü görmüyordu. Gök gürültüsü yeri göğü inletiyordu. Her bir sesi insanın içini titretecek kadar güçlü ve toktu. Zaten büyük bir dayanağını kaybetmişti. Baba demek güç demekti onun için. Sırtını yaslayacağı bir duvar, korkunca sığınabileceği bir sığınak, sevgiyi bulabileceği bir kalp, arkadaş, sırdaş... Hepsini tek bir günde kaybetmişti.

O gün en güvendiği kişiyi kaybetmişti. İçindeki acıya bir de dışarıdaki fırtına eşlik etmişti. Sanki gök yarılmıştı ve içindeki tüm yaşı boşaltmaya çalışıyordu. Böyle bir gecede babası gitmişti. O günden sonra gök gürültülü her geceyi annesinin yanında geçirmişti. Yeniden kaybetmekten korkarak geçirmişti. Yine birini kaybedecek gibi, sanki hayatından değer verdiği bir kişi daha gidecekmiş gibi huzursuzca geçirmişti.

Bunun psikolojik olduğunu biliyordu. Aynı şey gündüz olsa sorun olmuyordu. Ama gece yağmur bile yağsa etkileniyordu. İlla birinin temasına ihtiyaç duruyordu uyumak için. Sanki bu temas sayesinde herkes güvendeymiş gibi hissediyordu. Aksi takdirde uyuyamıyordu. Bunu değiştirmeyi, sadece bir korku olduğunu kendisine defalarca kez söylemişti ama ikna edememişti. Yıllarca bunun üstesinden gelmek için çabalamıştı ama sonuç değişmemişti.

Kaynayan suyu bardağa aktarırken çalan telefonunun sesiyle irkilmiş ve neredeyse suyu eline dökmüştü. Bu denli daldığını da o zaman anlamıştı. Masanın üzerinden telefonunu alıp açtı ve kulağına dayadı. " Alo" çikolata paketini açıp içindeki tozu bardağa boşalttı.

" Nisa, neler oluyor?" Halil'in sesini duyduğunda kaşları çatılmış bir halde bardağına bakıyordu.

" Nasıl ne oluyor? Bir şey mi olması gerekiyor?" diye sordu anlamadığından. Kaşığı bardağın içine daldırıp daireler çizerken Halil'den gelecek cevabı bekliyordu.

" Nisa, haberleri görmedin mi?" diye sordu şaşırmış bir ses tonuyla. Hazırladığı fincanı içmek için kaldırdığında duyduğu soruyla eli havada asılı kalmıştı. " Tüm manşetler senden bahsediyor" Elini kolunu koyacak bir yer bulamamıştı. Havada asılı kalan elindeki fincan mutfağın zeminine düşerken, öylece Halil'in anlattıklarını dinliyordu. Bir yerden sonrasını kulakları algılamayı bırakmıştı. Kelimelerin yerini uğultular almış ve oldukça kötü hissettirmeye başlamıştı.