Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfopdracht 1

Dit is een schrijfopdracht uit de wedstrijd van perfectpencil

Bij deze opdracht ging het erom dat het karakter van jouw personage uitblinkt. Hij of zij moet een opvallend personage hebben. Het genre, de lengte van het verhaal en waar het verhaal over gaat was allemaal eigen keuze. Mijn verhaal is gebaseerd op de film "Circle" ofwel "Kring". In deze film staan 50 mensen, allemaal verschillend, in een cirkel. Elke twee minuten moeten zij samen stemmen op de persoon die zij willen laten doodgaan. Dit is mijn verhaal.
-

Als verdoofd laat ik mijn hand door de lucht glijden en laat ik mijn ogen op de vloer gericht. Ik zie hoe de driehoek, die de plaats van de advocaat moet voorstellen, op begint te lichten als ik mijn hand erop richt. Het is simpel: bal je hand tot een vuist. Bal je hand tot een vuist en breng je stem uit. Ik kijk naar mijn hand, die in plaats van lichtelijk nu heviger aan het trillen is. Dan kijk ik naar de advocaat. Hij kijkt niet naar mij, want hij is druk in discussie met de studente geneeskunde. 'Dus omdat zij nog nooit van anticonceptie gehoord heeft, moeten wij nu állemaal sterven?! Voor háár?!' buldert hij. 'Ongelooflijk!' De bankdirecteur valt hem bij. 'Precies! Wij moeten onze levens opgeven, zodat zij hierna naar buiten kan wandelen als enige overlevende, alleen maar omdat ze een kind baart? Omdat ze een gezin heeft?! En wij dan? Hebben wij géén gezinnen?! Wíllen wij geen gezinnen?!' Mijn hand gaat nu van de advocaat naar de bankdirecteur.

Ik heb nog niet gestemd. Nog nooit. We zijn begonnen met vijftig mensen. Vijftig mensen, waarvan er tien al dood waren voor ze überhaupt wisten wat er gaande was. Toen de Aziatische jongen doorkreeg dat wij zélf kiezen wie sterft, door op diegene te stemmen, barstte de hel los. Sommigen waren bang om te spreken, bang om dood gestemd te worden, terwijl anderen juist meteen aan het woord wilden komen om mensen aan hun kant te krijgen.

Ik was in shock. Misschien ben ik dat wel nog steeds. Of ik hier nou levend uit zal komen of niet, ik weet dat ik het nooit kan vergeten. Het beeld van schokken die op deze mensen neerkomen, die hun laatste ademuitstoot ooit symboliseren, zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Het stemgeluid van deze mensen, dat soms abrupt ophoudt wanneer zij de dodelijke schok toegediend krijgen.. Het gaat maar niet uit mijn hoofd.

Ik heb nog nooit gestemd, omdat ik niemands leven wil beëindigen. Overal om me heen gebeurt het, maar ik wil niet degene zijn die daar de verantwoordelijkheid voor moet nemen. Ik wil niemand doden. Ik wil niet zorgen dat hun dierbaren ze nooit meer terug zullen zien. Ook al gebeurt het overal om me heen, ik heb er niet aan meegedaan. Maar nu twijfel ik.

De studente geneeskunde blijft erop hameren dat de zwangere vrouw degene moet zijn die hier levend uitkomt, want zij geldt voor twee. Twee levende mensen, twee kloppende harten. Of ze het meent of dat ze wil zorgen dat zij zelf als één van de laatsten overblijft, weet ik niet. Hoe dan ook, ze is steeds meer terrein aan het winnen. Mij heeft ze ook gewonnen. Ik vind het afschuwelijk wat er nu gebeurt. Ik vind het afschuwelijk om te moeten toekijken hoe deze mensen verbaal ruzie staan te maken om wie die laatste persoon moet worden. Maar toch vind ik dat het de zwangere vrouw moet zijn.

'Vrouw en kinderen eerst?! Hier geldt dat niet! Hier is het ieder voor zich!' roept de advocaat. Mijn hand gaat weer naar zijn driehoek. Zou ik het kunnen? Hoe zou het voelen? 'Zij geldt voor twee!' roept de studente. Ze kijkt om zich heen en zoekt steun. Ik kijk haar niet aan. Ik kijk niemand aan. Ik wil namelijk niet de aandacht trekken, omdat ik – ik zal het toegeven – zelf niet aan de beurt wil zijn. Het voelt raar. Ik wil zelf nog niet aan de beurt zijn, zelf die schok nog niet krijgen, terwijl ik wel van plan ben om mijn leven af te staan aan de zwangere vrouw.

Waar ben ik bang voor? Voor de dood? Voor die schok, die na de aftelseconden op degene met de meeste stemmen afgevuurd wordt? Ben ik daar bang voor? Maar zo'n schok is maar even. Het is snel. Het komt op je af en dan is het er niet meer, net zoals je er zelf niet meer bent. Nee, daar ben ik niet bang voor. Misschien ben ik wel helemaal niet bang. Misschien wil ik wel gewoon, simpelweg, nog niet doodgaan. Net zoals de andere mensen hier.