Ghost Detective! (COMPLETED)

Chapter 66

So many years have passed.. but the pain still remains in my heart. At hindi mawawala ang sakit kung hindi ako makaganti sa lalaking nag-alis ng kasiyahan na iyon.

Kinuha ko ang phone ko na nasa bulsa at tinawagan ang isang tao na inaasahan kong kaibigan sa plano ko.

"Hey." He said.

"Yeah, kamusta naman?" I asked while laying my back on my soft mattress.

"So far so good, L. How was your trip to nowhere?" I chuckled at his sarcastic remark. Nung tinanong niya kasi ako before kung saan ako pupunta, sabi ko 'To nowhere'.

Nung kumalma na ako ay tumikhim ako. "Ayon, nagpakalma ng sarili, pero mahirap pala iyon no? Lalo na kung sobrang tumataas ang dugo mo every time you see the person you really despise and hate happy while you were miserable. Mahirap.." Natahimik naman sa kabilang linya.. then I heard him sighing.

"Grabe ka, naging miserable na rin naman siya these past few days.. "

"Few days is still nothing to how many years that I was miserable and suffered. Walang-wala.." Naikuyom ko ang palad ko at medyo nasaktan kaya ibinuka ko ito, para lang makita ang dugo na natusok ng kuko ko. "Anyways, how are you? Did you enter their safe haven?"

"Oo, and actually, L, it's not that bad. They were not bad at all. Bakit di mo nalang sila pabayaan? I'm sure he suffered enough para pagsisihan ang mga ginawa niya noon."

"NO! Hindi ako papayag na maging masaya siya habang ako nagdudusa pa rin. And the hell? He suffered enough? Bullcrap! That's not enough for me! Hindi sapat yung umiyak siya sa harap ko at lumuhod. Kahit lumuha siya ng dugo, hindi iyon magiging sapat!" I spat and then throw away my phone. Humagulhol ako at nung nakita ko ulit yung picture namin ni Lei, niyakap ko ito.

"Lei... please, what should I do? Hindi ko naman gusto itong ginagawa ko eh.. pero ayokong maging masaya ang best friend mo.. he's the one who killed you.. I can't forgive him for taking you away from me!" Kausap ko sa litrato na parang totoong si Lei ito.

Umiyak lang ako ng umiyak at hindi ko na rin namalayan na nakatulog na pala ako.

****

KAYLA

"Huhuhuhuhuhu..."

Naalimpungatan ako nung marinig ko ang mahinang iyak na iyon na parang ang lapit lang sa pwesto ko kahit mahina. Napabangon ako at nakita ko si Leira na nagpupunas ng pisngi niya.

She's crying again. At tatlong araw na siyang ganyan. Tinatanong nga namin siya ni Gello kung bakit pero ayaw niya magsalita. Basta, three days ago, pagkauwi niya at hindi ko alam kung saan siya galing, umiiyak na siya. She never speak to me.

(MC: Remember guys, sila Gello, Pran, K, Lindonne at Heyenne, nakakakita lang sila ng multo pero hindi nila naririnig si Leira.)

"Leira,." I called her name. Pero isang matamlay na ngiti ang itinugon niya.

That's not what I want from her.. gusto ko siyang damayan, tulungan pero hindi naman siya nagsasalita. Anong gagawin ko? Hindi naman ako manghuhula. Gusto ko siyang hawakan o tapikin man lang pero no use.

Umupo ako at isinandal ang likuran sa head rest ng kama ko at look at the nothingness of my room.

"Kayla... pinuntahan ko sila... " agad akong lumingon kay Leira.

"Who?"

"Si Laira at si kuya Liam.." Napayuko lang ako sa sinabi niya.

So, she is like this because of her siblings? "And what happened? Why are you crying?"