My life 2 twilight (nl)

31.

Sammy pov

'Ik vertel het niet' zeg ik vastbesloten. Even lijkt het alsof Damians ogen vuur spuwen maar hij hersteld zichzelf snel weer. 'Maar natuurlijk. Als je het niet wil vertellen dan doe je dat toch niet? Maar verwacht dan niet dat we je zomaar laten gaan.' Hij grijns gemeen. 'Breng haar naar de kelder Charlissa' beveelt hij. Wat een lomperik is hij zeg. Maar ik zal wel eens laten zien dat ik niet snel opgeef. Charlissa pakt mijn armen vast en draait ze op mijn rug. 'Ik loop wel mee hoor' mopper ik. We lopen de trap af naar de kelder en daar zie ik dat er kettingen in de muur zitten en er ligt een voorraad Vampirestin. Dat heb ik weer. 'Sorry, ik wil dit niet doen maar het moet van mijn meester.' 'Waarom doe je wat hij zegt? Met je gave kun je hem toch makkelijk aan?' 'Hij is mijn mate' mompelt ze. 'Waarom noem je hem dan meester?' 'Dat moet van hem.' Ben ik blij dat hij niet mijn mate is. Maar waar zou mijn mate nu zijn? 'Wat een debiel is die gast zeg! Dat hij zo omgaat met zijn mate!' 'Hij vind het niet leuk dat we mates zijn' fluisterd ze zo zacht dat ik het bijna niet hoor. 'Wat?!! Dat meen je toch niet? Als je het mij vraagt is hij dom dat hij niet met zo'n aardig meisje wil. Meld het me als hij weer zo *piep* doet en dan kom ik hem persoonlijk vertellen hoe een zak hij wel niet is.' Oké, normaal ben ik niet zo agressief maar hier kan ik echt niet tegen. Je ZIELSVERWANT als een SLAAFJE beschouwen! Dat maakt me echt razend. 'Charlissa, heb je haar nu nog niet vastgezet. Wat ben jij sloom zeg' schreeuwt iemand van boven. Nu heeft hij dus zo'n groot probleem. 'Ik ben zo terug.' Ik maak me los uit haar greep en storm naar boven. Zodra ik boven ben pin ik Damian tegen de muur aan. 'Jij ongelofelijk grote loser! Jij commandeert je mate alsof ze je slaafje is! Heb je geen hart ofzo?!...' Op dat moment gaat de deurbel. Ik laat Damian die probeert adem te halen op de grond zakken en loop naar de deur. Als ik hem open zie ik wel iets heel onverwachts. 'Bram? Stan?' Gelijk voel ik 2 paar armen om me heen. Dan word ik weer losgelaten. 'We zijn erachter waarom je steeds veranderde van uiterlijk' zegt Bram. 'Maar je had belooft het niet te vertellen' zeg ik met een pruillip. 'Sorry, ik hield het echt niet langer zonder je vol.' 'Het is goed' en om te laten zien dat het echt goed is geef ik hem een kusje op zijn wang. 'Zal ik het dan maar vertellen?' Vraagt Stan. Ik knik.