My life 2 twilight (nl)

25.

Sammy pov

'We weten allemaal dat Saki terugkomt. Wat gaan we dan doen?' 'Dat zien we dan wel.' 'Jongens, ik ga even het bos in' meld ik. 'voor het donker moet je terug zijn. Anders is alles dicht' 'ik kom toch wel naar binnen' ik glimlach en loop naar buiten. Ik zwaai nog en verander dan. Als ik een eindje verderop ben stop ik en verander. Ik doe oorbellen in die mijn geur verbergen zodat de wolven me niet kunnen ruiken. Dan teleporteer ik naar huis. Natuurlijk niet in het huis maar in het bos waarin het staat. Ik ben zo ver weg dat ze me niet kunnen ruiken. Hoe krijg ik Bram hier? Ik weet het! Ik maak een hondje van ijs en geef haar wat van mijn levenskracht. Ze opent haar oogjes en kijkt me afwachtend aan. Ze is ongeveer 30 centimeter lang en 15 centimes hoog. Angel, de naam komt opeens in me op. 'Angel, zoek Bram en breng hem hierheen.' Ik zet haar op de grond en ze rent gelijk weg. Ik ga zitten en wacht.

Bram pov

Wanneer komt Sammy op bezoek? Het duurt zo lang. Ik mis haar zo erg. Iedereen mist haar. Ze is altijd zo vrolijk waardoor de anderen dat ook worden. Ik leg mijn hoofd tegen een boom aan en zucht. Ik wordt omgeduwd en open mijn ogen. Er zit een klein hondje op me, eten. Ik snuif en ruik... Geen bloed? Maar er staat hier toch echt een hondje op me te springen. Ik pak hem in zijn nekvel en bekijk hem eens goed. Oeps, het is een meisje. Ik zie dat haar vacht wit is, sneeuwwit, en haar ophogen zijn blauw met een witte twinkel. Ik zet haar neer en ze bijt in mijn mauw. Ze loopt er vandoor en ik probeer me los te trekken. Het lukt niet omdat ze zo sterk is. Dit is geen normale hond. Ze trekt aan mijn mauw en zuchtend volg ik haar.

Sammy pov

Het is grappig om ze zo te zien. Angel als een brave puppy die Bram bijna achter zich aansleept. Ik glimlach en Angel stopt met lopen. Ik sta in de bosjes precies uit het zicht. 'Is dit waar je me heen wou brengen?' Vraagt Bram. Ze laat zijn mauw los en rent naar mij toe. Ik hou mijn armen op en ze springt vrolijk in mijn armen. Bram kijkt nu mijn kant op en ik loop uit de bosjes. 'J...je be..bent gekomen?' stamelt hij. Dat is dus zo schattig. 'Dat had ik toch belooft.' We gaan zitten en kletsen een beetje bij. Ook geven we elkaar natuurlijk voortdurend kusjes. Het wordt al donker en ik zucht 'ik moet terug' zeg ik verdrietig 'je komt wel weer hè?' 'Natuurlijk, naar jou keer ik altijd terug.' Hij drukt zijn lippen nog 1 keer op de mijne. Deze kus is anders dan de anderen, hij zit vol passie omdat we niet weten wanneer we elkaar weer zien. Ik trek me terug 'ik moet echt gaan.' Hij knikt verdrietig en ik kijk verdrietig terug. Ik teleporteer weer naar het stadje. Dit is het beste, maar het doet wel pijn.