Summer Love (Niall Horan Fanfiction)

23?

Przez ten cały czas od wyjazdu chłopców (czyli jakieś 2 tygodnie) Niall był ze mną non stop. I to bardzo dosłownie...

Całymi dniami siedział u mnie, albo ja u niego. Oglądaliśmy filmy, seriale (w tym wszystkie sezony "dr.House" 3 razy), gadaliśmy o wszystkim i o niczym, albo po prostu leżeliśmy, słuchając muzyki.

I choć na początku uważałam, że to naprawdę niesamowite z jego strony, że tak o mnie dba, to z biegiem czasu zauważyła jaką egoistką jestem. Niall totalnie przestał spędzać czas z chłopakami i innymi znajomymi. Nigdzie nie wychodził, bo cały czas ślęczał w moim pokoju. 

Więc w pewnym momencie uznałam, że porozmawiam z nim o tym. I znalazłam idealną okazję, któregoś ranka, kiedy jak zwykle siedzieliśmy u mnie.

-Niall?-zaczęłam, spogldając na blondyna, który siedział obok mnie na łóżku.

-Tak?-odparł podnosząc na mnie swój rozproszony wzrok.

-Wiesz...-zaczęłam nie pewnie, nie miałam pojęcia jak ująć to wszystko w słowach.-Zauważyłam, że odkąd Luke, Mikey, Ash i Calum wrócili, przestałeś spędzać czas z chłopakami i nigdzie nie wychodzisz. Jeżeli chcesz to nie musisz tak ze mną siedzieć całymi dniami. Nic mi nie jest, fakt... może było mi trochę źle z powodu tego co stało się dwa tygodnie temu, ale już jest ok.-skończyłam, nie pewna tego jak to odebrał. Nie chciałam, żeby pomyślał, że nie chcę spędzać z nim czasu, bo to najlepsza rzecz na świecie kiedy jest obok mnie, czuję się wtedy szczęśliwa.

-Oj Tris, ty głuptasie...-zaczął wzdychając. Niall podniusł się tak, że siedzał teraz naprawdę bliko mnie, ujął moją twarz w dłonie, a ja spóściłam wzrok.-Popatrz na mnie.-rozkazał delikatnym głosem, a ja wykonałam polecenie.-Mam nadzieję, że jesteś świadoma tego, że jeśli nie chciałbym spędzać z tobą czasu, to bym tu najzwyczajniej nie siedział, ale jest zupełnie inaczej. Prawda jest taka, że bardzo lubię twoje towarzystwo. O wiele lepiej czuję się przy tobie, niż przy tych wszystkich gwiazdach na galach i rozdaniach nagród. I jak mam być szczery to...-zatrzymał się, jego recę z moich policzków, powędrowały do dłoni. Horan zaczął bawić się moimi palcami ze spuszczonym wzrokiem zaczął mówić dalej.- To to nie jest tak, że czuję się po prostu lepiej, czuję się tak jak jeszcze nigdy przy nikim się nie czułem, wyjątkowo. Jesteś lepsza niż to wszystko co mnie otacza, bo wiesz... dla mnie jesteś piękniejsza niż jakakolwiek modelka, kiedy mówisz, twój głos jest przyjemniejszy niż nie jednej piosenkarki kiedy śpiewa, a twoje oczy błyszczą jaśniej niż  światła aparatowych fleszy.-moje źrenice momentalnie się rozszeżyły, serce zaczęło bić szybciej, a przez plecy przeszły dreszcze. Niall jednak pistanowił przyprawić mnie o zawał serca i kontynuował swoją wypowiedź.-I proszę cię nie mów mi, że nie muszę z tobą "cały czas siedzieć", bo jest zupełnie inaczej. Muszę... Muszę, ponieważ chociażby jedna skunda bez ciebie, sprawia, że czuję pustkę wywiercającą mnie od środka. I myślę.... Myślę, że czuję coś do ciebie Tristan.

Niall skończył, a mnie zamurowało. Od środka piszczałam, jak pacjent szpitala psychiatrycznego, ale na zewntrz byłam jak kamień, nie do ruszenia. Ocknęłam się dopiero wtedy, kiedy Niall znowu zaczął mówić.

-Kurwa... Przepraszam. Nie powinienem tego mówić. To nic jeśli nie czujesz tego samego do mnie. Jest ok...-niestety nie dałam mu skończyć, ponieważ w mgnieniu oka, rzuciłam się do całowania go.

Niall przewrócił się na plecy, a ja byłam nad nim. Wpiłam się w jego usta mocno i namiętnie. Blondyn szybko oddał mi pocałunek, więc kiedy tylko uchylił usta, dołączyłam do tego język.

Nie wiem jak długo to trwało, bo czas jakby się zatrzymał, a ja poczułam fajerwerki, które wystrzeliwują w moim żołądku.

-Zmnkniesz się już?-zapytałam zadyszana.

-Mhm.-wymruczał w moje usta, krótko mnie całując.

-To dobrze.-powiedziałam, po czym wtuliłam się w jego klatkę piersiową.

-Tris?-zaczął po chwili ciszy.

-Tak?

-Powinnaś zawsze mnie tak uciszać.-odparł i uśmiechnął się łobuzersko.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

SUPRAJS!!!!