Amantes Amentes

Hoofdstuk 44 - Koen

Hand in hand liep ik met Tineke door het winkelcentrum. Ze had al minstens zes zakken nieuwe kleding en, in tegenstelling tot voor de middag, liepen we niet meer elke winkel binnen. Dromend liep ik verder en ik was me niet echt bewust van wat er allemaal gebeurde.

Op een bepaald moment liet Tineke mijn hand los en verbaasd ontwaakte ik uit mijn gedachten, totdat ik een paar zachte lippen op de mijne voelde. Met gesloten ogen kuste ik terug.

'Koen?!' Hoewel er een stevig bibber in haar stem zat, herkende ik toch zeer duidelijk de stem van Tineke. Geschrokken haalde ik mijn lippen van de andere vrouw. Dit was niet Tineke! 

'Tineke...' Te laat, ze rende weg. Haar gezicht was helemaal betraand, hoe kon het ook anders? Ik draaide me bruusk om en keek naar de vrouw. 'Melanie?! Ik zei dat je weg moest blijven! Jij en ik, was één nacht, een nacht die ik dronken doorbracht en daarna heb ik nooit meer een druppel alcohol aangeraakt!' Woedend ging ik tekeer tegen haar en zij stond er geamuseerd naast.

Ik probeerde Tineke te vinden, maar ze was nergens. Ik had haar naam een aantal keer geroepen en nu had ik het opgegeven. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan en wees er maar zeker van dat ik dat ook gedaan zou hebben, als ik niet onderbroken werd door mijn gsm. 

'Koen, Tineke zit hier, met een nogal stevig verhaal. Kan je alstublieft zo snel mogelijk afkomen?'

'Ja, ik kom eraan, Floor' 

Zo snel ik kon sprong ik in de auto en reed ik naar het huis van Floor. Met tranen in mijn ogen kwam ik aan. De deur stond al open en je kon haar gesnik al horen vanuit de deuropening. Met trillende benen kwam ik binnen en ik kreeg een krop in mijn keel. 'Tineke...' Floor draaide zich om en trok me mee naar de gang. 'Wat heb je gedaan?' Mijn ogen stonden letterlijk onder water en ik begon aan mijn verhaal. Vanuit mijn ogenhoeken zag ik nog altijd Tineke liggen.

'We waren aan het shoppen en ik was aan het dromen' Er zat een stevige bibber in mijn stem en ik kon mijn ogen niet losmaken van Tineke in de zetel. 'Ik had het niet door, ik dacht dat het Tineke was' 'Ik snap het niet, Koen' fluisterde Floor. 'Melanie, het is allemaal de schuld van Melanie' Floor keek me nog altijd onbegrijpend aan. 'Melanie kuste me en ik dacht dat het Tineke was, totdat ik haar een meter verderop zag staan' Floor knikte begrijpend en deed teken dat ze met Tineke ging praten.

Ik kon het niet meer aanzien, dus ik stapte richting Floor en Tineke. 'Tineke... Ik kan het uitleggen' Ik zette mij op de rand van de zetel en hoorde hoe ze nog harder begon te snikken. 'Zeg me gewoon waarom' 'Ik dacht dat jij het was' 

Minutenlang bleven we in dezelfde positie zitten. Floor had ons wat privacy gegeven. 'Tineke... Jij bent de enige waar ik van houd' Ze zette zich recht en keek me met haar betraand gezicht aan. 'Jij was de enige die wist waar ik allemaal doorgegaan ben, jij was de enige die me gaf wat ik wou en dan heb ik het niet over voorwerpen en bezit, jij was degene die me door alles heeft geholpen, jij was degene die ik voor de volle honderd procent vertrouwde en juist jij was degene die mij zo gekwetst heeft' 

Die woorden raakten me diep en een enkele traan rolde van mijn wangen. 'Vertel me alles' Ik haalde diep adem en begon aan mijn verhaal. 'Ik was aan het dromen en ik voelde twee lippen. Ik dacht dat jij het was totdat ik jou mijn naam hoorde zeggen. Het waren jouw lippen niet, het waren die van Melanie' We bleven elkaar een hele tijd in de ogen staren, totdat ik de moed weer vond om verder te praten. 'Melanie heb ik leren kennen tijdens een feestje, ik was dronken en zij heeft die nacht bij mij... geslapen' Tineke wendde haar blik af en je zag weer de tranen over haar wangen rollen. 

'Tineke, ik vraag je niet om mij te vergeven. Jij verdient beter, je bent speciaal. Maar je moet wel weten dat het me spijt en dat ik nog altijd evenveel van je houd' Na even stilte en een hele tijd van zwijgen antwoordde ze: 'Laat me even alleen' Ik liep voorzichtig naar de deur en draaide me een laatste keer om. 'Morgen zal ik in het park op de afgelegen rots zitten wachten. Tegen dan moet je het mij nog niet vergeven hebben, maar als je beslist om me te proberen vergeven, kom dan naar daar. Ik zal daar tot 19:00 uur wachten en als je niet komt tegen 19:01 uur dan weet ik dat je me het niet vergeven hebt en dan zal ik je met rust laten' 

Met die woorden vertrok.