Amantes Amentes

Hoofdstuk 41 - Koen

We stonden aan de deur te babbelen met de moeder van Tineke. Babbelen kon je het eigenlijk niet noemen, want de enige die iets zei, was zij. Bij de eerste vragen deed Tineke nog wel de moeite om te antwoorden, maar dat gaf ze al snel op, dus nu stonden we gewoon wat te luisteren. Dit bezoekje gaf me eigenlijk wel een dubbel gevoel. Langs de ene kant, vond ik het spijtig dat ik niet meer zo'n voorbeeldfiguren had en dat onze kinderen hun oma en opa zouden missen. Maar langs de andere kant, vond ik het wel heel leuk om een klein deeltje te mogen uitmaken van dit gezin.

Eindelijk mochten we naar binnen. Ik wou net een stap zetten, toen Tineke mij tegenhield. 'Ben je zeker dat je het niet erg vindt?' Medelevend keek ze me aan en ik keek terug. 'Ik vind het juist heel fijn om jouw ouders te ontmoeten' Ze lachte naar mij en ik lachte terug. Vertederd gaf ik haar een kus en samen stapten we binnen. We kwamen binnen in een gezellige woonkamer met een ronde tafel. Die tafel stond al gedekt met kopjes en taartbordjes. Ik zette me naast Tineke en al spoedig kwam ook Linda erbij zitten. 'Peter?! Kom je?' riep ze naar boven. Een iets oudere man kwam de trap af en lachte bij het zien van Tineke. Dit was dus haar vader. 'Beertje!' Nadat Peter deze woorden had gezegd gaf hij Tineke een dikke knuffel. 'Dat is lang geleden' Hij zette zich erbij en ook Tineke kwam terug naast mij zitten. 'Zo, Tineke, wat is er allemaal gebeurd terwijl we weg waren?' Tineke begon te vertellen over haar nieuwe job en haar collega's, maar volgens mij liet ze mij er bewust uit. Ik lachte wanneer Tineke het onderwerp liefde omzeilde met slimme excuses. 

Na een hele tijd kwam ze bij de minder leuke delen van de afgelopen twee jaar. Met een diepe zucht begon ze over Robin en haar afgebrande huis. Ik zag twinkelingen in haar ogen komen. Niet het soort twinkelingen dat je ziet als je blij bent, maar het soort dat je krijgt als er tranen beginnen op te wellen in je ogen. Na een tijd liet ze haar ouders even bekomen van de shock. Zij wisten natuurlijk al wat er met Robin was gebeurd in het verleden, maar ze hadden tot voor kort geen idee wat er daarna allemaal gebeurd was. 'Waar woon je dan nu?' Tineke haar ogen werden minder wazig en een lachje verscheen om haar lippen. Subtiel keek ze mijn kant uit en ook ik moest lachen. 'Je kan gerust zeggen dat jullie een relatie hebben hoor. Denk je niet dat ik zie dat Koen al de hele tijd zijn hand op jouw been heeft liggen?' Speels keek Linda ons aan en als een betrapte kleuter die een koekje wou stelen, keek Tineke terug. Vlug trok ik mijn hand weg en probeerde mijn wangen te laten stoppen met rood worden.  'Tja, ik woon dus nu bij Koen. Ik heb de week na de brand papieren getekend en nu staat mijn naam officieel bij die van Koen. Linda werd helemaal enthousiast en keek naar Peter, die er nogal geshockeerd uitzag. 'Hoelang zijn jullie al samen?' Tineke keek mij aan als teken dat ik ook iets mocht zeggen. 'Al vijf maanden'

Het gesprek ging maar door en elke keer als Tineke het onderwerp "liefde" probeerde af te rond, kwamen haar ouders weer met een hele nieuwe vraag. Al snel wisten ze alles over mij, maar dan ook echt alles. Zo wisten ze nu dus ook wat er met mijn ouders was gebeurd. 

Beetje bij beetje leerde ook ik hen kennen en al spoedig ging het gesprek over in het avondeten. Af en toe keek Tineke naar mij om te controleren of ik nog oké was en dan kneep ik zachtjes in haar been en lachte. Linda had wel iets weg van Tineke, maar haar diep bruine ogen waren unieke, want geen van haar ouders had bruine ogen. 

Na verloop van tijd, kreeg ik meer en meer een band met Linda en Peter en toen we naar huis gingen, voelde ik toch wel een soort spijt. 'Koentje?' 'Ja?' 'Misschien moeten wij is naar huis gaan' 'Ja, het is wel al laat' Samen stonden we recht en Tineke gaf haar beide ouders een kus. Haar vader kwam naar mij toe gelopen en omhelsde me. 'Zorg goed voor ons Beertje, mijn zegen heb je' Ik lachte naar hem en een golf van geluk spoelde door mijn lichaam. 'Zal ik zeker doen' antwoordde ik even zacht fluisterend zodat Tineke het niet hoorde. 'Ze is erg speciaal' Voegde ik er nog aan toe, voordat we elkaar loslieten. Ook Linda kwam naar mij en gaf me een knuffel. We lachten naar elkaar, toen Tineke mijn hand pakte. Tezamen liepen we naar buiten en zwaaiden nog een keer. Voor de verandering reed Tineke naar huis en eenmaal daar aangekomen, installeerden we ons in de zetel. 

'En wat vond je?'

Ik lachte zwakjes naar haar en antwoordde: 'Ze zijn geweldig'

Na deze woorden vielen we dan eindelijk in een welverdiende slaap.