Amantes Amentes

Hoofdstuk 9 - Tineke

Ik lag in mijn ziekenhuisbed. Dat dacht ik toch. Ik kan niet bewegen of spreken, maar ik hoor wel alles. Zo hoor ik dus 2 mensen aan de deur praten, die stem, vanwaar ken ik die? Ik hoorde een zacht krakend geluid. 'Zou dat mijn deur zijn?' Ik kan nog altijd niet bewegen. Ik hoorde dat de persoon zijn voetstappen probeert te verbergen maar ik hoor ze wel, en ze komen dichter en dichter! Wie zou het zijn? Opeens hoorde ik een stem. 'Hallo Tineke' 'OMG!' dat is het enige wat ik dacht. Ik probeerde uit alle macht me te bewegen, maar zonder succes. De stem ging voort: 'Ik had je bijna, je was bijna dood. Maar wacht maar, ik krijg je nog wel! Ik ga je in stilte laten lijden en voor een lange tijd!' Ik kreeg bijna geen adem meer en ik voelde hoe het me bijna lukte om te bewegen. Ik opende mijn ogen. 'Gelukt!' dacht ik. Ik keek recht in zijn gezicht, Robins gezicht. Ik moest kokhalzen als ik nog maar aan hem dacht. Ondertussen kon ik me al terug bewegen. Een vieze glimlach verscheen op zijn lippen. 'Slaap nog maar even, Tineke!' Hij hief zijn hand op en ik maakte me al klaar voor de slag. Maar hij kwam niet. Toen hoorde ik het, er was een tweede man. Ik hoorde dat ze aan het vechten waren en ik herkende een stem. Ik herkende die stem uit duizenden! 'Koen!' riep ik. Ik draaide me om en zag de twee mannen vechtend op de grond liggen. 'Ik moet iets doen!' zei ik tegen mezelf. 'Druk op de knop, Tineke, snel!!' hoorde ik Koen zeggen. In een fractie van een seconde draaide ik me om en drukte op de knop. Al mijn energie was weg en ik liet me weer zakken op mijn bed. Ik hoorde nog net 1 van de mannen 'Aaaaaaah!' schreeuwen en toen werd het stil. 'Ik lig weer in coma.' fluisterde ik. 'Dat is niet waar Tineke' hoorde ik iemand zeggen. Ik herkende de stem van Robin. Daarna hoorde ik een deur dichtklappen en een sleutel die werd omgedraaid. Ik draaide me met een bang hartje om en daar lag hij dan, Koen, bewusteloos. Ik liep naar hem toe, dat had ik niet moeten doen. Zodra ik bij hem was, was mijn energie echt op. Ik zei nog: 'Alles komt goed, Koen! Ik beloof het. Ik heb het gehoord toen jij het tegen mij zei, dus nu zal jij mij ook wel horen.' Ik zakte snikkend bij hem neer en viel dan in slaap. Voor hoe lang, wie zal het zeggen?