Amantes Amentes

Hoofdstuk 11 - Tineke

Nu was ik diegene die zat te wachten. De dokters hadden me daarstraks onderzocht en ik mankeerde niks. Ik moest wel nog in mijn bed blijven dus hier zat ik nu. Ik besloot dat de commissaris ook op de hoogte moest zijn van de vele dingen die er gebeurd waren dus ik belde hem. Mijn gsm was ik verloren, waarsschijnlijk in het meer, dus ik pakte de eerste gsm die ik zag liggen, die van Koen. Koen had zijn gsm niet beveiligd, dus dat was geen probleem. Ik zocht tussen zijn contacten de commissaris op. Na een aantal biepjes nam hij op. 'Hallo commissaris, Tineke hier.' 'Tineke?! Wat is er allemaal gebeurd?! Hoe gaat het met je?! Waar is Koen?' Helemaal overstelpt met vragen begon ik te antwoorden: 'Met mij is alles goed maar Koen ligt nu in de operatiekamer omdat zijn enkel gebroken is, een open breuk.' Een korte stilte volgde. 'Wat is er gebeurd?!' Ik wou antwoorden dat Robin dit gedaan had, toen ik een sms kreeg: 'Waag het niet! R.' 'Eeuhm, Koen is van de trap gevallen.' 'Kon ik nu echt niks beters verzinnen?!' dacht ik terwijl ik mezelf op mijn voorhoofd klopte. 'Oh, vertel me nu maar is wat er met jou gebeurd is.' Ik aarzelde en besloot dat ik niks over Robin zou zeggen. 'Een man heeft me geslagen en in het meer gedumpt, volgens mij ben ik daar mijn gsm kwijtgeraakt. Vandaar dat ik bel met Koen zijn gsm.' Ik stopte en wachtte op antwoord van de commissaris. 'En dan?' Vroeg hij na een tijdje. 'Koen heeft me uit het meer gehaald en gereanimeerd, door hem leef ik nu nog' Ik bedacht dat ik Koen nog niet had bedankt en besloot dat straks te doen. 'Toen we in het ziekenhuis aankwamen lag ik in coma dus daar weet ik niks van. Ik weet alleen dat Koen me moed in sprak.' Weeral was ik Koen dankbaar en bedacht dat hij meer verdiende dan een bedankje. 'Toen in wakker werd, kreeg ik een hartstilstand en weeral heeft Koen me gered door op de alarmknop te duwen. En toen viel hij van de trap.' Een korte stilte volgde. Ik gokte dat de commissaris alles wat hij zonet had gehoord aan het verwerken was. 'Wauw, dat is een hele boterham.' zei hij. 'Koen verdient zo te horen wel een bedankje...' Ik wist niet wat te zeggen dus wachtte ik op de commissaris om iets te zeggen. 'Tot wanneer moet je nog in het ziekenhuis blijven?'  vroeg hij dan uiteindelijk. 'Als alles in orde is, tot maandag' 'Oke dan zie ik je dunsdag, blijf maandag nog maar wat thuis en laat zeker iets weten als je nieuws hebt van Koen.' 'Oke chef!' Ik legde af en zuchtte. 'Hoe moet het nu verder met Robin?' Op dat moment kwam de dokter binnen. Hij duwde een bed voor zich uit waarop Koen lag. 'Mag ik hem in deze kamer leggen? We komen kamers tekort.' 'Tuurlijk mag dat!' antwoordde ik toch wel blij. Koen zijn bed werd naast dat van mij gerold en ik zag dat hij nog altijd onder narcose was. Dokter Verkammen zag waar ik naar keek en zei: 'Binnen enkele minuutjes zal hij wel wakker worden' 'Oke dankje!' Ik glimlachte naar de dokter en hij vroeg nog hoe het met me ging. Nadat ik had geantwoord dat alles goed ging verliet hij de kamer. Ik besloot wat te slapen terwijl ik wachtte.

Eventjes later hoorde ik een gsm afgaan. Ik opende mijn ogen en zag dat Koen een berichtje had. Ik reikte mijn hand naar de gsm en op dat moment reikte ook nog een andere hand naar de gsm, die van Koen. 'Koen!' riep ik blij.