Amantes Amentes

Hoofdstuk 26 - Tineke

Ik voelde dat ik bekeken werd en zonder mijn ogen te openen vroeg ik: 'Naar wat kijk je?' Ik wist het antwoord al, maar ik wou het toch is uit zijn mond horen. 'Naar jou' Nog altijd zonder enige beweging ging ik door. 'En waarom kijk je naar mij?' 'Omdat je fascinerend mooi bent' Voorzichtig draaide ik me om en gaf hem een kus. 'Je bent een schat' 'Weet ik' Ik opende mijn ogen en zag een grijnzende Koen liggen. 'Jij bent geen schat' zei hij speels. Bruusk draaide ik me om. 'Nu ben ik boos!' Ik voelde hoe twee sterke armen me langzaam dichterbijtrokken tot ik bovenop Koen zat. 'Jij bent het allerbeste dat me ooit overkomen is!' Ik werd helemaal warm vanbinnen en rolde van hem af waarna we kusten. Na onze kus lagen onze hoofden naast elkaar. Mijn lippen vormden: 'Ik hou van jou' Wat Koen zijn lippen daarna vormden kon ik niet goed zien, maar ik was er bijna zeker van dat het iets in het genre van "Ik ook van jou" was. Ik wou rechtstaan om naar de badkamer te gaan maar werd tegengehouden. Ik zag hoe Koen rechtstond en één arm in mijn knieholte en de andere arm onder mijn nek legde. Hij tilde me op alsof ik een veertje was. 'Eerst kleren' Hij maakte een tussenstop bij de kast en aangezien al mijn kleren verbrand waren was de keuze snel gemaakt, ik werd gedwongen om hetzelfde als gisteren aan te doen met een te grote onderbroek van Koen. 'Morgen gaan we shoppen' beloofde Koen me. Een glimlach verscheen om mijn lippen. 'Jij betaalt' 'Is goed' Ik wist dat Koen, om het niet al te zacht uit te drukken, rijke ouders had en daardoor zelf ook rijk was, maar dat maakte mij echt niet uit. Ik werd weer naar de badkamer gedragen en kleedde me om, uiteraard zonder Koen.

Toen ik eindelijk klaar was en we alle twee ontbeten hadden, vertrokken we naar het kantoor. Mijn auto stond nu ook bij Koen, maar we besloten toch elke dag opnieuw om samen te rijden. Deze rit verliep in alles behalve stilte. De radio stond super luid en we kweelden alle nummers mee.

Eenmaal op kantoor aangekomen, stapten we uit en liepen hand in hand naar binnen. We moesten onze relatie niet meer verbergen door onze eigen stommiteit. Ik moest lachen als ik eraan dacht en ergens was ik ook wel opgelucht dat de collega's en de chef het wisten en goedkeurden. Toen we binnenkwamen, zag ik direct dat er iets speciaals aan de hand was. Patrick stond niet op zijn vertrouwde post en dat gebeurde zelden of nooit. We gingen de vergaderruimte binnen en zagen alle collega's daar zitten. 'Ah, Koen en Tineke! Net op tijd!' We zetten ons neer en keken de andere collega's vragend aan. Onze blikken werden beantwoord door nog vragende blikken van de collega's, zij hadden dus ook geen idee wat er gaande was. 'Mannekes, ik heb goed nieuws! De burgemeester vindt dat we goed werk geleverd hebben en trakteert ons op een weekje naar Frankrijk, op een camping. Camping les Messires. Roland, Abby en Niels gaan niet mee dus zij nemen het werk hier over voor een weekje met hulp van de collega's uit Herent' Iedereen juichte en begon dolenthousiast door elkaar te praten, het leek eerder op roepen, toen plots Koen en Eric heel hard begonnen te lachen. Iedereen zweeg en keek de twee mannen verbaasd aan. 'Koen? Wat is het probleem?' Koen begon nog harder te lachen en Eric had de kracht gevonden om te praten. 'Camping les Misères' Iedereen proestte het uit.

Na een tijdje waren we allemaal uitgelachen en de commissaris nam het woord. 'We vertrekken morgen al en spreken morgenvroeg af om tien uur hier, op de parking. Iedereen rijdt er zelf naartoe, maar ik stel voor dat we een beetje proberen samen te rijden. Bijvoorbeeld de koppeltjes rijden samen.' Subtiel keek hij naar ons. Een rode blos verscheen op mijn wangen en ik stak mijn duim op ter bevestiging.

Na nog wat afspraken gemaakt te hebben en gebabbeld te hebben mochten we van de chef vertrekken. Eenmaal in de auto zei Koen: 'Je kan geen hele week hetzelfde dragen, dus we moeten nu gaan shoppen' Een grote glimlach verscheen bij mij en ik beloonde Koen met een kusje als antwoord.

Na minstens vier uur van kleren passen en kopen en daarna naar de volgende winkel te crossen, waren we eindelijk klaar. Ik had minstens één kast nieuwe kleren en zeker genoeg schoenen voor een heel leger. Helemaal in mijn nopjes reden we naar huis.

Eenmaal thuis moest ik natuurlijk al mijn kleren nog is aandoen en passen. Na al de kleren en schoenen gepast te hebben en in de kast gelegd of gehangen te hebben, besloot ik de koffers alvast in te pakken. Koen was net hetzelfde van plan want ik zag hem twee grote koffers meezeulen. Ik hield hem tegen en terwijl ik een kus op zijn lippen drukte, pakte ik de koffers uit zijn handen. 'Ik zal wel inpakken' Koen glimlachte. 'Je bent een schat' 'Nee, jij bent een schat! Kijk is hoeveel nieuwe kleren ik heb!' Ik wees in het rond en besefte dat alle kleren al in de kast lagen. 'Alles voor mijn koningin.' Ik glimlachte en bracht de koffers naar de kamer, waar ik kleren begon in te pakken. Ik had ongeveer twaalf t-shirts, zeven broeken, vijf kleedjes, vier shorts en nog wat ondergoed mee. Ook aan schoenen zou ik zeker niet tekort komen. Wanneer eindelijk alles was ingepakt, ging ik terug naar beneden. Een heerlijke geur drong mijn neus binnen en toen ik beneden was, zag ik Koen aan het fornuis staan. Hij zette net de potten op een keurig gedekte tafel en zei: 'Pasta met zalm a la Koen' Ik likte langs mijn lippen en zette me neer. 'En waaraan heb ik dit te danken?' Met een schijnheilig gezicht antwoordde hij: 'Ik wil bewijzen dat ik minstens even goed ben als die pizzabezorger.' Ik schoot in de lach en gaf hem een kusje. 'Maar Koentje toch, jij zal altijd beter zijn dan welke pizzabezorger dan ook!' Ik gaf hem een liefdevolle kus en begon aan de maaltijd, die overheerlijk was.

Het was toch al laat als we eindelijk gedaan hadden met eten. Voldaan en moe gingen we dan maar slapen. 'Slaapwel, koningin' Een soort gemompel was het enige dat hij van mij te horen kreeg, maar volgens mij lette hij daar niet al te veel op. Zoals de twee vorige nachten lagen we lepeltje in lepeltje. De slaap begon te winnen van het bewustzijn en langzaam zakten mijn ogen dicht...