Amantes Amentes

Hoofdstuk 39 - Tineke

We kwamen aan op het schooltje en toen ik de speelplaats opliep, zakte mijn mond open. Ik sloeg mijn beiden handen voor mijn mond en keek Floor verschrikt aan. 'Dit kan niet' Hoorde ik haar zeggen. Voor ons, op de speelplaats, lagen een stuk of twintig kinderen op de grond. Allemaal lagen ze onder een dekentje. Ik denk dat dat expres gedaan was, zodat ze geen koud zouden lijden, maar wat ik mij afvroeg was waarom ze nog altijd op die speelplaats lagen. Een vrouw kwam zwaaiend in onze richting gelopen. Ik wendde mijn blik af van de kinderen en keek de vrouw aan. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Floor. Vanuit mijn ooghoeken kon ik nog altijd de kinderen op de grond zien liggen en ik moest mijn best doen om er niet zomaar naartoe te lopen. 'Tijdens de speeltijd zijn die kinderen onwel geworden en we hebben ze proberen verplaatsen, maar dan moesten ze overgeven, dus dat hebben we opgegeven'  'Heeft u misschien een verband gemerkt tussen de kinderen?' Hield ik het gesprek op gang terwijl ik vanuit mijn ooghoeken Floor naar de kinderen zag lopen. 'Het is mij wel opgevallen dat al de kinderen in dezelfde gang les krijgen' 'Goed, en welke gang is dat?' 'Die daar' Ik volgde haar vinger en zag dat ze wees naar de bovenste verdieping. 'Oke, wij zullen kijken wat we kunnen vinden' Ik rondde het gesprek af en liep naar Floor. 'Ze zijn gewoon bewusteloos, maar ik zal toch een ambulance oproepen' Ze verwijderde zich en ondertussen ging ik is een kijkje nemen in die gang.

Ik kwam aan in de gang en je merkte meteen dat er iets mis was. Misschien lag het gewoon aan mij, maar de gang rook wat muffig. 'Pfff, het is hier zo muffig' Ik draaide mij om en zag Floor staan. 'Ja, dat dacht ik ook al' 'De ambulance is aangekomen en ze zeiden dat er niks ernstigs is met de kinderen en dat ze binnen een kwartiertje al zullen ontwaken' Opgelucht begon ik de gang verder te inspecteren. Hier zaten voornamelijk vijfde en zesde leerjaren. 'Tineke, kijk is' Ik draaide me naar Floor en volgde haar uitgestrekte arm, die naar het plafond wees. Er hing een wat groene schijn op het plafond, maar voor de rest merkte ik niks op. 'Wat is er?' 'Zie je die groene plekken? Dat is huiszwam, die dampen kunnen verlammend werken en bij een te grote inademing kan het de dood tot gevolg hebben' Ik schrok en raakte in paniek. 'We moeten hier weg!' Met Floor aan mijn zijde, liepen we weer naar beneden en kwamen de directrice tegen. 'Mevrouw, volgens mij hebben we de oorzaak gevonden. Boven, in die gang tegen het plafond, hangt huiszwam. Dat moet onmiddellijk verwijdert worden en de gang mag pas weer gebruikt worden als het probleem opgelost is' Terwijl Floor heel de uitleg aan het geven was, zag ik dat een aantal van de kinderen al ontwaken waren en gecontroleerd werden door de ambulanciers. Opgelucht wendde ik me weer tot het gesprek, waar de directrice net vroeg wat voor gevolgen de zwam had. 'De dampen werken verlammend en bij een te grote dosis is het dodelijk' 'Oké, bedankt' antwoordde de vrouw, toch wel opgelucht dat het probleem gevonden was. 

'Floor, wij moeten eens terugkeren naar het commissariaat' Alle kinderen waren net terug wakker geworden en gecontroleerd. Floor wou net antwoorden toen ineens de bel ging. Alle overige kinderen stormden naar buiten en een aantal meisjes van het derde leerjaar kwamen wijzend op ons af. 'Jij bent Tineke' antwoordde de leider van het groepje. 'Ja, dat ben ik. Maar ik en mijn collega, Floor, moeten weg' antwoordde ik met een knipoog. Ik draaide me al zwijgend om en liep weg, maar van zodra ik merkte dat Floor niet meekwam keek ik toch nog eens om. Fluisterend stond Floor gebukt naar de meisjes. 'Floor, kom je?' Ik kwam dichterbij en hoorde een meisje vragen: 'Wist je al dat Koen en Tineke een relatie hebben' Floor stond gespeeld verbaasd te kijken en toen ik dicht genoeg was zei ze op een strenge toon: 'Hoofdinspecteur Schilebeeckx, een relatie met een collega is verboden en dat weet u goed genoeg!' 'Komaan Floor, we moeten gaan' antwoordde ik toch wel geamuseerd en trok haar mee aan de arm.

Eenmaal terug op het commissariaat was het al 19:00 uur. Koen stond te wachten aan de kleedkamers en ik begroette hem met een kus. 'Wat is er vandaag allemaal gebeurd?' vroeg hij. 'Dat leg ik thuis wel uit' Met stevige tred liep ik naar de auto en stapte erin.

Thuis had ik aan Koen alles uitgelegd en na het avondeten waren we doodmoe gaan slapen. Koen en Eric hadden niet veel gedaan vandaag. 'Slaapwel, schoonheid' zei Koen zoals elke avond. 'Slaapwel' antwoordde ik vertederd.