• believe me • [niall horan fanfiction]

Rozdział 20.

- Foster?

- Jestem.

- Coś nieprawdopodobnego. Pan Foster pojawił się w szkole. - nie obyło się bez uszczypliwego komentarza pani Cramb - Och, to nie wszystko. Panna Water i Scott również są obecne? - jej wzrok spowodował ciarki na całym ciele - Jutro cała trójka odpowiada z materiału z ostatnich dwóch tygodni.

- Ale.. - próbowałam coś odpowiedzieć, ale nie dała mi dojść do głosu.

- Jakie ale?! Nie było cię dwa tygodnie i masz czelność się wykłócać?! - mam przechlapane.

- Nie wykłócam się.

- Wstań jeśli masz zamiar coś do mnie powiedzieć!

Czułam, że moja cierpliwość wisi na włosku.

- Niewychowane bachory! Myślą, że jak uprawiają jakiś sport to mogą przestać się uczyć?! Phi! Pojechała sobie taka do Europy na dwa tygodnie, nic nie robiła i jeszcze będzie pyskować do nauczyciela!

- Co?! Nic nie robiła?! Jak pływaliśmy po parę kilometrów dwa razy dziennie to jest dla pani nic?! - Jake nie wytrzymał.

Klasa umilkła. Stałam przy swojej ławce nie wierząc nadal, że Jake zaczął wojnę z Cramb. Tak, wystarczy się jej sprzeciwić trochę dosadniej i to już jest jak wypowiedzenie wojny. Spojrzałam na drugi koniec sali gdzie siedziała Kimberly. Była tak samo zdziwiona jak ja.

- Jake Foster, do dyrektora! Natychmiast! - Cramb wskazała palcem na drzwi - A wy otwierać podręczniki i czytać tekst ze strony 130! - rozkazała po czym opuściła salę razem z Fosterem.

*

Gdy tylko zadzwonił dzwonek wybiegłam z sali i zaczęłam rozglądać się za Jakiem. Trener pracuje w naszej szkole, jako wuefista, więc pewnie też został wezwany do dyrektora. Jeśli tak - lepiej dla nas - będzie bronił swojego zawodnika. Wyjęłam telefon by napisać do Kimberly, nie zwracałam uwagi na to co dzieje się przede mną.

- Poruszasz się jak zombie. - uniosłam głowę znad telefonu i ujrzałam tors Horana.

- Prawdziwy komplement XXI wieku.

- Ciesz się, że nie pachniesz jak zombie. To było by gorsze. - powiedział nie patrząc nawet na mnie, tylko skupiając całą uwagę na paczkę chipsów, którą trzymał w ręce.

- Och, no to mam powód do dumy.

Spojrzałam nerwowo na wyświetlacz komórki. Kim odpisała, że stoi pod drzwiami gabinetu dyrektora i usłyszała, że Jake nadal tam jest i na razie nie zanosi się na to, że miałby szybko stamtąd wyjść. Świetnie...

- Zombiaczku, co ty taka nie "w sosie"?

- Jake pokłócił się z Cramb. Jest u dyrektora.

- Ty się ciesz, że on jeszcze żyje! Ta kobieta jest strasz...

Nie dokończył, bo nagle odwrócił się i przytulił mnie mocno do siebie.

- Amm... Niall, wszystko jest fajnie i w ogóle, ale ledwo oddycham.

- Cicho, improwizuj.

- Postaram się, tylko daj mi więcej tlenu.

- Okej, poszła.

Odwróciłam głowę i zobaczyłam Rebbecę razem z "orszakiem".

- Serio? Unikasz jej teraz? - spojrzałam na niego z politowaniem.

- No bo co ja mam zrobić, jak ona nadal się będzie do mnie kleić!

- No to skoro nadal będzie, to po co było mówić, ze chodzimy?! Teraz połowa damskiej części szkoły chce mnie zjeść! - zaśmiałam się.