"Oh, my god! It's your Mom!" Lola laughed out of happiness. "Siguro, miss na miss kana niya!" she grabbed her phone and took a picture of it.

Tapos, bigla siyang nag-video. Nagulat pa ako dahil biglang tumapat sa akin ang camera ng phone niya habang tuwang-tuwang nagsasalita.

"Hello, my baby girl! For sure, you are happy that Zeus was here. I missed you so much, darling. Don't worry, your son is doing very well, look at him, that face! He would have a great future!"

Tumawa ako nang mas lalo niyang inilapit sa mukha ko ang camera, nakangiti pa rin. It warmed my heart seeing her happy. It was a default feeling when I saw him laughing.

It is the same woman who hugged me when I am still young to process everything. The same woman who made me feel seen and valued. The same woman who carried all the responsibilities when Mom didn't make it.

I do really have soft spot for Lola. It has always been. "Kay Lolo ko siguro namana ang kapogian ko, kasi mukhang hindi naman kay Dad. . ." I said meaningfully and then we both laughed.

I still respected him as my Dad. Because without him, I wouldn't be here. Pero sa lahat ng nangyari sa pamilya namin, ayoko na siyang makita. I would never wished for him to show up again.

"Naku, kung nabubuhay kana noong panahon namin, malalaman mong sikat ang Lolo mo dahil sa pogi ba naman no'n!" She rolled her eyes, then chuckled.

Tumayo ako at inayos ang suot kong pantalon. "I wished I witnessed your love story. I know you guys had one of the best love story in this world."

I offered my hand to help her get up. Inalalayan ko rin siya patayo dahil bitbit niya pa sa isang kamay ang maliit niyang bag. "Sobrang saya at sobrang iba siya magmahal. Hindi ko alam, parang nasa ulap ako kapag siya ang kasama ko noon. . ." she smiled.

I talked to Lolo's grave also for a while before we bid our goodbye. Umalis din kami agad nang matapos kaming magpaalam.

The sun was almost setting and it didn't fail to show how does the day ends beautifully even if gives you the cruelest thing to happen in the starts.

Inalalayan ko si Lola papasok sa sasakyan bago kami tuluyang umalis. Nang makarating sa bahay ay agad niyang hinanap si Manang.

"Dina, you should've reminded me. I forgot," Lola grabbed an envelop inside her bag and handed it to me. "I expected that you already called to the market whatever needed for the fiesta?"

I checked the envelop she handed to me and my lips parted when it was full of money. "La, what's this?" I asked, forehead creased.

"Oh, my god. Give it to Manang. Bakit ko ba sa 'yo nabigay?" she was shocked and it was as if my fault that she handed it to me.

God, she's starting to be more forgetful. Nagkibit-balikat ako at inabot ang pera kay Manang.

"Eh, Ma'am, pareho naman na po tayong matanda kaya medyo nakalimutan ko na rin," Manang Dina snorted. "Pero naitawag ko na po lahat ng kailangan natin!"

Lola chuckled upon hearing Manang's rebuttal. "Oh siya, sige na. Aakyat na ako at medyo napagod ang matanda! Dina, 'wag masyadong magbuhat ng mabibigat ha, delikado na ang mga edad natin!"

Nakasandal lang ako roon habang nakangiti. Nakakamiss minsan ang ganitong ingay. Lalo na kapag may okasyon na paparating sa bahay, it feels like memory from the past that resurfacing in this timeline.

"Manang, marami ba siyang kinakain?" tanong ko nang makaakyat na sa itaas si Lola. "Tamang oras po ba siya kapag kumakain at umiinom ng maintenance niya?"

Manang Dina nodded. "Naku, hindi na siya nagmamatigas. Syempre, ikaw ang palaging bukambibig na kailangan kapag uuwi ka ay malakas siya para hindi ka mag-alala." She answered. "Hindi na rin nagpupuyat at minsan ay maaga pang natutulog lalo na at nandoon naman ang Tita Hareit mo sa kompaniya kaya panatag siya."

Snippets of Our Future (Commit and Run Series #2)Where stories live. Discover now