Its So Called COMPLICATED

Chapter 6

"Pwedi ka ng umalis. I can manage myself," sabi ko sabay tungo sa sink at naghugas ng kamay. Habang ginagawa iyon ay nakatingin ako kay Jarell sa salamin na hanggang ngayon ay hindi parin lumalabas.

"You are not allowed here."

Gumalaw ang panga nito na parang nagtitimpi sa kung anuman. Bumuga ito ng hangin kasabay ng paglapit niya sa'kin. Kinilabutan ako ng yakapin niya ako ng sobrang higpit sa likod ko.

"D-Don't touch me!" I said, trying to push him away from me pero sobrang higpit ng yakap nito sa bewang ko.

"Ano ba Jarell! What do you think you are doing?!" I shrieked. Kinakabahan ako sa maaari niyang gawin.

Why is he acting like this?!

Nakita ko sa harap ng salamin ang pagod sa mga mata nito. Nakatungtong ang kanyang baba sa aking balikat habang mataimtim na tinitingnan ako sa malaking salamin na nasa harapan namin.

"Jarell ano ba!"

"I miss you...," bulong nito dahilan para magsimulang dumagundong ang puso ko. I tried to calm myself while getting his hands on my waist but he is too strong para magtagumpay ako.

"Damn it Jarell, get away from me!" I shouted now.

Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya pero ako gusto kong lumayo siya. I don't want to see him because I hate him!

Tinulak ko siya ng buong lakas dahilan para mapasandal ito sa dingding. Mukhang napalakas yata ang pagkakatulak ko dahil nakita ko sa mukha nito ang sakit. Hindi ako nagsorry kasi hindi naman dapat, hindi naman kailangan.

"I told you to stay away from me right? One more touch Jarell, I swear, hinding-hindi mo na'ko makikitang muli!" I said before I left him there standing.

Napahimalos ako sa aking mukha habang naglalakad papunta sa mesa namin kanina. My mother lookeed at me suspiciously. Hindi ko nalang iyon pinansin at umupo na lamang.

"Are you okay iha?" Tito Kierr asked. Hindi ko alam kung bakit niya iyon natanong pero ng mapatingin ako sa aking kamay ay doon ko nalaman kung bakit. Nanginginig na pala ito at hindi ko man lang napansin.

I sighed consecutively.

Kalma heart, hindi ka pweding humataw ng ganyan. Please, stop beating so fast. He is not worth it.

Napatingin ako sa harapan ng makitang umupo siya sa tabi ni Mama. Nagmamakaawa ang tingin nito pero hindi ko iyon pinansin.

Tito Kierr and Mama started talking something about business. Paminsan-minsan ay tinatanong din nila si Jarell at sumasagot din naman ito. Pero kapag hindi ito kasali sa usapan ay nakatingin lang ito sa gawi ko. Hindi ako mapakali dahil sa mga titig niya. Para niya akong hinuhubadan sa isip niya.

So I decided to interrupt with them. "Ma, Tito Kierr, pwedi bang maunang umuwi? May gagawin pa kasi ako," paalam ko sa kanila.

"Oh sure iha."

"Pahatid ka nalang kay Jarell nak dahil may hihintayin pa kami dito ng Tito Kierr mo," Mama said. Umiling ako. Bakit kailangan pa niya akong ihatid kung kaya ko naman ang sarili ko. At hindi na'ko bata. I can manage myself to ride a taxi cab.

"Hindi na Ma, okay lang ako. Marami namang taxi sa labas kaya—"

"Uuwi narin ako kaya sumabay ka na sa'kin," putol nito sa sasabihin ko. Napatiim bagang ako.

"Huwag na baka—"

"Let's go."

Kinalma ko ang sarili kong huwag siyang murahin sa harapan nina Tito at Mama. Nakakabastos na siya. Alam naman niyang nagsasalita ako diba? Bakit kailangan niyang putulin ang bawat sasabihin ko?

"Sige na Roiss."

I sighed in defeat. Tumango lang si Mama, telling me that I should go with him. May choice pa ba ako? Wala!

Naabutan ko siyang nagbubukas ng pinto sa passenger seat. Pumasok ako doon at ikinabit ang seatbelt. Isinandal ko ang aking ulo sa windshield dahil sa sobrang stress at pagod.

"Here."

Binigay niya sa'kin ang maliit na unan sa likod para higaan ko. I refused but he insisted kaya wala na akong nagawa. Ipinikit ko ang aking mga mata nang magsimulang tumunog ang makina ng sasakyan.

"Roiss—"

"I'm tired please."

Ayokong magkasagutan kami ulit dahil wala akong lakas. I just want to sleep. And I can't take his presence kaya pipiliin ko nalang na matulog. Every time I looked at him, I always remember what he did to his girls. Mukhang hindi na yata mawala iyon sa utak ko. Tila parang bangungot na tumatak na mismo sa isip at puso ko.

"Roiss."

He is not worth it heart. So please stop beating so fast every time he was near.

I sighed deeply.

"I'm sorry...," I heard him say before I decided to close my eyes and sleep.

.

.

.

Vomment