Unicode
ဟယ်ရီ နိုးလာတဲ့ အချိန် သူရင်းနှီးတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။သူအိမ်ပြန်ရောက်နေပြီပဲ။
"ဘေဘီ သတိရပြီလား"
Daddy အသံ၊သူခေါင်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခုတင်ဘေးမှာ ထိုင်လျက် သူ့ကို စိတ်ပူသော အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေသော Daddy ကိုပင်
"ဘာလို့လဲ~"
ဟယ်ရီ အားမရှိစွာဆိုမိတယ်။လူပေါင်းများစွာထဲကမှ ဘာလို့ သူတို့လဲ~
"ဘေဘီ ဘာတွေ ပြော—"
"ကျွန်တော် အခု ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ Daddy ပဲ ပြော!! ကျွန်တော့အခု ဘာလုပ်ရမလဲ!!!"
စိတ်မထိန်းနိုင်စွာပင် မျက်ရည်များက ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်
"ဘေဘီ စိတ်ထိန်းနော် ကိုယ့်ကို အားလုံးပြောပြ ဟုတ်ပြီလား"
ဟယ်ရီ့ကို ရင်ခွင်ထဲ သွင်းကာ ပြောလိုက်တယ်။
တကယ်တော့ ဒရေဂို အကုန် သိပြီးသားပါ~ဟယ်ရီ မေ့နေစဉ်အတွင်း ကိစ္စတော်တော်များများဖြစ်သွားခဲ့တယ်။သူ့အဖေစီကိုလည်း သွားသောင်းကျန်းခဲ့သည်။ဟယ်ရီ့အဖေစီကိုလည်း သွားတောင်းပန်ခဲ့သည်။ သူအကုန် ဖြေရှင်းခဲ့ပြီးပြီ သူကလေးလေး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုပဲ လိုတော့သည်။
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို မဆုံးရှုံးချင်ဘူးဗျာ"
ငိုနေရင်းပြောလာသော ဟယ်ရီ့စကားက ဒရေဂို ရင်ကို ဆွဲညှစ်နေသလို~
"ဘေဘီ ကိုယ့်ကို မဆုံးရှုံးရပါဘူး ဘယ်လို အကြောင်းကိစ္စမျိုးပဲရှိရှိ ကိုယ်က ဘေဘီ့အနားမှာပဲ ရှိမှာ"
"ဒါပေမယ့်—"
"ဘေဘီ ကိုယ့်ကို ကြည့်"
ထိုသို့ ပြောတော့ ရင်ခွင်ထဲက ထွက်လာကာ မျက်ရည်စို့နေသော မျက်ဝန်းများနဲ့ကြည့်လာသည်။ဒီ မြစိမ်းရောင် မျက်ဝန်းတွေက သူ၏အားနည်းချက်ပေဘဲ မဟုတ်လား။
"ကိုယ် အားလုံး သိပြီးသွားပြီ ကိုယ် ဒီလိုတောင်းဆိုတာ မျက်နှာပြောင်တိုက်မှန်းသိပေမယ့် ကိုယ့်အဖေကို ခွင့်လွှတ်ပေးလို့ရမလား"
YOU ARE READING
~DON'T BLAME ME~
FanfictionUnicode~ "ဘေဘီ့ကိုအပြစ်မတင်နဲ့ Daddy~" Harry James Potter "ဟူး! မင်းလေးကို ကိုယ်လည်းမနိုင်တော့ပါဘူးကွာ~မင်းသိပ်ဆိုးတယ် ဘေဘီ" Draco Lucius Malfoy . . . . . ___________...
