Oh Magcon! - Jack Gilinsky | ✓

Hoofdstuk 28

Jack Gilinsky
Daan zet als eerste een stap naar binnen. Ik weet niet wat me te wachten staat en ik durf eigenlijk niet naar binnen te gaan. Ik hoor Daan zachtjes huilen, maar het gaat gepaard met nog meer gesnik. Daan is de enige die binnen is met Sarah. Wat betekent dat-

Ik ga naar binnen en ik zie Sarah zitten. Ze heeft haar armen om Daan heen en haar ogen zijn dicht. Ze snikt zachtjes in zijn nek. Haar ogen gaan langzaam open en ze ziet me staan. Ik schenk haar en klein glimlachje en weet niet wat voor houding ik aan moet nemen.

"Jack," stamelt ze. Daan laat haar los en ik loop naar haar toe. Ze slaat haar armen om me heen. "Ik heb je knuffel echt nodig," mompelt ze in mijn trui.

"Je hebt me zo laten schrikken, Sarah." Ik begin hard te huilen en het maakt me niet uit dat ik me groot wil houden voor iedereen.

"Het spijt me, Jack." Ze huilt zachtjes en we staan een tijdje in elkaars omarming. We laten elkaar los en ik geef de anderen ook de kans om naar Sarah te gaan.

"Sorry dat we dit moeten onderbreken," zegt de dokter. Ik heb ze niet eens horen binnenkomen. "We hebben contact gehad met de ouders van Sarah. Ze gaat naar huis en Daan gaat met haar mee." Ze stoppen even en rusten hun blik op mij. "Haar ouders kennen Daan, Daan komt uit Nederland en jullie moeten op tour. Mijn dochter is een grote fan."

"De tour is over een maand." Ik draai me om en zie Mahogany staan met betraande wangen. Jacob slaat een arm om haar heen en stelt haar gerust.

"Oké," zeg ik alleen. Het is waarschijnlijk niet de reactie die ze hadden verwacht, maar wat moet ik anders doen?

"Kun jij even meegaan, Daan?" Daan knikt en hij volgt hen naar buiten.

"Ik kan niet geloven dat je straks weggaat." Mahogany geeft haar een kus op haar voorhoofd en Sarah doet even haar ogen dicht.

"Pak je rust," zeg ik liefdevol, "We zien je zo wel weer." Ze glimlacht even en geeft me een dankbaar knikje. We verlaten allemaal de kamer.

"Ik wil niet dat ze weggaat," zegt Shawn huilend, "Het is niet eerlijk." Ik heb de Shawn de hele tijd niet gehoord aangezien hij erg stil en in zichzelf was. Hij is helemaal overstuur en ik probeer hem te kalmeren wat niet heel veel succes heeft.

"Ze gaat niet voorgoed weg, Shawn." Ik stop even, maar ik krijg geen duidelijke reactie. "Ze gaat tijdelijk weg. Ze moet naar haar ouders. Ze heeft hen al zo lang niet gezien en ik kan begrijpen dat ze zich zorgen maken."

Shawn kalmeert een beetje, maar is nog niet helemaal om. "Maar het is niet eerlijk. Wie zijn hier voor haar? Wij. Niet haar ouders."

Hier weet ik geen antwoord op en ik geef hem daarom een klopje op zijn schouder. Daan komt terug met de doktoren en hij vertelt ons dat het vliegtuig vanavond al weggaat.

"Sarah is nu nog aan het slapen. Dus ik denk dat we haar kleding alvast moeten halen, dan kunnen jullie gelijk weg als ze wakker wordt."

Mahogany en Daan gaan haar spullen halen en de rest gaat ook naar huis. Shawn en ik zijn de enige die bij Sarah blijven.

"Kunnen wij ook niet naar Nederland gaan?" vraagt hij. "Ik bedoel, onze tour begint over een maand. We hebben niets beters te doen en ik wil Saar niet alleen laten."

"Laten we het overleggen met de anderen. Misschien moeten we haar ook wat ruimte geven en niet constant op haar lippen zitten."

Shawn verstijft even. "Denk je dat ze het vervelend vindt?" Hij kijkt bezorgd om zich heen en probeert oogcontact te vermijden.

"Wat vindt ze vervelend?" vraag ik verward.

"Dat we hier nu zijn? Komen we niet over als stalkers of zoiets dergelijks?"

"Nee Shawn. Dat heet vriendschap. Ze vindt het echt niet erg. Geloof me." Hij bedankt me en duwt me in een knuffel.

"Vecht alsjeblieft voor haar, Jack. Dat verdienen jullie allebei." Er glijdt een traan over mijn wang en ik kijk hem dankbaar aan.