Gladyatör: Özgür Ruhlar (2)

🔸FİNAL: BİR VEDA GECESİ

Abraham dönene dek kıpırdamadan durdum. Belki acıdan belki de endişeden, hareket etmek anlamsız geliyordu. Ayrıca yorgundum. Fiziksel bir yorgunluk değildi bu. Yorgun olan bedenimden çok ruhumdu. Aklımı, fikrimi, kalbimi meşgul eden tek şey Damien'dı. Daha doğrusu, onunla nasıl yüzleşeceğimdi. Bu yüzden Abraham yanıma yaklaşana dek varlığını fark edemedim. Başımı kaldırdım ve gergin bir ifadeyle boynundaki fuları sert bir hareketle çekip çıkararak masanın üzerine fırlatırken gözlerimi Abrahamdan ayırmadım. Onun yüz ifadesi içimde yükselen duyguların ateşini daha da körükledi. İfademi sabit tutmak için resmen kendimle savaşıyordum. Duygularımı kontrol altında tutmaya çalışırken, kaskatı kesilmiş çenemden geçmeleri için kelimeleri zorladım.

"Ne oldu?"

"İstediğini yaptım."

Neden susuyordum? Kelimeler nereye gitmişti? Oysa diyecek o kadar çok şey vardı ki! Bir an sonra "Ne dediler peki?" diye sordum, bir şekilde dilekçeyi reddetmiş olmalarını umarken.

"Onayladılar elbette. Ne olmasını bekliyordun ki?" Abrahamın doğrulaması, kırılgan umudumu paramparça eden bir darbe gibiydi. Kalbim göğsümde kurşun gibi ağırlaştı. O da bunu fark etmeden devam etti. "Yarım saat içinde Yeraltı Şehrindeki yetkililer Damien için gelecekler. Gidip onunla konuşsan iyi olur. En azından ona durumu açıkla. Bunu hak ediyor. Bu..." Ses tonu ciddiydi, kendi huzursuzluğunu ele veriyordu. Onaylamayan gözlerle başını iki yana sakladı. "Bu bana hiç doğru gelmiyor."

Doğru olmadığı içindi muhtemelen... Ama yarım saat mi? Sadece bu kadarcık mı? Bu acımasız bir şaka gibiydi. Düzgün bir şekilde vedalaşacak zaman bile yoktu, hele ki ona ne söyleyeceğimi düşünmek için. Ona söylemek istemiyordum bile! Ben bir korkaktım, bu basit ve açıktı. Bu yüzden çok aptalca bir umutla Abrahama "Abraham... Biliyorum, çok saçma bir istek ama rica etsem sen... Damienla sen konuşabilir misin?" diye sordum.

"Hayır, Vanessa. Üzgünüm ama bu senin yapman gereken bir şey. Ayrıca ona ne dememi bekliyorsun ki?"

Gerçek ağırlaştığında yaklaşan karşılaşmanın yükünü hissettim, "Ben sadece..." Bocaladım ve sustum. O da bana ne der gibi baktı, bir bahane bulmamı bekliyordu. Abrahamın gözleri altında çöktüm. İtiraf edip "Onunla yüzleşmeye cesaret edemiyorum." Derken sesim hem titrek hem de çok alçak çıkmıştı.

Abraham anlayışla yumuşayan bir ifadeyle iç çekti. "Zor olduğunu biliyorum, Vanessa ama bundan kaçmak işleri çözmez. Damienla konuşmalısın. En azından bunu ona borçlusun."

"Ama ona ne söyleyeceğim?"

"Kalbin ne söylüyorsa onu söyle." diyerek nazikçe yanıtladı. "Gerçeği söyle ona, ne kadar zor olursa olsun. O bunu hak ediyor."

"Biliyorum, deneyeceğim." diye mırıldandım ama sözler kendi kulaklarıma bile boş geliyordu.

Deneyecek miydim sahiden?

Sanmıyordum, hayır.

Endişemin ne boyutta olduğunu hisseden Abraham bana güven veren bir gülümsemeyle baktı, gözlerinde derin bir samimiyet ve anlayış vardı. O an bunu daha fazla geciktiremeyeceğimi anladığım andı. Derin bir nefes alarak cesaretimi topladım ve endişeden ağırlaşan bir kalple kendimi kaçınılmaz olana hazırlayarak Damienı bulmak için çalışma odamdan çıktım. Dün gece yaralarını tedavi ettiğimden beri onu görmemiştim, doğal olarak onu nerede bulacağımı bilmiyordum. Bu yüzden üşengeçlik etmeden mutfağa, kış bahçesine, oturma salonuna, kütüphaneye ve verandaya baktım ama Damien olması en olası olan yerdeydi; Odasında. Önce oraya bakmayı akıl edemeyecek kadar dalgın bir hâlde olduğum için bunu ancak on beş dakika sonra fark edebilmiştim. Ne büyük bir zaman kaybı, diye içimden geçirirken Damienın odasına girip sessizce kapıyı arkamdan kapattım. Damien o sırada pencerenin kenarındaydı. Pervaza yaslanmış ince ince yağmaya başlayan yılın ilk karını seyrediyordu. Bir an ilk defa kar görüp görmediğini merak ettim ama sonra bunun benim için öneminin olmadığına karar verdim. En azından artık önemi yoktu. Buraya onunla ilgili bir şeyleri merak ettiğim için gelmemiştim. Veda etmek için gelmiştim.