Hypnotized ➳ Teen Wolf [2]

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21 - De bijt

De vader van Allison is haar enkele minuten geleden komen ophalen en Scott was natuurlijk meegegaan. Ze gaan met Allison naar het ziekenhuis ook al weet iedereen dat het fataal is voor haar. Scott wou ons nog helpen maar dat gaat niet, niet wanneer mijn moeder Allison net heeft vermoord. Dus nu zijn ik en Stiles even alleen en Lydia zit nog steeds in de jongenskleedkamer, we hebben de deur al proberen openbreken maar dat ging gewoonweg niet. Mijn moeder is al een tiental minuten achteraan het schoolgebouw, waar Derek, Peter en de tweeling aan het vechten zijn met haar vijf weerwolven.

"Stiles, misschien moeten we eens een kijkje gaan nemen." zeg ik en hij knikt. Zachtjes neem ik zijn hand vast en zo lopen we naar de achterkant van de school. Ik open de deur en het eerste wat ik zie is Aiden die op de grond valt. "Aiden!" schreeuwt zijn broer Ethan. Derek en Peter nemen een stap achteruit en de weerwolven van mijn moeder gaan rond haar staan voor haar te beschermen.

"Wat is er gebeurd?" vraag ik en ik zie hoe het bloed uit Aiden zijn borstkas drupt. Dit kan toch niet waar zijn? Mijn moeder kijkt me met een valse grijns aan en ze knikt daarna naar Stiles. "Beter vermoord je hem nu, of er vallen nog doden." zegt ze en ik schud mijn hoofd.

Daarna concentreer ik me weer op de situatie van Aiden. Het bloed drupt over heel zijn mond tot aan zijn kin. Ethan knielt naast hem neer. "Doet het jou evenveel pijn als het mij pijn doet?" snikt Aiden en Ethan knikt zachtjes. Ik pik dit niet meer. Eerst Allison en nu Aiden

Ik was net van plan weg te lopen maar ik zie Lydia naar ons toe komen gerend. Blijkbaar heeft ze de deur kunnen openbreken. Wanneer ze Aiden ziet slaat ze haar hand voor haar mond en ik sla mijn armen om haar heen.

"Rustig." fluister ik wanneer ze luid begint te snikken. Ik trek me terug uit de omhelzing en kijk dan even naar Aiden. Daarna kijk ik weer naar Lydia. "Scott heeft Allison beloofd dat jij hier levend uitkomt. Daar ga ik voor zorgen okay? Er mogen niet nog meer doden vallen." zeg ik en Lydia knikt heel zachtjes. Stiles komt naast ons staan en mijn moeder kijkt me weer aan met een valse grijns.

"Ik doe het niet! Ik vermoord Stiles niet!" schreeuw ik en ik zie ietsje verder het zwaard liggen waar Aiden mee is neergestoken. Ethan zit nog steeds te huilen om zijn broer en ik ren zo snel mogelijk naar het zwaard toe. Ik pak het op en wijs naar de weerwolven van mijn moeder. "Ga weg of ik steek jullie dood!" gil ik. Ze blijven allemaal staan omdat ze denken dat ik het waarschijnlijk niet durf. Maar om het te bewijzen steek ik één van de weerwolven in zijn arm en hij schreeuwt het uit van de pijn.

Deze weerwolven zijn zoals Scott niet hele wolven, ze zijn half mens half wolf. Na mijn uithaal naar één van de wolven zie ik de vier weerwolven wegrennen, het bos in. "Jullie zijn allemaal waardeloze wolven, stelletje sukkels!" schreeuwt mijn moeder en ik zie dat ze mij wil slaan. Ik ren zo snel mogelijk het school gebouw binnen en ik hoor ze achter me aanrennen.

Ook hoor ik Stiles mijn naam schreeuwen en hij rent ook achter me, om mij te beschermen. Als ik voor de gesloten deur van de ingang sta dan besef ik dat weglopen geen zin heeft. Ik moet ,voor er nog meer doden vallen, mijn moeder zien te stoppen. Ik stop vlak voor de voordeur van school en draai me dan weer naar mijn moeder.

"Ga achter mij staan!" schreeuw ik. En tot mijn grote verbazing luistert hij naar me en gaat Stiles achter me staan. De rest zit nog steeds achteraan het schoolgebouw maar dat laat ik nu even rusten. Ik sta nu in de schoolgangen met de persoon waar ik het meest om geef achter me.

Stiles.

"Vermoord hem of ik doe het zelf!" schreeuwt ze en ik loop dichter naar haar toe. Vervolgens geef ik haar een rake schop in haar buik waardoor ze naar achteren valt. Dit gevoel heb ik gemist, het gevoel hebben dat je sterk bent, dat je de mensen waar je om geeft kunt beschermen. "Ik ben misschien een mens..." begin ik.

"Maar ik ben niet waardeloos." schreeuw ik en mijn moeder gaat weer rechtop staan. "Dat had je beter niet gedaan, lieve schat." fluistert ze op haar schijnheilige toon. Dat word gevolgd door een luide schreeuw die van achter me komt.

Ik durf me niet om te draaien omdat ik weet dat die schreeuw van Stiles kwam. Ik zie Peter en Derek vanachter mijn moeder komen aangelopen en aan hun gezichtsexpressie te zien bepaald het niet veel goeds. Ik wil niet omdraaien, ik wil niet weten wat ze Stiles heeft aangedaan. Een traan rolt over mijn wang en Peter valt mijn moeder aan. Hij laat zijn scherpe klauwen zien en slaat ze om haar nek.

"Nee! Nee! Christina, houd hem tegen!" schreeuwt mijn moeder terwijl ze probeert los te komen uit de grip van Peter. Ik neem kleine stapjes naar haar toe en wanneer ik vlak voor haar sta fluister ik iets in haar oren. "Misschien is het beter dat we mij uit de hypnose halen?" Mijn moeder begint te spartelen maar Peter is nog steeds te sterk voor haar.

"Maar de enige manier om je uit je hypnose te halen is door haar te vermoorden." zegt Derek en ik knik naar Peter. "Doe maar." zeg ik zachtjes. "Scheur dat rotwijf haar strot open." voeg ik er zelfverzekerd aan toe. Peter lijkt nog even te twijfelen maar ik begin veel luider te schreeuwen.

"Doe het!" En toen gebeurde het. Zijn klauwen gingen recht door haar nek en het bloed ging alle kanten uit. Kleine bloeddruppels vinden zich een weg op mijn gezicht maar dat kan me nu niets meer schelen. Ze heeft Stiles iets aangedaan en ik weet niet wat. Ik durf niet te kijken.

"Wij handelen dit hier wel af." zegt Derek en hij sleurt het lijk van mijn moeder mee naar achteren. Peter haalt zijn lucifers uit zijn broekzak en als ze achteraan de school zijn sluiten ze de deur. Ik zit nu helemaal alleen met Stiles in de gang en ik besluit om me om te draaien. Stiles ligt op de grond met zijn ogen dicht en mijn mond verlaat een geschokte zucht.

"Stiles, wat hebben ze gedaan?" fluister ik terwijl ik naast hem op mijn knieën ga zitten. Hij knippert zwakjes met zijn ogen en ik grijp naar zijn hand. "Stiles." snik ik. "E-er was er nog één . Opeens stond die weerwolf achter me." stottert hij en op dat moment begonnen de tranen van mijn wangen te vloeien. Ik kijk naar de onderkant van zijn T-shirt en ik zie daar allemaal bloedvlekken. Nee dit kan niet waar zijn, Stiles mag de bijt niet gekregenhebben.

Voorzichtig trek ik zijn T-shirt iets naar omhoog en wanneer ik de tandafdrukken onderaan zijn buik zie laat ik alles los. Ik begin heel luid te schreeuwen en te huilen. Stiles verdient de bijt gewoon niet. "Ik doe er alles aan om je er de controle over te laten krijgen." fluister ik zachtjes en ik knijp in zijn hand. Als ik opmerk dat hij niet terugknijpt begin ik zijn hand zachtjes te schudden. Nog steeds geen reactie. Ik kijk naar zijn ogen en zie dat ze weer gesloten zijn. Mijn hand gaat naar zijn wang en ik geef kleine klopjes op zijn wang. Het is hopeloos, dit gaat nooit werken.

"Stiles." fluister ik en wanneer hij nog steeds geen reactie geeft leg ik mijn hoofd op zijn borstkas. Ik schreeuw het uit en ik vraag me af van waar die tranen blijven komen. Na een tijdje voel ik een hand op mijn schouder rusten en ik als ik me omdraai kijk ik recht in de ogen van Lydia. Ze glimlacht lief en komt naast me zitten. Een traan rolt over haar wang en ik sla mijn armen om haar heen. "Sst, het komt goed. Misschien overleefd hij de bijt wel." zegt ze zachtjes en ze lost zich uit de omhelzing. "Kijk maar naar mij, ik leef ook nog en ik heb de bijt ook gekregen, alleen ben ik geen weerwolf nu." voegt ze eraan toe.

"Een banshee." fluister ik zachtjes. Ik weet zeker dat Stiles geen banshee word, dat klopt gewoon niet. Stiles word een weerwolf oftewel gaat hij sterven. En eerlijk gezegd weet ik niet welke van de twee het ergste is. Ik kan niet zonder hem en hij verdient het niet om door zo een moeilijke periode te gaan. De tranen vloeien nu als een waterval over mijn wangen.

"Ik vraag me af van waar die tranen blijven komen." fluister ik zachtjes naar Lydia.

Ze wrijft met haar hand cirkel op mijn rug en glimlacht zwakjes. "Die komen uit je hart, Christina."