Hypnotized ➳ Teen Wolf [2]

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 16 - Pijn, pijn en nog eens pijn.

Langzaam stap ik alleen door de gangen van de school. Stiles en Scott die hebben samen les maar ik zit nu in een andere klas. Een harde zucht verlaat mijn mond en ik laat mijn schouders hangen. Terwijl ik niet aan het opletten ben bots ik tegen iemand op. Mijn boeken vallen allemaal op de grond en vol schaamte raap ik ze snel weer op. Wanneer ik rechtsta zie ik degene waar ik op ben gebotst. Isaac. "Sorry, ik ben er met mijn hoofd niet bij. Mag ik door?" vraag ik zachtjes. Isaac kijkt me diep in mijn ogen en schud zijn hoofd. "Er is iets mis, ik voel het."

Ik draai mijn ogen en duw Isaac aan de kant. Hij houd me bij mijn schouders vast en ik kijk hem kwaad aan. "Wat? Denk je dat ik mij goed ga voelen, he? Ik ben gehypnotiseerd en de enige manier om er vanaf te geraken is door mijn moeder te vermoorden." zeg ik boos.

Door mijn uitbarsting begint mijn hartslag te versnellen en ik zie alles dubbel. Nu besef ik pas in welke situatie ik wel niet zit. "Woah, Christina? Wat is er?" Ik antwoord niet op Isaac zijn vraag en ik wil doorstappen maar het enige wat ik kan doen is door de gang strompelen. "Christina? Hallo?" Ik duw Isaac aan de kant en loop een random klas in. Gelukkig zit daar niemand op dit moment en ik laat me naar beneden zakken tegen een kast. Isaac komt de klas ook binnengelopen en hij knielt zich voor me neer. Zwaar ademhalend wacht ik af wanneer mijn hartslag weer naar beneden gaat, maar dat gebeurt niet. Er komt geen woord uit mijn mond en Isaac kijkt me aan met een blik die zegt dat hij ergens spijt gaat van hebben.

Hij pakt snel mijn hoofd vast tussen zijn twee handen en hij plaatst zijn lippen op de mijne. Geschrokken hou ik mijn adem in en daardoor voel ik mijn hartslag weer normaal gaan. Isaac haalt zijn lippen van de mijne en ik kijk hem geschrokken aan. Waarom kuste hij mij? Hij zag waarschijnlijk mijn verbaasde gezichtsuitdrukking want hij vraagt : "Als je een paniekaanval hebt, moet je je adem inhouden. Toen je me kuste hield je jouw adem in." fluistert hij. "Ik heb Stiles. Laat me nu met rust." zeg ik terwijl ik rechtop ga staan. Ik kan niet geloven dat hij mij zojuist gekust heeft, ik vind dit zo erg voor Stiles. "Christina, wacht!" Vlak voor ik de kamer uitstap draai ik me om. "Wat?" vraag ik. "Waarom hield je je adem in?" vraagt Isaac.

Mijn schoenen lijken ineens veel interessanter dan deze vraag. Hij komt dichter naar me toe gestapt en hij duwt zachtjes mijn kin naar omhoog waardoor ik nu recht in zijn ogen kijk. "Waarom?" vraagt hij nog een keer. "Waarom hield je je adem in?" vraagt hij. "Ik weet het niet." zucht ik zachtjes. "En jij?" vraag ik. "Christina, ik vind j-" Isaac wordt onderbroken door het luide gerinkel van de schoolbel. "Sorry, vertel het me een andere keer, ik moet nu echt door." schreeuw ik door de luide schoolbel door.

Ik heb al een lesuur gemist en ik wil niet nog één missen. Snel loop ik de kamer uit en verlaat Isaac. Ik stap het geschiedenislokaal binnen en zet me ergens achteraan de klas. De leerkracht is er nog niet dus iedereen zit een babbeltje te slaan. Ik zie dat Kira de klas komt ingestapt en ik zwaai naar haar. "Kom hier zitten." zeg ik wanneer ik naar de lege stoel naast me wijs. Ze kijkt eerst onhandig rond in de klas en komt daarna naast me zitten.

"Wil je nog wel met me praten?" vraagt ze voorzichtig waardoor ik haar vragend aankijk. Zou ze iets verkeerd gedaan hebben? Ik vraag haar om meer uitleg door haar een vragende blik toe te werpen. Ze geeft me haar mobiel en wanneer ik hem in mijn handen heb zie ik dat er een foto geopend is. Kira staat op de foto maar dat is niet het enige dat er opstaat. Er zijn allemaal vlammen die om haar lichaam staan de zweven.

"Elke keer als ik een foto neem, dan staat dit erop." zegt ze zwakjes. "Heeft Scott je niets verteld?" Ik schud mijn hoofd en weet waarschijnlijk waarom Scott niets verteld heeft. Omdat ik al genoeg problemen heb. "Hij heeft het me ook verteld, over je moeder en die hypnose." Ik knik zachtjes en verander meteen weer het onderwerp omdat ik er niet over wil praten. "Het lijkt wel een vos, dat ding rondom je lichaam." zeg ik en Kira lacht. "Kitsune." fluistert ze. "Kitsune?"

"Het is Japans voor vos, blijkbaar ben ik zoals jullie ook geen mens." zegt Kira en ze begint in de lucht te ruiken en kijkt me daarna vragend aan. "Ze zeggen dat bovennatuurlijke wezens het kunnen ruiken wanneer iemand anders ook bovennatuurlijk is, maar je ruikt naar een mens." Mijn mond valt open en nu ben ik het zeker, ik ben weer een mens. Die kogel dat Hillary in mijn buik heeft gedaan heeft mijn bovennatuurlijkheid afgenomen. Ik ben weer mens.

---

Ik en Stiles hebben een uur vrij en hij neemt me mee naar het lege lacrosse veld. Hij wou zeker weten of ik echt geen chimera meer ben. Stiles gaat doen zoals wij bij Scott deden om zijn bloeddruk onder controle houden. Hij heeft dus alweer Coach zijn mobiel met de app van de bloeddrukmeter gestolen en hij geeft mij de meter. Ik doe hem rond mijn buik en hij zit in zijn rugzak te prutsen. Een harde zucht verlaat mijn mond. Mijn ogen rustten op Stiles. Ik ben blij dat ik hem heb, dat we samen zijn. Na alles wat we meegemaakt hebben, ik besef nu pas hoeveel hij wel niet voor me betekend. "Stiles." fluister ik zachtjes.

"Ja?" vraagt hij en hij gaat vlak voor me staan. Ik probeer mijn tranen te bedwingen en schud mijn hoofd. "Ik hou van je." zeg ik zachtjes. Als antwoord daarop legt hij zijn twee handen op mijn koude wangen en hij legt zijn lippen op de mijne. Ik leg mijn handen om zijn heupen en onze lippen gaan synchronisch. Perfect voor elkaar gemaakt. Ik duw me zachtjes van hem los en laat daarna mijn hoofd zachtjes in zijn nek rusten.

"Ik ga maar eens op het veld staan." zeg ik zachtjes en ik duw mijn hoofd zachtjes uit zijn nek. Ik laat mijn handen op zijn schouders rustten zodat we oog in oog staan. Hij glimlacht en ik ren het veld op. Stiles neemt een paar balletjes en zijn lacrosse stick. Hij gaat vlak voor me staan en lijkt er spijt van te hebben om op dit idee te komen. "Het is okay, gooi die bal nou maar. Ik zal geen pijn hebben, ik ben sterk genoeg." roep ik zodat Stiles me kan horen van waar ik sta. "Okay hier komt h-"

Ik en Stiles schrikken op van een geritsel uit de bomen naast het lacrosse veld. "Wat was d-" Een luide knal verspreid zich over de hele lucht en een kogel vliegt juist boven mijn hoofd. "Oh mijn God." zucht Stiles en hij loopt naar mij toe. Hij gaat beschermend voor me staan en ik verstop me achter hem.

Nu pas besef ik hoe erg ik veranderd ben. Als ik nooit in dit gekke leven was terechtgekomen dan was ik nu voor Stiles gaan staan. Maar nee, ik ben te zielig, ik ben te zwak. Ik ben niets meer waard. Het enige wat ik doe is huilen en flauwvallen, dit leven wordt me allemaal te veel. Ik kan niet heel mijn leven door gewoon huilen.

Een gedaante komt uit het bos gelopen en als ik beter kijk zie ik dat het Hillary is. Mijn zogezegd beste vriendin van vroeger die nu mijn moeder helpt met mensen te vermoorden en die mijn bovennatuurlijkheid heeft afgenomen. Nog een kogel lost zich uit haar geweer en het komt recht in Stiles been terecht. "Stiles!" schreeuw ik en ik hoor het pijnlijke gekreun van hem uit zijn mond komen.

Ik durf niets meer te doen tegenover haar, vroeger zou ik op haar afgelopen zijn en haar keel helemaal hebben opengescheurd. Maar nu durf ik alleen toe te kijken.

"Zullen we eens kijken of die kogel gewerkt heeft?" vraagt ze. "Nee!" schreeuwt Stiles en ze laat nog een kogel los die vlak in zijn been terechtkomt. "Verdomme , laat Stiles met rust!" schreeuw ik. Ze lacht schijnheilig en trapt met haar schoenen tegen Stiles zijn gezicht. "Nee!" schreeuw ik nog eens maar ze duwt haar hand tegen zijn slaap waardoor hij flauwvalt.

Zijn ogen sluiten zich langzaam en ik blijf schreeuwen. "Zeker dat je geen banshee bent? Stop met schreeuwen stom wicht!" zegt ze bedreigend en ik geef haar een mep in haar gezicht. Ze schiet drie kogel in mijn been en ik schreeuw het uit van de pijn. Ik val op mijn rug op de grond en Hillary buigt zich naast me neer. Ze duwt haar vingers in de drie plaatsen waar de kogel geschoten zijn geweest en haalt ze eruit. Ik schreeuw het uit van de brandende pijn en ze blijkt ervan te genieten.

"Zo te zien heb ik mijn werk goed gedaan. Je wonden genezen niet. Vanaf nu ben je geen chimera meer." En met dat loopt ze weer weg, het diepe bos in. Ik kijk haar boos na en rol op mijn buik. Met mijn ellebogen duw ik me verder naar Stiles, aangezien ik toch niet meer kan rechtstaan.

Daarna geef ik zachte klopjes op zijn hoofd en hij begint te hoesten. "Oh God, je leeft nog." Stiles lacht zwakjes en hij neemt mijn handen vast. Hij geeft er daarna een zacht knijpje in. "Het is volle maan vanavond, je moeder komt ons zo meteen waarschijnlijk halen." krijgt hij er moeilijk uit. Stiles hoest en ik zie dat zijn wang vol met schrammen zit en hij heeft een blauw oog. "Stiles, ik ga weer huilen." fluister ik zachtjes. Het enige wat ik kan doen is inderdaad huilen en flauwvallen.

Maar wat Christina niet wist is dat ze binnenkort zo hard zou huilen dat haar tranen daarna misschien nooit meer gezien zullen worden. Ze gingen Stiles iets verschrikkelijks aandoen.