ඇත්තටම මොන මගුලකට මාත් මේ කැම්පස් එක අස්සටම රිංගන්න ආවද මං දන්නෑ.
කීයක් නම් කැම්පස් පෝළිමට පහු කරගෙනද ආවෙ.
කොටිම්ම ගෙයි අල්ලපු වැටේ වගේ තිබ්බ මගුලත් අමතක කරලම දැම්මා.
මමත් මහම මහා කාලකණ්ණියෙක් දෙයියනේ!!!
"වරෙන් යන්න!"
කල්පනාව මැද්දෙම මාව ගැස්සිලා ගියා.
රාස්ස ප# මගේ අතින් අල්ලගත්තා.
"මාව අතෑරපං හු#තෝ!"
මං කෑගැහුවා.
"උඹට මොකද්ද පො#නයො නටන්න ඕනෙ නාඩගම??
මෙතනම උඹේ මිනීවල කපා ගන්නද ඕනෙ??"
"ඔව් යකෝ ඔව්!!
මගේම මිනීවල කපාගන්න විදියක් නැතුව තමයි මාත් මේ ඉන්නෙ!
හැබැයි ඒක කරන්න කලින් උඹේ ඔය මෝඩ වැඩ නවත්තපං!
මට මැරෙන මොහොතක සැනසිල්ලෙ මැරෙන්නවත් ඉඩ දීපං!!"
ඇත්තටම මට පිස්සුද?
ඇයි මං මෙහෙම කෑගහන්නෙ?
රාස්සයා මගේ දිහා බලාගෙනම හිටියා.
ටිකකින් ඇස් දෙකත් පියාගෙන ලොකුම ලොකු හුස්මක් ගත්තා.
"හරි!
දැන් උඹට මොකද්ද වෙන්න ඕනෙ?
කියපං!
මං අහගෙන ඉන්නෙ!"
ඊලඟට කතා කලේ නිවී සැනසිච්ච සාන්තුවරයෙක්.
කොයි වෙලෙත් නැට්ට ගිනි අරන් දඟලන රාස්ස ප# නෙමෙයි.
ඒත් උඹට වගේ වෙස් මාරු කරන්න මට බෑ හු#තෝ..!!!
මාව මේ කොහේදෝ මන්දා වංකගිරියක් අස්සෙ පැටලිලා ගිහින්.
ඇත්තටම මොන මගුලකට මට උඹව මුණ ගැහුනද කියන්න මං දන්නෑ!!!
සමහරවිට පූරුවෙ කරපු මහ විසාල පවක් වෙන්න ඇති.
මේ ආත්මෙන් හරි ඒ මගුල ගෙවලා ඉවරයක් කරලා දාගන්නයි මට දැන් ඕන!
"උඹට එලියට යන්න ඕනෙ කියලනෙ කිව්වෙ.
එහෙනම් යමන්!"
පුළුවන් උපරිමේටම සන්සුන් වෙන ගමන් මං කිව්වා.
මොකද රාස්ස ප#ගෙ කරුණු පැහැදිලි කිරිල්ලෙන් පස්සෙ හුඟක් සින්නො මෙතනින් යන්න ගිහින් තිබුනට, තාමත් තැන් තැන් වල ඉඳන් එබෙන එවුන්ගෙන් අඩුවක් නෑ.
ඒ නිසා මෙතන ඉඳන් තේරුමක් නැති මගුල් කියවලා මේ මෝඩයව අමාරුවෙ දාන්න මට ඕනෙත් නෑ.
කිසිම හැල හොල්මනක් නැතුව තත්පර ගානක් ගෙවිලා ගියා.
එකපාරටම රාස්ස ප# ආයෙමත් මගේ අතින් අල්ලගත්තා.
