ရတီတရေးနိုးလာသည်။
ဦးဖေရင်ခွင်အောက်မှာ နွေးထွေးလုံခြုံမှုအပြည့်နဲ့ပေါ့။
ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေက အိပ်မောကျနေသည်မှာ တရှူးရှူး။
ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုနှယ်။
ပြတင်းပေါက်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့လည်း တလောကလုံး မည်းမှောင်နေတုန်း။
ဘယ်ချိန်ရှိပြီလဲဟု သိချင်တော့ နာရီ မနက်(၃)နာရီစွန်းရုံလေးသာ။
ညက သူမတို့နှစ်ယောက် အချစ်ပန္နက်တွေ အလီလီစိုက်ထူကြသည်။
မနက်ဖြန်ဆိုတာ မရှိတော့သလိုမျိုး ချစ်မဝနိုင် ဖြစ်ကြရ၏။
မေမေပြန်ရောက်လျှင် အခုလိုမျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေခွင့်ရှိတော့မှာ မဟုတ်တော့စိတ်တဲ့အသိစိတ်ကြောင့် ချစ်လိုက်လိုးလိုကြသည်မှာ ရေကုန်ခန်းကုန်။
ဦးဖေကလည်း အရင့်အရင်ညတွေထက် ပိုကြမ်းသည်။
ပိုသန်စွမ်းသည်။
ပိုကြာသည်။
တစ်ချီပြီးလို့ ခဏလေးသာ နားမည်။
နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်စကြသည်။
အော်ဟစ်ငြီးငြူသံတွေ၊ အသားချင်းတဖတ်ဖတ်ခတ်သံတွေ၊ ကာမဇောချွေးတွေနှင့် ဒီအခန်းလေးက ရမ္မက်အတိသူမ ကတော့ အဆုံးခန်းထိရောက်နေသည်ကတော့ ခဏခဏရယ်။
ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကြမ်းပြီး အိပ်လေိုက်ကြသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။
အခု သူမတစ်ရေးနိုးလာတော့ ဦးဖေလည်း အိပ်ကောင်းတုန်း။
ညအိပ်မီးရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့အောက် အိပ်ပျော်နေသည့် ဦးဖေမျက်နှာက စူပုတ်နေသော်လည်း သူမအတွက်ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
စောင်က ဦးဖေခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးမိရုံသာ။
အပေါ်က ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးက ဟာလာဟင်းလင်း။
အမြဲတမ်း ခိုဝင်မှေးစက်အိပ်ချင်စရာ။
ဗိုက်ကြွက်သားချပ်ချပ်တွေအလယ်မှာ အမွှေးလေးက ခပ်ရိတ်ရိတ်ပေါက်နေပြီး ဆီးခုံထိ ဆင်းချသွားသည်။
