ရတီရေချိုးခန်းထဲ အပြေးလေးဝင်သွားတော့ ကိုသက်ငြိမ်ကြီး အပြင်ငုတ်ထုတ်ထိုင်လျက်ကျန်ခဲ့သည်။
ရေချိုးခန်းထဲက Showerသံ ခပ်သဲ့သဲ့တော့ ကြားလိုက်ရသည်။
အပြင်မှာ ထိုင်စောင့်နေရင်း အတွေးတွေက ခဏက အဖြစ်အပျက်ကို စမြုံ့ပြန်မိပြန်သည်။
ဖူးငုံသစ်စ ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးနှင့် အပေးယူမျှမျှ လိုးကြခဲ့ခြင်း။
ရတီကိုယ်နှိုက်က သူ့ကိုလိုလိုလားလားတောင့်တခဲ့ဟန် တူသည်။
အရမ်းတက်ကြွလွန်းလှသည်။
အရမ်းတုံပြန့်မှုအားကောင်းနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်ဘဝတွင် ဘဝကို ရိုးရိုးသားသားသာ ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။
ဒီလို ငြိမ်သက်နေသည့်ရေပြင်ကို ခဲတစ်လုံးပစ်ချလိုက်သလို လှုပ်ခတ်သွားမည့် အတွေ့အကြုံတွေ ကြုံရလိမ့်မယ်လို့ စိုးစဉ်းမျှ မတွေးမိ။
ရတီရဲ့အလှက စျာန်ရပြီးသားရသေ့တောင် စျာန်လျောနိုင်လောက်မည်။
နူးအိဝင်းလက်ဖွေးအုနေခြင်းများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
မယားပါသမီးနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မိခြင်းသည် မကောင်းမှန်းလည်း သူသိပါသည်။
သို့သော် အချိန်ကို နောက်ပြန်လှည့် ပြန်ပြင်မလားဟု မေးလျှင် သူပြန်ဖို့ကြိုးစားမိမှာမဟုတ်ပါ။
သိသိလျက်နဲ့ ဆက်မှားချင်နေမိသည့် ထူးကဲသည့် အတွေ့အထိတွေမဟုတ်လား။
နုငယ်ကိုလည်း ပြန်တွေးလိုက်တော့ အားနာမိသည်။
သို့သော် အခု သူရော ရတီရောက အချစ်နွံထဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ချပြီးခဲ့ပြီ။
တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ရစ်ချင်း ပျော်ပျော်ကြီး အနစ်ခံဖို့သာ ရှိတော့သည်။
ရတီ၏ အလှတရားကို ပြန်စဉ်းစားရင်း သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်လာပြန်သည်။
ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်အလာကိုတော့ မစောင့်နိုင်တော့။
ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပစ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။
