မှားမှန်းသိပေမဲ့လည်း ရပ်ဖို့မကြိုးစားတော့ပြီ။
လွင့်နေသော စိတ်တွေကို ပစ္စုပ္ပန်ဆီ ဦးတည်ကာ ကားတွေဆီ စိတ်နှစ်လိုက်သည်။
ဒီနေ့တော့ သူကံကောင်းနေသည် ထင်ပါရဲ့။
ညနေ(၃)နာရီလောက်ကတည်းက အလုပ်တွေအကုန်လက်စသတ်နိုင်ခဲ့သည်။
"ဒီနေ့တော့ စောစောပြီးတယ်ဟေ့။ မင်းတို့ပြီးပြီမလား..ပြန်ကြတော့...ငါလည်းပြန်တော့မှာ"
အစောကြီး အလုပ်ဆင်းရတော့ အလုပ်သမားတွေလည်း ပျော်ရွှင်နေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်လည်း စောစောစီးစီး အလုပ်ဆင်းလေပြီ။
ညက ရတီနှင့် အချစ်ပွဲ ထပ်နွှဲရအုံးမည်။
အိမ်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေမိုးချိုးကာ ညစာစောစောစီးစီး စားလိုက်သည်။
သို့သော် ရတီကို မတွေ့ရ။
ထမင်းစားနေရင်း ကိုသက်ငြိမ် ကြီးမေကို မေးလိုက်သည်။
"ကြီးမေ.....သမီးရော.မတွေ့မိပါလား"
"ရတီလေးလား.....ရတီက မနက်က တစ်ခေါက်ပဲ ဆင်းလာပြီး မနက်စာလာစားတာ လူလေးရဲ့...ပြီးတော့ အိပ်ချည်းအိပ်နေတယ်...ကြီးမေကိုလည်း လာမနှိုးနဲ့တဲ့....ဗိုက်ဆာရင် သူဆင်းလာစားမယ်တဲ့"
"ဟုတ်လား..နေမကောင်းတာမျိုးလား.ကြီးမေ"
"လူလေးထင်သလိုမျိုး ကြီးမေလည်း စိတ်ပူလို့ ခဏက အဖျားသွားတိုင်းပြီးပြီ...အဖျားမရှိဘူး...တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာနေလို့ဆိုလားပဲ"
"တော်သေးတာပေါ့...အဖျားမရှိဘူးဆိုတော့လေ"
"ညစာလည်း ဆင်းမလာစားဘူး...အပေါ်ထပ်ပို့ပေးတဲ့...ကလေးမလေးက သူ့အမေကို လွမ်းနေတာများလားပဲ။ သွားပို့လိုက်အုံးမယ်"
အကြောင်းစုံသိနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကတော့ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ။
ကြီးမေက ဘာမှမသိထားတော့ မရိပ်မိ။
သူ့လက်ချက်ကြောင့် ကလေးမလေး နုံးချိသွားသည်ပင်။
သူ့အချစ်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် ရတီပင်ပန်းသွားသည်နှင့်တူသည်။
ညရောက်မှပဲ သူ့အစွမ်းတွေနဲ့ လန်းဆန်းအောင်လုပ်ပစ်လိုက်မည်။
"လူလေး...ဒါဆိုကြီးမေပြန်ပြီနော်"
ပျော်သွားသည့်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာက ဝင်းခနဲ့။
"ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား"
ကြီးမေကတော့ သူလုပ်နေကျအတိုင်း သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့သည်။
ကြီးမေပြန်သည်နှင့် သူ ကြက်ဥအစိမ်းနှစ်လုံးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။
ကြက်ဥနံ့က ခပ်ညှီညှီ။
သို့သော် သူ မမှု။
ပြီးနောက် ပျားရည်နဲ့ သံပရာကိုပါရောဖျော်သောက်လိုက်သည်။
တစ်ကိုယ်လုံးတော့ အင်အားအပြည့်။
ချစ်ပွဲနွှဲရန် ready။
ဪ...မေ့တော့မလို့။
အဝတ်အစားတွေအကုန် အိပ်ခန်းထဲ သွားချွတ်လိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့မီးလုံးလေးတွေကိုလည်း အကုန်ပိတ်ပစ်လိုက်၏။
လှေကားနားက မီးခပ်မှိန်မှိန်သာ လင်းလျက်။
မကြာခင် ဆင်းလာမည့် ရတီကို ခြောက်လှန့်ကျီစယ်ရန် သူပြင်ဆင်နေသည်။
ဟော.......။
အပေါ်က တံခါးဖွင့်သံသဲ့သဲ့ သူကြားလိုက်၏။
လှေကားအရင်းနားကအကွယ်တစ်နေရာ သူပုန်းနေလိုက်သည်။
မွှေးအီအီချိုမြိန်သော ရနံ့နဲ့အတူ နတ်သမီးလေးတစ်ပါး ဆင်းကြွလာလေပြီ။
ရတီ ကိုယ်ပေါ် မနက်က သူပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ဘာမှမဝတ်ထား။
ဖွံ့ထွားစိုပြေသည့် ကျိုင်းစင်မြဝါကလေး။
လှေကားဆင်းနေရင်း သူ့ကိုရှာနေသည်ထင်သည်။
ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေသည်။
သူဘာအသံမှမပေး။
ရတီ ဆင်းအလာကိုသာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်နေသည်။
ရတီ လှေကားအောက်ဆုံးထစ်အရောက်...
"ဟိတ်"
"အမယ်လေး"
ရတီ ခဏတာ လိပ်ပြာလွင့်သွား၏။
အပိုင်း(၆၉)
Start from the beginning
