ကားဝပ်ရှော့အရှေ့က သံပန်းတံခါးကြီးလည်း ပိတ်ချသွားလေပြီ။
ဘေးပန်ဝတ်ကျင်မမှာ မည့်သူ့ကိုမှ မမြင်ရတော့။
သူတို့နှစ်ဦးတည်းသာ။
ညနေခင်းဆိုပေမဲ့ ကားဝပ်ရှော့အတွင်းပိုင်းတစ်ခုလုံး အနည်းငယ် အိုက်စပ်စပ်တော့ ရှိအုံးမည်။
ကိုသက်ငြိမ် ချွေးစိုနေပြီး ဆီပေနေသော စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နှင့် နုငယ်ဆီ လှမ်းလာနေသည်။
ကြည့်နေရင်း အသည်းယားလာသဖြင့် နုကာ်ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ့ မြှောက်ပစ်လိုက်သည်။
"အိုး.......အမေ့။ မောင်ရယ်...လန့်သွားတာပဲ"
ပြန်ကျလာသော နုငယ်ကိုယ်လုံးလေးကို ကိုသက်ငြိမ် သူ့အားကြီးနှင့် အားပါးတရဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
နုငယ် နောက်ကျောမှာ ပြင်ပြီးစ ကားတစ်စီးရှိနေသည်။
သူ့မျက်နှာတွေက နုငယ်လည်တိုင်ကြားတိုးဝှေ့ကာ အနမ်းမိုးတွေ သွန်းဖြိုးပစ်လိုက်သည်။
ရင်းနှီးပြီးသား သူစိမ်းတွေဆိုတော့ အထိအတွေ့တချက်ချင်းဆီတိုင်းက ကြည်မွေ့စွာ။
အလုပ်ထဲမှာမို့ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ ပေေးနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို နုငယ် မရွံရှာပါ။
သူမဆန္ဒတွေကို ဒီရနံ့တွေက လှုံဆော်ပေးစေတာမျိုး မဟုတ်လား။
"မောင်.....မောင်.....အိမ်ရောက်မှဆို.......နုငယ်....နုငယ်တို့ ပိုမကောင်းဘူးလား"
ကိုသက်ငြိမ် ဘာမှ ပြန်မဖြေ။
သူလုပ်ချင်ရာကိုသာ တစိုက်မတ်မတ်လုပ်နေသည်။
အထိအတွေ့နောက်ဆို ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်တတ်သည့် လူဆိုးကြီးပေ။
ကိုသက်ငြိမ်လက်တွေက နုငယ်ဝတ်ထားသည့် ရင်စေ့ကြယ်သီးတွေကို ကြိုးစားပမ်းစားဖြုတ်နေသည်။
နှိပ်ကြယ်သီးတွေမဟုတ်ဘဲ အလုံးလိုက်သီထားသည့်ပုံစံမျိုးက ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ အကျွမ်းတဝင်မဟုတ်။
"မောင်....နေ...နေ....နု ကိုယ်တိုင်ဖြုတ်ပေးမယ်"
နုငယ်က သူမဝတ်နေကျအင်္ကျီဆိုတော့ သူမ ဖြုတ်လိုက်တော့ ရှောရှောရှူရှူ ကျွတ်သားပင်။
အပိုင်း(၅၇)
Start from the beginning
