ᝰFIRST HUNTᝰ

ᝰchapter 20ᝰ

მომდევნო ღამეს გვიან გამეღვიძა. ვამპირების წერილი დამხვდა. მატყობინებდნენ, სანადიროდ წავედით, მალე მოვალთო, და ჩვეულებისამებრ მაფრთხილებდნენ, სახლიდან შორს არსად წახვიდეო. შევამჩნიე, რომ Suzuki-სა და Blackbird-ის მოტოციკლები ჩვეულ ადგილას აღარ იდგა, თეჰიონს FireBlade-ი და იუნგის მანქანა, რომელზეც ახალი საქარე მინა დაემაგრებინათ, ისევ სახლის წინ დამხვდა.

კმაყოფილმა იმით, რომ სახლში მარტო ვიყავი, ჯამში ცოტა სიმინდის ბურბუშელა ჩავიყარე, ქერა თმიანი ომეგის დატოვებული თეფში და ჭიქა გავრეცხე (როგორც ჩანს, სამზარეულოში მკაცრი – „ყველამ თავის თავს მიხედოს“ – პოლიტიკა მოქმედებდა, რომელიც კერძების დამოუკიდებლად მომზადებასაც გულისხმობდა) და ყავისთვის წყალი დავდგი. სანამ წყალი ადუღდებოდა, საძინებელში ავედი და სტრიქსის წიგნი და ძველი პატარა სანათი გამოვიტანე. ის ცოტა ხნით ადრე დერეფნის კარადაში ვიპოვე. საუზმე, წიგნი და სანათი ავიღე და ტყის პირას, ცხენისწაბლას ქვეშ დავჯექი. საკმაოდ თბილი ღამე იყო – თხელ მოსაცმელსა და მოკლე შარვალში არ მციოდა, სამაგიეროდ, მიწა იყო ცივი, ამიტომ ხეზე გადავინაცვლე. ჩემს ამოჩემებულ ტოტზე დავჯექი და ფეხები აქეთ-იქით ჩამოვუშვი. გრილი ნიავი შიშველ ფეხებზე სასიამოვნოდ მელამუნებოდა. სიმინდის ბურბუშელა შევჭამე და წიგნი გადავათვალიერე. აღმოვაჩინე, რომ ერთ დღეში უკვე ბევრი რამ მესწავლა, ეს ერთდროულად გამიკვირდა და გამეხარდა.

ის-ის იყო ახალი მასალის კითხვა დავიწყე, რომ სახლის მეორე ბოლოს, ბეტონზე რკინის გაჟღარუნების ხმა მომესმა. შევკრთი და სმენა დავძაბე, მაგრამ ღამის მწერების ბზუილისა და ფოთლების შრიალის მეტი არაფერი ისმოდა. სწრაფად გამოვრთე სანათი, წიგნი ხის ფუღუროში შევჩურთე და ტოტიდან უხმაუროდ ჩამოვხტი ძირს. ჯამი და ცარიელი ჭიქა ხის ფესვებთან დავტოვე და სანათს ჩაფრენილი ფეხაკრეფით წავედით სახლის კუთხისკენ. აპოფაი – პირველი ამან გამიელვა თავში და ცივმა ოფლმა დამასხა. მარტო ვიყავი და დაუცველი. ჩემი ერთადერთი იარაღი სანათი იყო. კანკალით მივაღწიე სახლის კუთხეს და კედელს ავეკარი. ზურგს უკან სურომ გაიშრიალა.