සඳට පෙම් බඳින්නම් BOOK 02 | [COMPLETED]

111

කෙමෙන් කෙමෙන් පරිසරය ගොම්මන් වෙද්දී මුලු නිවසම අදුරු වද්දී අරවින්ද කෑ ගසමින් තම නැගණියන් දෙදෙනාව සෑම තැනකම සෙව්වා. නමුත්  මීක් සද්දයක් නැත.

මුළු නිවසම නිහඩ වද්දී හැඩවුනේ අරවින්දගේ දුරකතනය පමණයි.

මේ ඇය අමතන්නේ සියවෙනි සැරයට වන්නට ඇති.

"මොකද!!!!!!!???"

අරවින්ද මහ හඩින් දුරකතනයට පිළිතුරු ලබා දුන්නේ මහා කෝපයකිනි. තමන් ගිනි පත්තු වී සිටින වේලාවේ නිරාශා දිගින් දිගටම මෙලෙස ඔහුව ඇමතීම තවත් ඔහුගේ කෝපය වැඩි කලා.

"අ...යියේ... මේ.. මම ගත්තේ.. ලොකුයි පොඩියි... මා එක්ක ඉන්නේ කියන්න..." නිරාශාගේ කටහඩ දුරකතනයේ අනික් කොනින් ඇසෙද්දී අරවින්දගේ කෝපය තවත් ඉහවහා ගිය අතර, ඔහු දුරකතනය විසන්දි කරදැම්මේ ඒ කෝපයෙන්මය. එක්වරම දුරකතනය පොලොවේ ගැසීමට ගියත්, ඔහු අපහසුවෙන් තම කෝපය පාලනය කරගෙනම ආලින්දයේ පඩියෙන්ම ඉදගත්තේ පොලොවටත් පහරක් ගසමින් දත් මිටි කමිනි.

.

.

.

අරවින්ද හිටියේ තරහින් පුපුරමින් ය. ඒ දුරකතන ඇමතුමෙන් තම නැගණියන් දෙදෙනාම ඇය සමඟ සිටින බව පැවසූ බැවින් ය. ඔහු මේ තරම් කලබලයෙන් තම නැගණියන් දෙදෙනාව සොයද්දී ඈ ඔවුන් සමඟ කුමක් කරනවාද?

තරුණියන් තිදෙනාම නිවස ඉදිරිපස නවත්තන ලද ත්‍රීරෝද රථයකින් පිටතට බසිනවා අරවින්ද බලාසිටියේ තරහින් රතුකරගත් වතින්.

"දැන් හරි නේද ඔක්කොම අමාරු?" ත්‍රීරෝද රථයට මුදල් ගෙවන ගමන් නිරාශා විමසුවේ පොඩීගෙන්. "දැන් නම් හොඳයි තමයි මෙයාට.." සේපාලිකාත් සිනාසෙමින්ම එසෙ පවසද්දී පොඩී ලැජ්ජාවෙන් සිනාසුනා.

"අන්න අයියා ඉන්නවා.. එන්න අපි ගෙට යමු.." නිරාශා පොඩීගේ අතකිනුත් අල්ලගෙන ඉදිරියට ඇවිදගෙන ගියේ, නිවසේ ඉදිරිපස පඩියේ අසුන්ගෙන සිටී අරවින්ද දෙස සිනාසී බලමින්.

"දැන් ද නෝනලා ටික ගෙදර එන්නේ?" ඔහු නිරාශාට රවමින්ම තරමක් උස් හඬින් එසේ විමසද්දී තරුණියන් තිදෙනාම තැතිගත්තේ අරවින්දගේ කලාතුරකින් දකින්නට ලැබෙන කෝපය මුසු ස්වභාවය දක්නට ලැබුන නිසයි.