GÖLGELERİN KRALLIĞI 2 - TILSIM

9. Bölüm - Yol Ayrımları

Nova

 Gitme vakti gelmişti. Bir kez daha. Irvin ile bahçenin arka tarafındaydık. Atları öne geçirmemiştik çünkü hava kararmış olsa bile devriye gezen gardiyanlar tarafından görülme ihtimalimiz vardı. Öyle bir durumda biz bu ihtimali azaltmış ya da en kötü ihtimalle daha kolay kaçabileceğimiz bir konum seçmiştik. Atın esintiyle uçuşan yelesini okşarken elimin titrediğini fark ederek hemen indirdim. Derin bir nefes alıp verirken rüzgârın da eş zamanlı olarak etrafımda süzüldüğünü hissettim. 
Bunu bana Leonard öğretmişti. Abim aklıma geldiği anda göğsümdeki sızıyla eş zamanlı olarak boğazımda bir yumru belirmişti. Küçükken korktuğumda ya da endişe ettiğimde daima onu bulur ve ellerini tutardım. Leo da benimle göz göze gelebilmek için diz çöker ve, "Sakin ol, Vi vi." derdi. "Derin bir nefes al, rüzgârı hisset. İşte böyle kardeşim, her şey yoluna girecek."
Bir zamanlar bana böyle seslenir ve sinir etmeye çalışırdı ancak bu durum ikimizin de gizliden gizliye hoşuna giderdi. Aramızda farklı bir iletişim vardı ve bunun ne kadar özel olduğunun farkındaydık. En azından ben öyle hissediyordum. 

Son olanlardan sonra onu tanıyamaz olmuştum. Benim eğlenceli, çoğu zaman rahat görünen abim aslında son derece merhametli ve aklı başındaydı. Ailemizi kaybettiğimizde ben hatırlamayacak kadar küçüktüm ancak Leo her şeyin farkındaydı ve ikimizin kaybını tek başına üstlenmişti. Saray, Alexander ve amcamız tanıdıktı, diğer her şey gibi. Ancak annem ve babam artık yoktu. Bana onlardan, geçmişin en özel köşelerinden kalan yegâne şey Leonard'dı ve ona sımsıkı tutunmuştum. Leo ise uzaklaşmayı seçmişti. Benden, saraydan, sevdiğimiz diğer her şey ve herkesten... Onu anlıyordum, en azından ilk başlarda. Yalnız da hissetmemiştim çünkü Alex daima yanımda olmuştu. O benim diğer ağabeyimdi, bize yol gösterir ve koruyup kollardı ancak Leo'nun yeri bende bambaşkaydı ve onu bir anda değil de yavaş yavaş, göz göre göre kaybetmek canımı daha çok yakmıştı. Ailemle hatırlayabildiğim anılarım yoktu ancak Leo hayatımın her köşesindeydi. Keşke bu böyle, bana Vi vi diye seslendiği yaşlarımızdaki gibi devam edebilseydi. Ama hayatımızdaki diğer her şey gibi bu da değişmişti işte.

"Her şey yolunda mı?"

Irvin'in ses tonu beni kendime getirdiğinde ata gereğimden fazla yakın olduğumu fark ettim. Hayvanın boynuna resmen sarılmıştım. Onu rahat bıraktığımda rahatlamış gibi boynunu oynatıp benden az da olsa uzaklaştı. "Evet." dedim ve olayı toparlamak yerine daha da batıran bir gülüş çıktı dudaklarımdan. Ardından elimi alnıma bastırdım. Saçmalıyordum. Her zamanki gibi yersiz endişelerin beni ele geçirmesine izin veriyordum. Leo'nun ya da bir başkasının beni rahatlatmasına ihtiyacım yoktu ancak vücudum titrerken kendimi buna ikna edemiyordum. 

"Nova?" Başımı kaldırdım. Irvin bana bir adım daha yaklaşmıştı. Yeşil gözleri yüzümde gezindikten sonra yüzüne iyice endişelenmiş bir ifade yerleşmişti. "Pek iyi görünmüyorsun." dedi ve başını hafifçe yana eğdi. "Konuşmak ister misin?"

Derin bir nefes aldım. Duygularımı açıkça belli eden, deli dolu bir kadın olduğumu biliyordum ancak iş onları kabul edip de konuşmaya geldiğinde yeterince cesur davranamıyordum. Şimdi Irvin hiç olmadığı kadar yakınımdayken derinlere gömülü hislerimin bir anda kabardığını hissettim. Bu anda, bu şekilde olamazdı. 

"Sadece endişeliyim," dedim ve sonunda gözlerine baktım. "Hepimiz adına." 

Irvin, "Ben de öyle." dediğinde içime adını koyamadığım bir tür rahatlama çökmüştü. Dudaklarında içimi sıcacık eden tanıdık gülümsemesi oluştu ve elini koyu kumral saçlarından geçirip gözlerini gökyüzüne çevirdi. "Ama her şey yoluna girecek. Bir şey olmayacak, Nova. Buna güven." 

Başımı sallayıp onun gibi gökyüzüne baktım. Yıldızlarla kaplı, ışıl ışıldı; içine düştüğümüz karanlık olaylar ve iç karartıcı günlerden tamamen uzakta bambaşka bir dünyaya açılıyordu sanki. Aramızda bir anda doğan garip enerjiden mi yoksa gökyüzünün rahatlatıcı, davetkâr atmosferinden midir bilinmez, zihnimden geçenler bir anda döküldü dudaklarımdan: