Boss Baby ဟမ်းစတားလေး ဝူယိ

ရှဲ့ကျွင်းနှင့် လျှိုတာ့ရှန်တို့မှာ သူတို့တာ့ကော၏ ဂရုစိုက်မှုကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလို့နေသည်။ သို့သော်လည်း ကောင်ငယ်လေး၏ နောက်ဆက်တွဲစကားကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ စိတ်ခံစားချက်များမှာ အနောက်ဘက်ရေကန်ထဲသို့ လွှင့်ပစ်ခံလိုက်ရသည်။

“မြန်မြန်လေး ပြန်ကောင်းလာကြပြီး မင်းတို့ရဲ့ တူနဲ့ ပုဆိန်ကို ပြန်ယူကြ.. ငါအဲဒါတွေကို ထိမလို့.. ကြည့်ချင်လို့..” (˵ •‌ ᴗ •‌ ˵ ) ✧

ရှဲ့ကျွင်းနှင့် လျှိုတာ့ရှန် : “……” လုံးဝ မချစ်တော့ဘူးနော်.. (ᓀ‸ᓂ)

အဆုံးတွင် တူနှင့် ပုဆိန်အား ပြန်ယူလိုက်ရသည်။ လက်နက်နှစ်ခုလုံးမှာ ယခင်အတိုင်း နက်မှောင်သည့် အသွင်အပြင်နှင့် ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း လူတိင်းမှာ ထိုလက်နက်နှစ်ခုအား ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ချင်နေကြသည်။

ရှဲ့ကျွင်းနှင့် လျှိုတာ့ရှန်မှာ တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရသည်။ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ခံနေရသည်မှာ သူတို့နှစ်ဦး မဟုတ်သော်လည်း မသက်မသာ ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။

“ငါ့ကို အသားယူနေသလိုမျိုး ခံစားနေရတယ်..”

ရှဲ့ကျွင်းသည် လေးနက်သည့်ဟန်ဖြင့် ပြောလသည်။

လျှိုတာ့ရှန်သည်လည်း တိတ်တဆိတ် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ဖြူဖျော့ဖျော့ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် တင်းမာလို့နေသည်။

လူတိုင်းသည် တူနှင့် ပုဆိန်အား ကိုင်မဖို့ရန် ကြိုးစားကြသော်လည်း သူတို့၏ စွမ်းအင်များ ကုန်ခမ်းတော့မည်ဟု ခံစားရသည့်တိုင် ထိုလက်နက်နှစ်ခုအား လှုပ်ယမ်းနိုင်စွမ်းပင် မရှိကြချေ။

ရှောင်ဝူယိသည်လည်း တူနှင့် ပုဆိန်ကို မ,ရန် ကြိုးစားသော်လည်း အဆုံးတွင် သူ၏မျက်နှာလေးသာ နီမြန်းလို့လာပြီး အလေးချိန်နှင့် ထုထည် လိုက်ဖက်မှုမရှိသည့် လက်နက်နှစ်ခုကိုသာ ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်နေမိသည်။

“ရှောင်ကျွင်းကျွင်းနဲ့ တာ့ရှန်ရှန်က အရမ်းအစွမ်းထက်တာပဲရော်.. ဒီဟာတွေကို နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း မပင်ပန်းပဲ ကိုင်ထားနိုင်ကြတယ်..”