အမှိုက်ကောင်လေး၏ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဘဝ/ အမွိုက္ေကာင္ေလး၏ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ဘဝ

စပျစ်သီးလေးများ

သူက သစ်သီးခြံကို လှည်းနဲ့လာရင်ရခဲ့ပေမယ့် ဒီလိုရာသီဥတုမျိုးမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားနေပြီးသားရအောင်လမ်းလျောက်သွားကျဖို့ကိုရွေးခဲ့ပြီး အခုတော့ ဒီကောင်လေးတွေက ခြင်းတောင်းတွေထဲရောက်သွားကျပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူတို့လေးတွေက လှုပ်ရှားပြီးတက်ကြွနေလို့ သူ့အစီစဥ်က လုံးဝပျက်သွားတာလို့တော့ပြောမရနိုင်ပြန်ပါဘူးလေ။

မြူများသည် မရှိသလောက်ကွဲသွားပြီဖြစ်သော်လည်း ခပ်ပါးပါးတော့ ကျန်ရှိနေသေး၏။ ထိုသို့ ပါးလွှသော မြူပင်လယ်ထဲမှ လယ်မြေရိုင်းတွေထဲတွင် လူနှစ်ဦးသည် ဘေးခြင်းယှဥ်လျှောက်နေကျပြီး သူတို့နှစ်ဦးရဲ့နောက်ကျောလွယ်ခြင်းတောင်းတွေထဲ၌ အဝတ်ထူထူတွေဝတ်ထားသည့် ဂွမ်းလုံးလေးတွေနှင့်တူသော လူသားအသေးလေးများရှိနေကာ ရံဖန်ရံခါ၌ ထိုအသေးလေးများ၏ ကြည်လင်ချိုသာသော ရယ်သံလေးများကလည်း မြူများကြားမှထိုးထွက်၍ ထွက်ပေါ်လာတတ်ပေသည်။

ကျွဲအိမ်ရဲ့ တံခါးရှေ့က ရုံခန်းက မြူများကြားက ထိုပုံရိပ်နှစ်ခုအား လှမ်းကြည့်နေခဲ့ပြီး အဲတာက ပိုင်လီတို့မှန်းသိသွားချိန်တွင် သူကမစဥ်းစားပဲမနေနိုင်တော့ပေ။ ဒီမိသားစုက အိမ်မှာ ကျွဲတွေ၊လှည်းတွေရှိနေတာကို ဘာကြောင့်များ လမ်းလျောက်လာကျတာပါလိမ့်။

ကျွဲအိမ်အနားသို့ရောက်ချိန်တွင် ပိုင်လီတို့ကလည်း  ခြံရှေ့၌ ရုံခန်းရှိနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသဖြင့် နှုတ်ဆက်ခဲ့ကျ၏။

"ဦးလေးရုံ... "

ရုံခန်းသည် သူ့ကိုနှုတ်ဆက်လာသည့် ပိုင်လီကိုရော ပြုံးပြလာသည့် ရှောင်ဟန်ကိုရော ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ ပြန်လည်နှုတ်ဆက်ခဲ့ပေသည်။

"မင်းတို့ပါလား ခြံကိုသွားကျမလို့လား"

ထိုအချိန်တွင် ပိုင်လီပင်မဖြေရသေးခင် သူနှင့်ရှောင်ဟန်၏နောက်က ခြင်းတွေထဲမှ ခေါင်းမဲမဲလေးတွေထွက်လာကျပြီး ....

"ဖိုးဖိုးရုံ! "

"ဖိုးဖိုးရုံ ဖိုးဖိုးရုံ!"

ရုံခန်းသည် ထိုကောင်လေးတွေ၏အသံအား အဝေးထဲက ကြားပြီးဖြစ်၍ ထိုအသေးလေးများပါလာကြောင်း သိပြီးပေပြီ။ သူက ပုံမှန်ဆို မျက်နှာတည်တတ်ပေမယ့် ဒီချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကောသေးသေးလေးတွေမြင်ချိန်မှာ မပြုံးပဲမနေနိုင်ခဲ့ပါဘူး။