သီရိတစ်ယောက်သူမ၏ဆရာမစကားကြောင့် ယနေ့မနက်စောစောနိုးလာလေသည်။
"ကျောင်းတက်ရအုံးမယ် စိတ်ပျက်လိုက်တာ တင်္နလာနေ့ကိုအရမ်းမုန်းတာပဲ"
သူမပွစိပွစိပြောကာ မျက်နှာသစ်၍မနက်စာစားရန်အောက်ဆင်းလာစဉ်
"မမလေးနိုးပီလား"
သူမ၏အိမ်ဖော်ရွှေမှမေးလိုက်သောကြောင့်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်သီရိဖြေလေသည်။
"အင်း"
ထိုအိမ်ဖော်သည်သူမတို့အိမ်မှမွေးစားထားသောကလေးမဖြစ်၍ငယ်စဉ်မှတောက်တိုမယ်ရခိုင်းနေသောသူ။
တခြားအိမ်ေဖာ်များမှာထိုနည်းတူပင်။
အိမ်ဖော်များအားရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းဆက်ဆံခြင်းမပြုခင်ခင်မင်မင်နေတတ်သူ သူမတို့သည်ငယ်စဉ်မှအတူကြီးပြင်းခဲ့သော်လည်းရွှေသည်၄တန်းဖြင့်ကျောင်းဆက်မတတ်လို၍ကျောင်းထွက်ခဲ့သည်။
ဒါတွေသည် သူမစိတ်ဒဏ်ရာမရခင်ကပင် သူမစိတ်ဒဏ်ရာရပီးသည့်နောက် သူမသည်တစ်ယောက်တည်းနေရသည်ကိုပို၍နှစ်သက်၊ဒေါသကြီးပြီးစိတ်မရှည်သူတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည်။
"မမလေးအရင်ကဒီလောက်အစောကြီးမနိုးဖူးဘူးနော်"
"ဆရာမတစ်ယောက်ပေါ့အစောကြီးလာခိုင်းနေတယ် စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ"
ေပါင်မုန့်အားကိုက်၍ပြောနေပုံမှာချစ်ကောင်းလှသည်။
"မမလေးကရွှေကျောင်းမတတ်တော့တဲ့နောက်ပိုင်းဘယ်ဆရာမစကားမှနားထောင်ပါဘူး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမမလေး"
"မသိတော့ပါဘူး...
သွားတော့လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ငါ၆ခွဲကျောင်းသွားမယ်လို့ driver ကိုပြောလိုက်"
"မမလေးအစောကြီးပဲ.."
"နင်လျှာကိုရှည်တယ်ငါကျောင်းကို၇နာရီမရောက်ရင်နင်တို့အသေပဲ
သွားမြန်မြန် အရစ်ကရှည်နေသေးတယ် ငါကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ"
သူမပြောရင်းအပေါ်ထပ်သို့တတ်ကာရေချိုးကာ မှန်တင်ကုန်ရှေ့တွင်ထိုင်၍
"ငါဘယ်လိုဖြစ်လို့သူ့စကားကိုကျနားထောင်နေမိတာလဲ ငါကဘယ်ဆရာမစကားမှနားမေထာင်တာ၂နှစ်ကျော်လောက်ရှိနေပြီကို"
