HATEM

BÖLÜM 2

Yazmışken ikinci bölümü de hemen yayınlamak istedim.

Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Hepinize keyifli okumalar.☕️💋

Aşağı inene kadar çarpıntıdan öleceğim sandım. Ve ne yazık ki bu durum onu görene kadar da devam edecekti, biliyordum.

Selen destek olmak istercesine koluma girdiğinde biz dışarı çıkarken abim birden önümüze çıktı.

"Ne o? Onun yanına mı gidiyorsunuz?"

Cihan abim Hatem'den ölesiye nefret ederdi. O da bu köy halkı kadar kötüydü ona karşı. Hatem'e kötü sözler edenlerin başını çekiyordu. Ama diğer abim Cemil öyle değildi. Onun yanında da durmazdı karşısında da durmazdı. Herkesi kendi haline bırakır, kimseye karışmazdı.

"Evet."

"Yazık size!" Yere tükürüp içeri girince arkasından ters ters baktım.

"Neydi bu şimdi?" Selen'in sorusunu es geçtim. Abimin her zamanki saçma sapan tavırlarıydı ne de olsa.

"Boşver onu. Hadi gidelim artık."

Dışarı çıktığımızda kimseyi göremedik. Amcamlara geçmişlerdi.

Yan eve girerek kapıyı çaldığımızda Mehtap yenge açtı kapıyı.

"Oy kuzularım gelin gelin."

İçeriden babamla amcamın gülme sesleri geliyordu.

"İçeri girer girmez abime koşup sarılacağım. Hemen ardımdan sen de gelip sarıl."

"Yapamam. Babam kızar."

"Ben de sarılacağım. Dikkat çekmez."

"Bilmiyorum."

"Bak fırsat bu fırsat. Kimse tınlamaz bile."

Ona hak verdim. Bir daha mümkün olmazdı ona sarılmam.

"Tamam."

Mutfağı geçerek içeri girdiğimizde tüm bakışlar ikimize döndü. Gözlerim gözlerini bulduğunda aklım beni terk etti. Her şey sanki şu andan ibaretti benim için. Öyle takılı kaldım gözlerine ta ki Selen'in abi diye seslenişine kadar. Birden toparladım kendimi. Gözlerim tutkunu olduğum gözlerden ayrıldı.

Selen fazla abartılı bir sevinçle abisine sarıldığında Hatem ufak bir tebessümle sarılışına karşılık verdi. Abimle babamın bakışları bende olduğu için cesaret edip de sarılamadım. Korkaklığıma bir kez daha sövdüm içimden.

Selen abisinden ayrıldığında Hatem bana bir baş selamı vererek tekrar koltuğa oturdu.

"Hoş geldin." Kalbim cayır cayır yanarken buz gibi sesle sarf etmiştim bu iki kelimeyi.

"Hoş buldum."

Ne de özlemiştim sesini. Sabaha konuşsa bıkmadan dinlerdim.

İlerleyerek annemin yanına oturdum. Ahmak gibi dikilmiştim kapı ağzında.

Selen abisinin yanına oturup bana çatık kaşlarla bakınca bakışlarımı yere eğdim.
Eve gidip ağlayacaktım, sarılamadığım için.

Herkes konuşmaya başlayınca annem belli etmeden belimi çimdikledi.

"Bakışlarını düzelt."