" ចប់ហើយ ! ខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញយ៉ាងម៉េចទៅ ? " យូនីង
___ ពេលល្ងាច ___
" ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញហើយ ! " កុងជីន បើកទ្វារចូលមក ព្រមទាំងមានអាហារខ្លះនៅក្នុងដៃទៀតផង ។
" យូនីង !? " ជីន សម្លឹងមើលក្នុងបន្ទប់ តែមិនឃើញមានមនុស្សទាល់តែសោះ គេក៏ទៅមើលនៅបន្ទប់ទឹក តែក៏មិនឃើញមានអ្វី ។
" គេទៅណាទៅ ? " កុងជីន ងឿងឆ្ងល់បន្តិច យូនីង មិនស្គាល់អ្នកណាផង តើអាចទៅណាបាន ។
ចាំបាត់ៗ ពេលនេះម៉ោង៨យប់ទៅហើយ នៅតែមិនឃើញ យូនីង ត្រឡប់មកវិញទៀត ក្នុងចិត្តកុងជីន ក៏កើតក្ដីបារម្ភជាខ្លាំង ។
" តើគេអាចមានរឿងដែរទេ ? " មិនកើតទេ ត្រូវតែចេញទៅរកហើយទើបបាន ។
" ហីុយ៉ា ! ខ្ញុំគួរតែយកលេខទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ! " កុងជីន រអ៊ូរឱ្យខ្លួនឯង មិនគួរណាភ្លេចរឿងនេះសោះ ។
គ្រាំងៗ !!
សំឡេងផ្គរក្រហឹមពេញមេឃ ពពកខ្មៅបាំងជិតដួងតារា មើលទៅដូចជាជិតធ្លាក់ភ្លៀងហើយ ។ និយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ផង ដំណក់ទឹកក៏ស្រាប់តែធ្លាក់ចុះមក លើកនេះកាន់តែពិបាកហើយ ។
" មកធ្លាក់ភ្លៀងអីនៅពេលនេះ ! " កុងជីន មិនបានបញ្ឈប់ការតាមរករាងក្រាស់នោះឡើយ ព្រោះចង់រកគេឱ្យឃើញឆាប់ៗ ។
" យូនីង ! លីវ យូនីង មានឮខ្ញុំហៅដែរទេ ? " ភ្លៀងធ្លាក់កាន់តែខ្លាំង នៅតាមផ្លូវគ្មានមនុស្សឆ្លងកាត់ កុងជីន អស់ជម្រើសក៏ស្រែកហៅរាងក្រាស់ក្ដែងៗគ្រែងលោនាយនៅជិតៗនេះ នឹងបានស្ដាប់ឮ ។
អ្នកកំលោះ អង្គុយក្ដោបកាយនៅមាត់ផ្លូវ មាត់ញ័រទទ្រើតក្រោមដើមឈើមួយដើមដែលគេដាំនៅតាមដងផ្លូវ ។ យូនីង សម្លឹងមើលទៅខាងណាក៏ងងឹត ទៅមុខមិនដល់ ទៅក្រោយក៏មិនកើត ។
" យូនីង ! " សំឡេងហៅល្វើយៗ ធ្វើឱ្យរាងក្រាស់ប្រញាប់ផ្ទៀងស្ដាប់យ៉ាងលឿន ។
" កុងជីន ? ប្រាកដជាគេ ! កុងជីន ! " នាយស្ទុះក្រោកឡើងទាំងចិត្តត្រេកអរ ។
" កុងជីន ខ្ញុំនៅទីនេះ ! " យូនីង
" បងមិនអីទេឬ ? ខ្ញុំបារម្ភពីបងណាស់ដឹងទេ ! " កុងជីន សួរទាំងអន្ទះសា ។
រឿង : ម្ដាយចិត្តមា 💔( ចប់ )
Start from the beginning
