ភាគ២/៣ : អចេតនាជួបស្នេហ៍
នៅសុខៗស្រាប់តែមានមនុស្សមួយក្រុមរត់សម្ដៅមករបស់ខ្ញុំ ក្នុងដៃមានទាំងកាំបិតមានទាំងដំបង បើខ្ញុំមិនរត់ឱ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ ? បើមិនដឹងថាពួកគេជាអ្នកណាផង ។
ទម្រាំតែដឹងថា ស៊ាវចាន់ មិនមែនជាមនុស្សរបស់ពួកនោះ រាងតូចត្រូវគេវៃឡើងបែកមុខបែកមាត់អស់ទៅហើយ ។
" ហេតុអ្វីឯងមិនប្រាប់ខ្ញុំតាំងពីដំបូងថាឯងមិនមែនជា បក្សពួករបស់គេទេ ? " ជុងគុក ឈរអោបដៃស្រដីទៅ ស៊ាវចាន់ ដែលអង្គុយជូតឈាមនោះ ។
" អូហូ ! លេងពួកលោកចូលមកវៃយកៗ មានស្ដាប់ខ្ញុំនិយាយដែរទេ ? " ស៊ាវចាន់
" ណេះ ! យកទៅមន្ទីរពេទ្យទៅ ថ្ងៃក្រោយកុំចេះតែរត់តាមគេផ្ដេសផ្ដាសទៀត ! " ជុងគុក ហុចលុយឱ្យរាងតូចខ្លះដើម្បីឱ្យគេព្យាបាលរបួស ។
" លុយប៉ុណ្ណឹង ម៉េចនឹងគ្រប់ថ្លៃព្យាបាលទៅ ទិញតែថ្នាំមិនគ្រប់ផង ! " ស៊ាវចាន់ ក៏រអ៊ូរឡើងរបៀបចង់បានលុយបន្ថែមទៀត ។
" ឯងចង់បានប៉ុន្មាន ? " ជុងគុក
" គឺ យ៉ាងហោច ក៏¥១ពាន់ដែរ ! " ស៊ាវចាន់ ឆ្លើយទាំងឌឺតិចៗ ។
" ហើុយ ! " ដើម្បីបញ្ចប់រឿង ជុងគុក ក៏ឱ្យលុយ¥១ពាក់ទៅរាងតូច ។
"...." ស៊ាវចាន់ ក៏ទទួលយកលុយនោះ ។ នាយបម្រុងនឹងដើរចេញទៅហើយ តែបងប្រុសរបស់ ស៊ាវចាន់ បានមកដល់ជាមុន ។
" ស៊ាវចាន់ ! " អ្នកកំលោះហៅឈ្មោះប្អូនប្រុសនឹងរត់មករកគេទាំងបារម្ភ ។ ជុងគុក ងាកទៅរកប្រភពនៃសំឡេងនោះ ធ្វើឱ្យនាយភាំងស្មារតីជាខ្លាំងនៅពេលដែលបានឃើញដំណើររត់ចូលមករបស់ ថេយ៉ុង ។ មុខប៉ោងៗ កែវភ្នែកភ្លឺថ្លា ដូចជាគ្រាប់ពេជ្រដែលកំពុងតែបញ្ចេញពន្លឺយ៉ាងស្រស់ស្អាត នាយសម្លឹងមើលតាមគេរហូតមកក្បែរ ស៊ាវចាន់ ។
" ឯងយ៉ាងម៉េចហើយ ? មុខរបស់ឯង ? " អ្នកជាបងបើកភ្នែកធំៗ នៅពេលដែលបានឃើញមុខរបស់ប្អូនសុទ្ធតែរបួសបែបនេះ ។
" គឺឈឺណាបង ! " ស៊ាវចាន់
" ខ្ញុំថា នាំគេទៅមន្ទីរពេទ្យសិនទៅល្អជាង ! ឡានរបស់ខ្ញុំនៅខាងនោះ ! " ជុងគុកក៏និយាយឡើង ធ្វើឱ្យគ្រប់គ្នាងាកមកមើលនាយថ្លែតែម្ដង ។
