Ela: Ruh hastası mısın sen, ne diye kafa atıyorsun çocuğa ?
Alef: Ruhu'na hasta olduğum doğru
Alef: ve o it çok fena asabımı bozdu
Ela yazıyor
Görüldü
Alef: Sana ne demiştim kaçak ?
Alef: Sen bana bir adım atsan ben sana bir nefes uzaktayım
Göreve çağrılması beklenmedik olabiliyordu. Hatta çoğu zaman öyle oluyordu. Buna çoktan alışmış olmalıydım ama her defasında aynı şekilde üzülüyordum. Çünkü gittiğinde iyi olduğundan emin olamayacağım, geceleri uykularımı bölen günler başlıyordu.
Alef'e eve gitmem gerektiğini söylediğimde ısrar etmeme rağmen eve kadar benimle geldi. Yol boyu otobüsün en arkasında oturmuş yağan yağmurun otobüsün camında akıp gidişini izlerken sessizdim. "Seni oraya götürmemden rahatsız mı oldun ?" dedi. Sesi ciddiydi. Ciddi olduğu her zaman olduğu gibi beni tedirgin etmişti. "Eğer Kumru bir şey dediyse, bak kötü anlamda dememiştir. Bazen lafını bilmez o kadar."
"Hayır." Başımı ondan tarafa çevirdim ve parmaklarımızı birbirine kenetledim. "Çok tatlı insanlar. İkisini de çok sevdim."
"Bu halin ne ?"
"Babam göreve gidecek birazdan. Onun için eve dönmeyi istedim..." diye kısaca açıkladım.
"Göreve gitmesi hoşuna gitmiyor mu ?" Sahiden merak ediyordu. Ayıplar bir tarafı yoktu anlamaya uğraşıyordu.
"Öyle değil" dedim itiraz ederek. "Göreve gitmesi elbette olması gereken. Adam asker bunu kabullenememek aptalca olur. Sadece.."
"Korkuyorsun."
Cevap vermedim. Tekrar sormadı ya da ısrar etmedi. Beni kolunun altına çekip verebileceği en güzel desteği verdi. Ne zaman endişelerimden birine bahsetsem beni teselli etmek için uğraşıyorlardı. Faydası yoktu. Annem gibi beni bırakıp gitmeyeceğini defalarca söylediği halde hala en ufak kavgamızda babamın eşyalarının dolapta olup olmadığını kontrol ediyordum ben. İnsanların söyledikleri bazen gerçekten önemli değildi.
Önemli olan yaptıklarıydı. Alef beni anlamayı seçerek yanımda olduğunu hissettirerek ihtiyacım olanı bana veriyordu.
Aslında öyle ya da böyle hayatıma girdiğinden beri bana verdiği bir şeyler vardı mutlaka.
Başta ilgimi üzerine çekecek sebepler vermişti. Daha sonra kendince kendini naza çekecekken ona öfkelenmem için bir düzine sebep vermişti. Uzunca bir süre okulda stresimi atabileceğim ve dilediğimce tersleyebileceğim birinin olmasının rahatlığını vermişti. Şimdi de inanılmaz güven veriyordu.
En başından beri yaşadıklarımızı anlatsam İrem nasıl hala ondan şüphe edebileceğimle ilgili beni güzelce azarlardı. Duygularının yoğunluğunu öğrendiğim gibi söylediklerimi ona henüz anlatmaya cesaret edememiştim.
