Ceilings

§23 Bloemendaal

Milo's POV:
Ik ben zo moe, dat is echt niet normaal.
Mijn ogen vallen bijna dicht, maar ik zie de zwarte Skoda van de vader van Koen in de verte.
Ik grijp Matthy van opluchting vast.
"Daar." Ik wijs naar de auto die nu voor onze neuzen parkeert. Koen stapt uit en loopt naar ons toe.
"Jongens." Hij doet iets wat ik niet verwachtte:
Hij slaat zijn armen om ons heen. Een soort groepsknuffel, maar met zijn drieën.
"Koen, maatje, dankjewel." Zegt Matt zachtjes.

Koen tilt onze tassen op en loopt richting de auto.
Hij gooit de tassen in de achterbak en doet de klep dicht. Dan opent hij de autodeur, zodat Matt en ik in kunnen stappen.
"Oh- Miel, is het erg als ik voorin ga zitten? Anders is Koen zo alleen aan het stuur." Matthy kijkt me aan.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, doe maar." Ik glimlach.
Matthy laat zijn hand over mijn schouder glijden en loopt naar de andere kant van de auto, om daar in te stappen. Ik ga alleen achterin zitten.

Matthy's POV:
Ik heb het gemist, met Koen praten en lachen.
Hij heeft de radio niet hard, maar ook niet zacht gezet, zodat we wel gewoon kunnen praten.
Milo zit stilletjes achterin. De laatste keer dat ik achterom keek, staarde hij naar buiten.

We zijn al drie kwartier onderweg, het is een uurtje rijden. Niet ver rijden, dus.
Ik kijk achterom, om te checken hoe het met Milo is.
Hij ligt met zijn ogen dicht tegen het raam.
Natuurlijk, hij heeft niet geslapen.
Ik voel een glimlach verschijnen en leg voorzichtig mijn hand op zijn knie.
Hij blijft gewoon liggen, dus ik laat hem wel gewoon slapen. Dat kan hij wel gebruiken nu.
Ik draai me weer terug in mijn positie en ik staar glimlachend vooruit.

"Hoe- uh, gaat het eigenlijk?" Vraagt Koen opeens.
Ik kijk naar de weg. Naar de strepen op de weg die vliegensvlug voorbijrazen.
"Prima, ik ben blij dat Milo weer veilig is."
Koen knikt. "Maar hoe gaat het met jou?"
Ik slik. Die vraag is me al heel lang niet meer gesteld. Snap ik ook wel, want Milo heeft zijn hoofd nu bij andere zaken, en ik heb in de laatste 5 weken tegen niemand anders gepraat.
Ik ben wel al heel lang clean. Dat komt doordat mijn hoofd bij andere zaken zit, omdat ik het druk heb.
Zodra ik weer rust heb, hoop ik dat ik mezelf tegen kan houden. Het gaat net zo goed.
"Ik, uh- ik weet het niet." Zeg ik zachtjes.
Koen kijkt kort mijn kant op en focust zich dan weer snel op de weg. "Oh, wat dan?"
Ik haal mijn schouders op. "Ik denk er niet meer echt over na, eigenlijk. Hoe het met me gaat enzo."
Er valt een stilte in de auto.

"We zijn er." Koen parkeert de auto. Je ziet vanaf de parkeerplek de zee en het zand, de mensen die over het strand rennen met honden en kinderen.
Er staan 4 huisjes op het strand. De huisjes zijn niet groot, niet klein. Perfect.
Ik stap uit en open de deur waar Milo zit.
Hij staart me slaperig aan, waar ik van glimlach.
"Kom, we zijn er." Ik hou mijn hand uit.
Hij grijpt mijn hand en staat op. De wallen onder zijn ogen zijn zo donker, hij moet echt meer slapen.
Koen pakt één tas, ik de andere. Milo strompelt achter ons aan, het strand op.
Koen stopt bij één van de vier knusse huisjes.
Hij zet de tas neer, haalt een sleutel uit zijn broekzak en draait de sleutel in het slot.
Hij zwaait de deur open, pakt de tas weer op en loopt naar binnen. Het is modern, anders dan mijn oude vakantiehuisje. Ook hier is geen bovenverdieping, maar dat vind ik alleen maar knusser.

"Koffie?" Koen komt onze kamer binnen en kijkt ons vragend aan. Milo zit op het bed, met zijn tas op zijn schoot. Hij vertelde me net dat hij iets zoekt, maar hij wilde niet vertellen wat.
"Ja, lekker." Ik glimlach. "Miel, jij ook?"
Milo kijkt op en glimlacht zachtjes. "Ja- ja, lekker."
Hij begint weer met graaien door zijn tas.
Ik vraag me echt af wat hij in vredesnaam zoekt.

TIJDSKIP :)

Milo en ik staan samen op het strand. Koen is een halfuurtje geleden vertrokken naar Utrecht.
Hij is heel lang gebleven, want het is al 20:30.
We hadden friet besteld, dus hij bleef eten.
We hebben hem geld gegeven, want we vonden het echt te sneu om hem niks te geven na alle hulp die hij ons heeft gegeven.

Milo heeft zijn arm in de mijne gehaakt. Hij zucht.
"Eindelijk rust."
Ik glimlach en ga met mijn rug tegen hem aanstaan.
Hij begrijpt wat ik bedoel met deze beweging en slaat zijn armen om me heen.
We kijken samen naar de zon die langzaam de zee inzakt en de lucht die van blauw naar roze gaat.
Zulke momenten vergeet ik nooit, echt nooit.
Dit is zo mooi, ik krijg het er warm van. 
Sterker nog, ik denk dat ik eindelijk blij ben.
Ik voel dat Milo een kusje op mijn hoofd geeft en sluit mijn ogen. Alles is eindelijk perfect.

Maar voor hoe lang nog?

875 woorden

————
Kort hoofdstuk vergeleken met mn andere hoofdstukken, maar ik jank om het einde.
Bro ik wil echt de nieuwe video, dit is bullshit😭
Natuurlijk wordt het een fantastische video, sorry, ik mag niet zeiken.
Sorry dat ik alles 's nachts plaats tegenwoordig HAHAHA
Tot het volgende hoofdstuk, ik hou van jullie❤️