Ceilings

§17 spijbelen

Matthy's POV:
Ik heb niet geslapen. Ik heb alleen maar nagedacht over Milo, hoe het met hem gaat, maar vooral mijn plan. Ik moet een beter plan bedenken.
Vandaag ga ik als Milo pauze heeft even kijken naar dat pleintje waar hij op mag spelen.
Misschien kunnen we communiceren, ik hoop het.

Zuchtend hang ik mijn jas over mijn stoel.
Tekenen, het is wel leuk. We mogen gewoon muziek luisteren en een beetje op een papiertje kleuren.
Ik krijg toch nooit een hoger cijfer dan een 7 bij tekenen, ik ben gewoon niet zo creatief.
Het volgende uur hebben we geschiedenis, maar ik ga het skippen. Ik ga naar het pleintje van Milo, hopend dat ik kan communiceren.
Ik staar hopeloos naar mijn afschuwelijke tekening, die ik allang af had moeten hebben.
Ik ben niet ver gekomen, maar het maakt niet uit.
Eigenlijk kijk ik alleen maar uit naar het volgende uur, zodat ik hier eindelijk weg kan.

Ik ben bijna aan het rennen naar mijn fiets, zo graag wil ik hem weer zien.
Na 3 keer naast steken, steek ik mijn fietssleutel eindelijk in het slot.
Ik spring op mijn fiets en begin te trappen.
Weer dat ene kwartiertje fietsen, maar alles voor hem. Alles voor Milo.

Mijn benen doen pijn, maar ik zie het verschrikkelijke gebouw al.
Het pleintje is achter het gebouw, met een groot bruin hek eromheen.
Je kan er niet overheen klimmen, niet onderdoor, je kan het niet breken. Waarom doe ik dit eigenlijk?
Ik ren om het gebouw heen en ga met mijn hand langs de bruine muur.
Hij is van hout gemaakt, dus ik voel een klein prikje. Kutzooi, een splinter.

Ik sta stil bij een klein gaatje in de muur.
Het is groot genoeg om doorheen te kijken, dus ik buk en ga met mijn hoofd bij het gaatje hangen.
Ik zie veel kinderen, maar ze zien er allemaal verdrietig uit. Snap ik wel, op zo'n kut plek.
Mijn blik staat stil bij de lange, blonde jongen.
Milo. Milo, het is Milo.
Hij zit heel dichtbij de muur, met zijn rug tegen het hout. Hij zit rechts van me.
"Milo!" Fluister ik op mijn hardst. "Milo!"
Hij reageert niet. Ik moet harder praten.
"Miel!" Zeg ik iets harder.
Milo kijkt verbaasd om zich heen. "Matt?"
Ik glimlach. "Miel, hier!"
Hij heeft het door: hij schuift dichterbij.
Zijn blik gaat nog recht vooruit, zodat het niet opvalt dat ik hier zit.
"Hey, hey, Miel." Ik ga sneller ademen. "Hoe gaat het? Is het al beter?"
Milo schudt zijn hoofd. "Kijk al deze kinderen."
Ik kijk het plein rond.
Kinderen zitten op de grond met capuchon op, sommige kinderen ijsberen het plein rond, sommigen trappen een beetje zielig tegen een bal.
"Jezus..." fluister ik. "Maar met jou- gaat het?"
Milo knikt. "Prima, maar ik mis je."
Ik blijf even stil. Ik mis hem ook.
"Matt?" Milo schuift dichterbij. "Ben je er nog?"
Ik leg mijn hand op het hout. "Ja- ja, ik ben er nog."
Milo knikt. "Wat doe je hier?"
Ik zucht. "Ik wil een plan maken."
"Je had al een plan, toch?" Milo draait zijn hoofd nu naar de muur, zodat ik zijn gezicht zie.
Hij heeft wallen, alsof hij al heel lang niet meer geslapen heeft. Hij is bleek, het gaat niet goed.

"Jezus, Milo." Ik slik. "Wat- gaat het wel goed?"
Milo zucht. "Let er nou niet op, Matt."
Ik zucht ook. "Je moet wel slapen, Miel."
Milo friemelt met zijn handen. "Het lukt niet."
Ik snap hoe hij zich voelt, al helemaal bij de jeugdzorg. Niet kunnen slapen is begrijpelijk.
"Als je hier weg bent, laat ik je niet meer gaan."
Door deze woorden verschijnt er een glimlach op Milo zijn gezicht. "Nou, je plan?" Hij grijnst.

"Misschien kunnen we naar een oud huisje van mijn ouders. We gingen daar altijd op vakantie. Het is ver weg, maar we hebben rust." Zeg ik zachtjes.
Milo glimlacht. "Perfect. Weg van iedereen."
Ik knik. "Komt goed, ja?"
Milo knikt ook. "Ik heb zin om je te knuffelen."
Ik voel weer warmte in mijn lichaam. Ik begin zelfs te blozen. "Bah, klef mannetje." Lach ik.
Milo begint ook te lachen. "Kom je om 16:00?"
Ik knik snel. "Natuurlijk, even de laatste plannen doornemen." Ik grijns.
Milo kijkt recht vooruit. "Oh, Matt- ik denk dat ik moet gaan."
Ik kijk naar de begeleiders die recht naar Milo en mij toeloopt.
"Doei, Matt." Fluistert Milo nog één laatste keer.
Voordat ik iets terug kan zeggen, wordt hij al bij zijn arm mee naar binnen getrokken.

TIJDSKIP NAAR 16:00

Als ik binnenkom, check ik de balie.
De sleutels van de kamers hangen aan een bordje, genummerd, achter de vrouw. Die vreselijke vrouw.
Gelukkig zit er 's nachts een man, die ik vannacht ga ontmoeten.
Ik loop snel naar boven en loop de genummerde deuren af.
Bij nummer 9 sta ik stil. Ik klop 3 keer op de deur, maar na het tweede klopje zwaait de deur open.
Twee stevige armen sluiten zich achter mijn rug, en een hoofd belandt op mijn schouder.
Glimlachend begraaf ik mijn hoofd in Milo zijn trui.
"Ook hallo." Lach ik.
Milo mompelt iets en loopt, nog omhelzend, de kamer in.
Hij laat me los als hij per ongeluk tegen zijn bed aanloopt.
We gaan lachend op zijn bed zitten, naast elkaar tegen de koude muur.

"Hoe voelt het? Je bent hier nog maar 2 dagen, en vannacht ben je hier weg." Ik glimlach.
Milo laat zijn hoofd op de mijne vallen en steunt met zijn slaap op de bovenkant van mijn hoofd.
"Ik wil zo graag vrij zijn, ook al waren dit maar twee dagen. Het voelde als 4 weken." Hij zucht.
Ik sluit mijn ogen en denk aan vannacht.

Ik sluip achter de man langs, pak mijn doekje met chloroform, hou het bij zijn neus, hij raakt bewusteloos, ik pak de sleutel, ik sluip naar boven, ik haal Milo op, we springen samen op mijn fiets, we rijden in het donker naar het huisje.

Mijn ogen openen weer. Ik ben er helemaal klaar voor, geen twijfels.
"Matt- het is 16:14. Je moet snel weg."
Milo trekt me aan mijn bovenarm omhoog en leidt me naar de deur.
Voordat we afscheid nemen, drukt hij een kusje op mijn voorhoofd.
"Ik ga mijn tas alvast inpakken." Fluistert hij.
Ik glimlach en ga kort met mijn duim over zijn wang.
"Tot vanavond, Miel."
"Tot vanavond, Matt."

1077 woorden

————
Woehoe ik ben weer actief :)
Sommigen hadden mn tiktok misschien al gezien, maar ik zeg het hier nog een keer.

Er zit een eng spinnen nest op mijn kamer, dus nu slaap ik bij mn zus.
Gelukkig is het morgen mn laatste dagje school, anders was mijn week echt klote.
Goed nieuws: mn arm is niet gebroken👍🏻

Tot het volgende hoofdstuk, ik ben trots op jullie & ik hou van jullie <3