Ceilings

§16 bezoekuurtje

Matthy's POV:
Ik zit in tranen op de bank, eindelijk weer thuis.
Mijn ouders zijn weer eens werken, zoals altijd, ik ben het allemaal wel gewend nu.
Milo was de enige die mij begreep, de enige waar ik mee kon praten, de enige die het niet raar vond als ik een trui aandeed op een warme zomerdag.
Nu is hij weg, de jeugdzorg in.
Het komt allemaal door die wiskunde docent, die vuile klootviool van een vent.
Hij mag lekker van de trap afdonderen, hij heeft Milo van me afgenomen en dat ga ik hem nooit meer vergeven.
Ik heb namelijk geen idee hoe ik Milo daar wegkrijg.

Het is 15:55 en ik sta met een brok in mijn keel voor het gebouw waar ze Milo gevangen houden.
Over 5 minuten beginnen de bezoekuurtjes, maar ik zie helemaal niemand. Ben ik de enige die iemand gaat bezoeken? Er zitten toch vast wel meer kinderen bij deze jeugdzorg?
Ik wacht af tot het 15:59 is, en dan is het tijd om naar binnen te gaan.

Dezelfde vrouw zit aan de balie.
"Bezoekuurtje?" Vraagt ze gehaast. "Hm?"
Ik knik snel. "Ja- ja, bezoekuurtje."
Ze kijkt me aan. "Aan wie, jongeman?"
Het lijkt alsof ik alles vergeten ben. Wie?
"Milo- Milo ter Reegen." Stamel ik.
Mijn brein werkt niet mee, ik ben zo bang.
"Kamer 9, maximaal 15 minuten."
De vrouw wijst naar de grote trap naar boven, waar een grote verdieping met deuren is.
Ik loop langs de deuren terwijl ik hardop tel.
"1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8..."
Ik stop bij een deur waar '9' opstaat en leg mijn hand tegen het lichte hout.
"9." Fluister ik zachtjes.

Ik klop op de deur en luister aandachtig naar wat er achter de deur gebeurt.
Ik zet automatisch een stapje achteruit als de deurklink omlaag gaat.
In de deuropening verschijnt het vertrouwde gezicht van mijn vriend. Mijn vriend, Milo, mijn vriend.
"Matt..." hij vliegt me om de nek en drukt zich stevig tegen me aan. "Oh mijn god, Matt..."
Tranen vullen mijn ogen. Ik mis hem nu al.
"Kom- kom binnen." Milo trekt zachtjes aan mijn arm, terwijl ik snel de deur achter ons sluit.
We gaan tegenover elkaar staan, waardoor ik nog emotioneler raak. Mijn tranen vullen opnieuw mijn blauwe ogen, maar Milo stopt ze door zijn lippen op de mijne te drukken.
Het is kort, maar ik heb het echt gemist.
Die momenten van ons samen, kort of lang, ik heb ze echt heel erg gemist.

"Milo- ik..." ik kijk de kamer rond.
Heel klein, met een eenpersoonsbed, een bureau en een stoel. Dat is alles.
In mijn ooghoek zie ik een camera hangen, maar ik ga daar maar niet over vragen.
"Laten ze gewoon je deur open? Zomaar?" Vraag ik.
Milo schudt zijn hoofd. "Van 16:00 tot 16:15. Alleen bij bezoekuurtjes, dus."
Ik zucht. "Wat kut. Is het erg?"
Milo gaat op zijn bed zitten en ik volg zijn actie.
"Het eten hier is niet te nassen. We krijgen 2 maaltijden per dag. Ontbijt en avondeten, geen lunch. Hondenvoer, kan ik je vertellen."
Ik lach zachtjes. "Gadverdamme."
"Ze laten ons de hele dag in onze kamer. Soms hebben we een soort 'pauze', dan mogen we even op het pleintje spelen als een stelletje kleuters. Er is geen weg uit, Matt."
Ik zucht. "Ik heb een plan, maar ik ben te bang."
Milo kijkt me aan. "Zeg het maar."
Ik zucht en kijk naar de deur.
"Ik wil 's nachts, maar wie bewaakt dit allemaal?"
Milo schudt zijn hoofd. "Er zit altijd iemand aan de balie. Overdag die vrouw, 's nachts een man. Ze hebben camerabeelden van het hele gebouw."
Ik knik. "Ik ga mijn plan uitleggen." Ik zucht.
"Ik sluip achter de man achter de balie en hou een doekje met chloroform bij zijn neus en zijn mond.
Dit zorgt ervoor dat hij in slaap valt voor een tijdje.
Dan pak ik de sleutel van jouw kamer en laat ik je vrij, zo makkelijk is het."
Milo lacht zachtjes. "En dan? Gaan we naar huis? Ze komen ons echt wel zoeken, Matt."
Kut, daar had ik nog niet over nagedacht.
"Oh, ja."

Het kwartier is bijna om, maar ik moet echt even een plan. Anders kom ik morgen om 16:00 weer, maar ik kan niet zo lang wachten.
Een hele fucking schooldag zonder Milo, hoe dan?
"Matt- we komen wel ergens op. Anders morgen, ik red me echt wel. Ga jij je redden?" Milo pakt voorzichtig mijn hand. "Matt?"
Ik knik. "Ja. Ja, ik ga me redden." Zwakjes glimlach ik naar Milo.
Hij schuifelt dichterbij en drukt een kusje op mijn voorhoofd. Heel voorzichtig, maar zo effectief.
Ik word gelijk warm van binnen.
"Doe jezelf alsjeblieft geen pijn." Fluistert hij.
Ik knik en slik tegelijk. "Ik denk aan je."
Milo glimlacht zachtjes en staat op, waardoor ik ook gelijk opsta.
We staan tegenover elkaar in elkaars ogen te staren.
Wat ga ik hem missen, ook al kan ik hem gewoon elke dag zien. Ik ga zijn comfort missen.
Hij kan me altijd zo goed helpen, ik denk dat alles fout gaat. Al het gezeik begint weer.

"Doei, Miel." Ik sta met tranen in mijn ogen tegenover de lange, blonde jongen voor me.
"Tot morgen, Matt." Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn kin op mijn hoofd.
Ik barst uit. Het is niet eens zo emotioneel, ik kan hem gewoon nog zien.
Milo is gewoon het lichtpuntje van mijn leven.
Ik maak zijn trui helemaal nat met mijn tranen, maar het maakt niet uit. Hij begrijpt me.
"Hey, Matt- je moet gaan, anders worden ze boos."
Ik knik langzaam en veeg mijn tranen af met de mouw van mijn trui.
"Zie ik er heel debiel uit?" Vraag ik nog half jankend.
Milo lacht en schudt zijn hoofd. Met zijn twee handen houdt hij de zijkanten van mijn hoofd vast.
"Ik zie je morgen, ja?" Fluistert hij.
Ik knik en haal mijn neus op.
Milo drukt nog snel één laatste kusje op mijn hoofd, maar dan moet ik echt weg.
Met een opgezwollen gezicht van alle tranen loop ik de deur uit.
De deur van kamer 9.
Ik ga Milo bevrijden, ik ga dit niet alleen redden.

1045 woorden

————
Don't worry, jullie krijgen gwn nog Mitthy.
Mijn arm is misschien gebroken, WAT.
Dinsdag had ik hockey, ik stond lekker te verdedigen, terwijl ik meestal in de aanval sta.
Zo'n achterbaks meisje speelt de bal HOOG op mijn arm. Toen deed het geen pijn, maar toen gebeurde het voor de 2e keer, op precies hetzelfde plekje.
Toen deed het wel fucking veel pijn, maar ik ga dan niet janken natuurlijk🌚
Thuis begon mijn moeder opeens over dat 'ie misschien gebroken is, dus ik ben bang.
Nou, dat was mn levensverhaal wel weer.
Ik heb bijna vakantie, jezus daar heb ik echt ff behoefte aan.

Tot het volgende hoofdstuk, ily all🫶🏻