Ceilings

§5 wiskunde

Matthy's POV:
Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling, naast die van Milo. Hij is tegenwoordig altijd heel vroeg, terwijl hij eerst altijd zo laat kwam.
Met mijn tas over mijn schouder loop ik naar de kluisjes, waar ik Milo al zie zitten.
Hij zit gehurkt op de grond zijn kluisje open te maken, want zijn kluisje zit onderaan.
Mijn kluisje is een stukje daarboven.

"Hoi, Milo." Ik ga naast hem staan.
Milo tilt zijn hoofd op en kijkt me aan met een glimlach op zijn gezicht. "Hoi."
We maken ons kluisje open, halen de boeken eruit die we nodig hebben en lopen samen naar de les.
"Heb jij wiskunde gemaakt?" Vraag ik.
Milo schudt somber zijn hoofd. "Ik snap het niet."
Ik wil hem niet bang maken, maar het is maar beter als ik het gewoon zeg.
"Milo, hij gaat schriften checken." Mompel ik.
Hij kijkt me geschrokken aan. "Wat?"
Ik knik langzaam. "Hij gaat kijken of je al je huiswerk erin hebt staan."
Milo gaat sneller ademen. "En als je dat niet hebt?"
Ik denk na. Wat waren de consequenties?
Hij was daar niet heel streng in, volgens mij.
"Volgens mij gaat hij je ouders bellen als je het de week daarna nog niet afhebt."
Milo verstijft. "Mijn ouders?"
Ik slik. Milo woont alleen, en hij is 17.
Niemand weet dat hij alleen woont, dus dit wordt echt kut als hij het volgende week niet af heeft.

We lopen in stilte het lokaal in, waar de wiskunde docent al aan zijn bureau zit.
Bij deze man hebben we geen vaste plattegrond, dus Milo en ik gaan achterin zitten.
"Misschien kan je het nu nog even snel overschrijven van mij." Ik haal mijn schrift tevoorschijn.
Milo doet hetzelfde en slaat het schrift open.
Vandaag moesten we tot opdracht 45 maken.
"Milo, tot waar ben jij gekomen?" Vraag ik.
Milo wijst naar een getal naast de kantlijn.
21
Dat moesten we 2 weken geleden afhebben.
"Oh, Milo." Ik kijk hem aan. "Snel schrijven, tijdens zijn uitleg ook. Misschien krijg je het nog af."
Milo begint stilletjes te schrijven, terwijl ik met een schuldgevoel aan tafel zit.
Arme Milo.

Milo heeft niet opgelet bij de nieuwe uitleg.
Hij blijft maar schrijven, tot de stem van de docent zijn naam roept.
"Milo, kom je schrift maar even laten zien."
Geschrokken kijkt Milo me aan. Hij ziet eruit alsof hij op elk moment kan gaan huilen.
"Leg het hem uit, van gisteren." Fluister ik.
Hij staat langzaam op en loopt in elkaar gedoken naar het bureau van de docent.
Hij legt zijn schrift op zijn bureau.
"Je bent tot opdracht 30 gekomen, dat is huiswerk van vorige week. Wat heb je in deze lessen allemaal gedaan, Milo?" De docent kijkt hem aan.
Milo loopt rood aan. "Meneer, gisteren ben ik bijna flauwgevallen, ik had geen tijd." Stamelt hij.
De docent schudt zijn hoofd. "Ik ga je ouders bellen, dit is al vaak genoeg gebeurd."
Milo schudt zijn hoofd. "Nee, nee, meneer, ik heb het vrijdag allemaal af."
De docent schudt ook zijn hoofd.
"Je kijkt het niet na, je maakt het niet serieus."
Milo wil zijn mond nog opentrekken, maar hij wordt teruggestuurd naar zijn plek.
Hij heeft tranen in zijn ogen, zie ik.
Als hij gaat zitten, pak ik voorzichtig zijn arm.
"Milo, het komt goed, ja?" Fluister ik.
Hij kijkt me aan. De tranen lopen over zijn wangen.
Ik heb zoveel medelijden met hem.

De les duurt nog een kwartier. Milo ligt met zijn hoofd in zijn armen op tafel, met zijn gezicht naar mij gedraaid.
Ik weet niet wat ik kan doen, misschien moet ik na school even naar de docent toelopen, vertellen wat er aan de hand is.
Ik kan niet vertellen dat Milo op zichzelf woont.
"Milo..." ik schud hem zachtjes aan zijn arm.
Hij kijkt me glazig aan, wachtend op wat ik wil zeggen tegen hem.
"Je moet even wat gaan doen, anders moet je nablijven." Zeg ik zachtjes.
Milo gaat rechtop zitten en staart naar zijn schrift.
Dan begint hij aan de opdrachten die hij moet maken, eindelijk.

"Fijne dag, allemaal. Milo, mag ik je nog even spreken?" De docent houdt mij en Milo tegen.
Milo kijkt me aan en blijft staan.
"Matthy, ga maar alvast." Zegt de docent tegen me.
Ik knik en loop het lokaal uit, waar ik wacht op Milo.

Als hij na 5 minuten nog niet uit het lokaal is, gluur ik door het raam naar binnen.
Milo staat nog met hem te praten.
Hij heeft zijn vuist gebald, is hij boos?
Ik zie hem knikken, maar wel met diezelfde glazige blik van hem.
De docent kijkt niet blij, maar hij laat Milo eindelijk weggaan.
Milo slaat de deur achter hem dicht en breekt los.
De tranen stromen over zijn wangen.
"Matt- ik wil niet meer." Hij haalt schokkerig adem.
Ik sla mijn armen om hem heen, iets wat we nog niet zo vaak hebben gedaan, knuffelen.
We moeten al 10 minuten bij geschiedenis zijn, maar dat is niet belangrijk.
Ik wil dat Milo blij is, het moet lukken, maar die docenten en school maken alles erger.
Milo laat me na 3 minuten los.
We lopen samen naar de wc, waar hij de tranen droogt.
Hij neemt een slokje water en haalt diep adem.
"Gaat het weer?" Vraag ik zachtjes.
Hij haalt zijn schouders op, zoals gewoonlijk.
"Ik haat school." Mompelt hij, terwijl hij zijn tas oppakt en over zijn schouder slaat.

Als we het geschiedenis lokaal inlopen, zijn alle ogen op ons gericht.
Koen, Rob en Raoul staren ons met een bezorgde blik aan, maar de rest van de klas kijkt ons met een nieuwsgierige blik aan.
De lege plekken in het lokaal zijn die van ons.
We gaan naast elkaar zitten, want bij geschiedenis hebben we weer een plattegrond.
"Jongens, waarom komen jullie zo laat binnen?"
De docent kijkt ons aan.
Milo wil praten, maar ik ben hem voor.
Ik wil voorkomen dat hij nog meer gezeik krijgt.
"We hadden een gesprek met de wiskunde docent."
Ik geef haar een sarcastisch glimlachje, want ik haat haar met mijn hele hart.
Zij haat mij ook, dat weet ik.
"Prima, schrijven jullie mee?" Vraagt ze.
Ik knik, gevolgd door Milo.
We schrijven haar aantekeningen over, waar we helemaal niks van snappen.

15:30

We zijn eindelijk uit, eindelijk klaar.
Het is pas woensdag, maar het voelt als vrijdag.
Milo en ik lopen samen naar de fietsen.
"Hey, Milo?" Ik bijt mijn lip. "Moet ik je ergens mee helpen? Met wiskunde, of zo?"
Milo kijkt me aan. "Wil je dat doen?"
Ik knik. "Natuurlijk wil ik dat doen."
Hij glimlacht zachtjes. "Graag, Matt."
Ik bots zachtjes tegen hem aan en lach naar hem.
"Daar zijn vrienden voor, Milo."
Zijn zachte glimlach is nu een grote glimlach.
De eerste echte glimlach deze week.

1138 woorden

————
Deze keer een sneller hoofdstuk🤭
Ik heb tering veel huiswerk voor maandag, dus ik moet dat nu ff maken, want ik heb morgen geen tijd.
Waarschijnlijk ga ik vandaag wel beginnen aan een nieuw hoofdstuk, maar denk niet dat 'ie er vandaag opkomt😔
Tot het volgende hoofdstuk💓